KALBİM SEN DEDİ (TAMAMLANDI.)

Yanımda Kal (Bölüm 46)

Merhaba canlarım 🤗

Multimedya : Harun Kolçak - Gökhan Türkmen / Yanımda Kal 🎵 (Barış'ın duygularına tercüman, dinleyin.)

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin e mi? 😍

Keyifli okumalar 😊

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

Aslında mutluluk hiç zor değildi. Mutluluk hep yanı başımızdaydı. Ama bazen onu fark edemeyecek kadar kör olabiliyor işte insan. Sonunda da ya yakalayıp sonuna kadar yaşıyor ya da o treni kaçırıp hep sahte mutluluklarla avunuyor. Neyse ki Elif Barış'a geç kalmamıştı. Neyse ki Elif hep yanı başında nöbet tutan o mutluluğu fark edebilmişti.

Her ikisi de mükemmel bir hafta sonu geçirdi kendince. Cumartesi akşamı oldukça geç bir saatte arkadaşlarını uğurladıktan sonra hemen uyudular.

Pazar günü de tüm günü evlerinde baş başa geçirdiler. Güne güzel bir kahvaltıyla başladıktan sonra kahvelerini alıp soğuğa aldırmadan bir süre bahçede oturdular. Sonra üşüyünce yukarı çıktılar ve balkonda devam ettiler keyiflerine.

Bol bol sohbet ettiler, bir sürü kahve içtiler. Uzunca bir süre geçmişten konuştular. Barış'ın ısrarlarıyla Elif'i canından bezdirdiği o günleri andılar. Sonra ilk kez Barış'ın onu gördüğü günden, Elif'in bağırıp çağırdığı günlerden, Elif'in güldüğü günlerden, Elif'in ağladığı günlerden... Hep Elif'ten bahsetti Barış. Elif de onu dinlerken zaman zaman gözleri doldu, zaman zaman kahkahalarla güldü.

Sonra Elif konuştu. Barış'ın onu sinir ettiği o günlerden, yolunu kesip 'Ya benimsin ya benim.' diye haykırmalarından, Elif'in etrafına kimseyi yaklaştırmamasından, kaç kişiyi hastanelik ettiğinden, herkese karşı sert bir duvarken Elif'e nasıl da yumuşacık olduğundan... Her şeyden bahsettiler.

İkisi de geçmişi düşününce şu günlere nasıl geldiklerine inanamadı. Barış için Elif hep hayaldi. En çok istediği ama olmayacağına kendini inandırdığı bir hayal! Elif için de Barış asla aşık olamayacağı, sürekli peşinde dolanarak canını sıkan biriydi. Hatta 'Dünyada bir o bir ben kalsam yine de olmaz!' diyebilecek kadar emindi onu hayatına dahil etmeyeceğine.

Ama öyle olmamıştı işte! Kader bir şekilde ağlarını örerek onları birleştirmeyi başarmıştı. Ama sonuç olarak ikisi de mutluydu. İkisi de 'iyi ki!' diye haykırıyordu en derinlerinden.

Konuştukça rahatladılar. Konuştukça birbirlerine daha yakın hissettiler. Elif huzurla gülümsedi, içi rahattı. Çok mutluydu. Ama Barış onun kadar rahat değildi. Evet çok mutluydu, hiç olmadığı kadar hem de. Ama içini kemiren o şüpheyi aklından atamıyordu bir türlü. O konu  Barış'ın içini kurt gibi kemirirken kafası hiç rahat değildi.

Ahmet Bey'in durumunu Elif 'le paylaşana kadar da geçmeyecekti içindeki bu korku! Elif'e karşı şeffaf olmak istiyordu. Onun gözleri ona bu kadar güzel bakarken aralarında gizli saklı bir şey olmasını istemiyordu.

Kayınpederini arayacak ve bu kez o bir kaç gün isteyecekti ondan. En azından sorunsuz bir kaç gün geçirmek istiyordu. Elif'in ona aşkla bakan güzel gözlerini bir kaç gün daha doyasıya seyretmek istiyordu. Olabilecek kötü sonuçları düşünmek aklını kaybedecekmiş gibi hissettirirken şu anda buna hazır değildi.

Barış bu konuyu düşündükçe kalbinin sıkıştığını hissediyordu. Elif'in bu olay karşısında az çok vereceği tepkiyi tahmin edebiliyordu. Haklıydı da! Bu kötü ihtimalleri düşündükçe de mutluluğuna düşen gölgeyi görmezden gelemiyordu bir türlü. Her şeyin bir anda tersine dönmesinden delicesine korkuyordu. Kafasındaki o lanet olasıca ihtimaller adeta içini yakıyordu. Hem de öyle böyle değil! Cayır cayır...