KALBİM SEN DEDİ (TAMAMLANDI.)

İyi ki Doğdun Ömrüm! (Bölüm 67)

Merhaba çiçeklerim, 🌸🌸

Multimedya : Duman- Senden Daha Güzel 🎶

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin.🤩

Keyifli okumalar.🧡

🎉🎉🎉🎉🎉🎉

Herkes Barış ve Elif'in evinin önünde toplanmış ve çıkmalarını bekliyorlardı. Nihayet çıkan ikiliyi görünce hep bir ağızdan söylenmeye başladılar.

"Aga ben bir saat önceden aramadım mı seni? Ne yapıyorsunuz? Çıkamadınız bir türlü! Bu ne yavaşlık Allah aşkına?" diye söylendi Murat şakayla karışık.

"Tamam kardeşim, geldik işte." deyip arkadaşına göz kırpan Barış karısının kızarmış yüzünü görünce konuyu değiştirdi. Neden geciktikleri malumdu... Saatin nasıl geçtiğini anlamamış olamazlar mı yani?

Barış Neşe'nin de çaktırmadan güldüğünü görünce konuyu onun üzerinden değiştirmeye karar verdi.

"Neşe saçların ne güzel olmuş kız!" dedi hemen elleriyle onun saçını karıştırken. Maksat konu değişsindi. Saçları her zamankinden farklı değildi yani.

Neşe'nin cırlaması bahçede yankılanırken hepsi kahkahalarla gülmeye başladılar. Neşe buna daha da sinirlenirken sevgilisine baktı gözlerini kısarak. O da gülüyordu!?

"Sen niye gülüyorsun acaba? Söyler misin?" dedi. Bir taraftan da saçlarını düzeltiyordu.

Murat onu kolunun altına alıp kafasının tepesinden öptü.

"Sen saçların dağınıkken de çok güzelsin aşkım." dedi kelimeleri uzata uzata.

Neşe'nin surat ifadesi değişip o da gülmeye başlayınca Murat da rahat bir nefes aldı. Ve tekrar rahatça gülebildi.

Sonrasında hepsi Barış ve Elif ile sarılıp selamlaştılar gecikmeli de olsa...

Barış Atalay'ın elini sıkarken suratını ekşitti. Pek memnun olmamıştı açıkçası! Ama onu fark eden Elif'in ters bakışlarını görünce hemen değiştirdi yüz ifadesini. Sevemiyordu işte bu sevimsiz herifi! Zorla mı yani?!

Aslında o da biliyordu Atalay iyi çocuktu, güvenilirdi. Bunu anlamıştı. Derdi bu değildi. Ama ilk karşılaştıklarında Elif'e bir değişik bakıyordu ya! Bunu unutamıyordu. Şu anda öyle değildi, kabul. Ama kısacık bir dönem bile olsa Elif'e karşı farklı şeyler düşünmüş veya hissetmiş olabileceği ihtimali Barış'ı delirtiyordu. Buna katlanamıyordu. Aklına onun yüzünden Elif'e hakaretler ettiği o gün geliyordu! Onu her gördüğünde o günleri hatırlamasına engel olamıyordu. Neyse ki o günler çoktan geçmişti. Ama Barış'ın içindeki bu soğukluk geçmiyordu bir türlü. Sırf Elif'in hatrı için katlanıyordu ona.

Nihayet arabalara dağılıp yola koyulabildiklerinde herkesin keyfi yerindeydi. Aslında tek araba gideceklerdi ama Eliflerin Fransa için erken döneceğini bildikleri için bu yol daha uygun gelmişti. Hem zaten gidecekleri yer şehir içiydi. Çok da fark etmezdi yani.

Elif Pazartesi akşam Fransa'ya gideceklerini düşünüyordu ama Pazar öğleden sonra tam da Elif'in doğum gününde gideceklerdi. Eğer Elif bunu bilirse Ağva planını istemez diye minik bir yalan söylemek zorunda kalmıştı Barış. Seyahatin öne alındığını, Ahu'nun hala plana dahil olduğunu orada söyleyecekti. Barış yalan üstüne yalan söylerken Elif'in kızacağına emindi. Ama herşey onun içindi. Sürprizin bozulmaması için yapıyordu hepsini. Pembe, masum yalancıklardı bunlar. Elif kızacaktı belki ama pişman olmayacaktı. Emindi Barış. Bu planın sonunda Elif rüya gibi bir doğum günü hatırası ekleyecekti belleğine.