KALBİM SEN DEDİ (TAMAMLANDI.)

Çok Özledim! (Bölüm 72)

Merhaba canlar💕

Multimedya: Mustafa Ceceli - İrem Derici / Çok Sevmek Yasaklanmalı 🎶

Oy ve yorumlarınızı lütfen esirgemeyin.🌸 (Özellikle satır arası yorumlara bayılıyorum.🤩)

Keyifli okumalar !💜

**********

1 AY SONRA

" Toplantıda konuştuğumuz hazırlıklar tamam mı kardeşim?" dedi Barış düşünceli bir şekilde elleri cebinde odanın içinde dolanırken.

"Evet , evet. Her şey tamam." dedi Murat masasında oturmuş, gözü hala bilgisayarının ekranındayken. Sonra kafasını kaldırıp odanın içinde volta atıp duran arkadaşına baktı.

Barış iş güç diyordu ama bir süredir vardı bir karın ağrısı. Bir huzursuz tavırlar, hemen sıkılmalar falan. Bunlar normal şartlarda Barış'ın tarzı olan hareketler değildi pek. Murat bunları düşünürken elindeki kalemi çevirip duruyordu bir taraftan da. Sonra kalemi çevik bir hareketle masanın üzerine bırakıp ayağa kalktı.

"Amma döndün be kardeşim." dedi kaşlarını kaldırarak.

Barış bir an durup "Ne?" dercesine baktı ona.

"Kaç tur attın diyorum. Yeter diyorum." dedi gülümseyerek.

Barış da buruk bir ifadeyle gülümsedi.

"Barış iyi misin sen kardeşim? Günlerdir bir garipsin. İşten güçten diyorum ama yok yani. Bu işin içinde başka bir iş var." dedi anlayışlı bir ses tonuyla Murat.

"İyiyim kardeşim, merak etme. Yorgunluktan herhalde. Bir şey olduğu yok yani." dedi Barış arkadaşına tedirgin bir surat ifadesiyle bakarak. Murat da ona inanmadığını belli eden bir bakış atınca oflayarak pencerenin yanındaki koltuğa geçip oturdu.

Murat da peşinden gidip oturmadan önce masadan telsiz telefonu alarak asistanını aradı.

"Damla benim odaya iki tane Türk kahvesi gönderir misin lütfen?" dedi. Sonra arkadaşının tam karşısındaki tekli koltuğa oturdu.

"Evet, dökül bakalım." dedi Murat ciddi bir ifadeyle.

Barış boynunu yana doğru eğerek tebessüm etti.

"Bela mısın oğlum? Bir şey yok dedim ya." dedi sakin bir ses tonuyla.

Murat vaz geçmedi tabi. Belli , vardı bir sıkıntısı.

"Elif 'le ilgili mi problem? Aranız iyi , sorun yok değil mi?" diye sordu bu defa.

"Yok be Murat, iyiyiz şükür. Yani gözle görülür bir şey yok. Ama aynı evde hasret kaldık birbirimize sanki. Yani nasıl desem bilmiyorum. Böyle içimde bir sıkıntı... Böyle tarifi zor bir huzursuzluk. Bilmiyorum... Boğuluyorum... Durduk yere sığamıyorum yere göğe sanki. Off ne bileyim! Herhalde Elif'i özlüyorum." dedi sıkkın bir ifadeyle.

"Nasıl yani?"diye sordu Murat gerçekten anlamayarak. "İnan bana anlamadım. Hem iyiyiz diyorsun, hem özledim diyorsun, hem boğuluyorum diyorsun." derken parmaklarıyla da teker teker sayıyordu.

"İşte bu yüzden anlatamıyorum ya. " dedi Barış yorgun bir ses tonuyla. " Ya bir aydır sürekli ders çalışıyor Elif. Paris'teyken kaçırdığı dersleri tamamlıyor dedim önce ama hala çalışıyor. Hep çalışıyor. Finallere bir kaç gün kaldı. E dersleri de ağır, malum. Açığı kapattı , toparladı derken finallerin bahanesine kafasını kitaptan defterden kaldırmaz oldu. Neredeyse nefes almayacak, o derece. Bir iki kez söyledim ama yok dinlemiyor. Birinciliğe oynuyor bir azimle. Hayır yani ne gerek varsa?" dedi bıkkın bir ifadeyle.