KALBİM SEN DEDİ (TAMAMLANDI.)

Hastane (Bölüm 59)

Merhaba cankuşlar ❤️

Fırından yeni çıkmış tazecik bölüm getirdim size.💕

Multimedya : Elif&Barış ☺️

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyiniz.😍

Keyifli okumalar!😉

*********

Barış ve Elif  aynı anda evden çıkıp arabalarına bindiler. Biri okuluna diğeri işine doğru yol alırken ikisinin de kalpleri kıpır kıpırdı. Bunun sebebi evden çıkmadan önce yine dayanamayıp birden sıkıca sarılıp tüm gün yetmesini dileyerek kokularını derince çekmeleri olabilirdi.Çok mutluydular be! Bu duyguyu iliklerine kadar hissediyorlardı.

Barış arabasından rastgele bir radyo istasyonunu açtı ve çalan şarkıyla bir an duraksadı. Bu melodiye içi burkulurken yüzünde kederli bir gülümseme peyda oldu.

Sözler başlayınca yüreği sıkıştı sanki. Şarkı diyordu ki "Aşk bitsin!" Aklı aylar önce yine böyle arabasında bu şarkıyı dinleyerek kahrolduğu o güne gitti. O gün hissettiği o acıyı , çaresizliği bir kez daha tüm benliğinde hissetti sanki. Şarkıyı dinleyerek bu acının bir kere daha onu sarmasına müsaade etti. O gün de inatla sonuna kadar dinlemişti. Yine öyle yaptı.

Ne kadar da öfkelenmişti o gün! Babasının Elif'in babasıyla konuştuğunu öğrenip bir hışımla şirkete gitmiş, babasının odasına dalmıştı. Hiç olmadığı kadar öfkeliydi. Neymiş Elif'i istemeye gideceklermiş! Daha kızı ikna edememişken kapılarına dayanmak da neyin nesiydi? O ilmek ilmek onun sevgisini, aşkını kazanmak için uğraşmışken babası bir anda her şeyi yerle bir etmişti. Elif zoraki şeyleri sevmezdi ki! Bağırıp çağırmıştı babasına. Ama babası inatla bu işten vaz geçmeyeceğini söylemişti. Şimdi düşününce bir yandan da iyi olmuştu belki böyle olması. Bugünlerin gelişini hızlandırmışlardı belki kim bilir...

Şarkı arabada yankılanmaya devam ediyordu.

Bir sebepten geldin kuruldun gönlüme
Hiç kimseyi koymadım, koymam yerine
Bu aşk bitsin, hadi Allah'ın nezdinde
Acıtmasın kimseyi yeter

Kederli bir iç çekti Barış. Nereden nereye gelmişlerdi be! O zamanlardaki asi Elif'i düşündü. Bir de daha sabah ondan öpüp koklayarak vedalaşan Elif'i. Onu seven, her fırsatta sarmayalan Elif'i. Ona "Barış'ım" diyen Elif'i.Sevmek ne kadar yakışmıştı be Elif'ine. Nasıl da çiçekler açmıştı her bir yanı.

Şarkı devam ederken aklı yine o gündeydi. O gün babasıyla atıştıktan sonra şirketten hızla çıkıp mavilere gitmişti yine. Sahilde her zaman oturduğu banka oturmuştu. Karşısındaki mavi dalgalar yine ona teselli vermek istercesine nazlı nazlı süzülürken burnuna Elif'in kokusu dolmuştu. Barış gülümsedi aklına gelen bu anıyla. Meğer aynı bankta o gün Elif ve Neşe oturmuşlar. Barış iç çekti. Elif onun kaderiydi! Daha o zamandan belliydi Elif'ine kavuşacağı. Kader bir şekilde onların bağlarını koparmasını engelliyordu yıllardır.

O anda da böyle düşünmüştü küçücük bir an. Ama Neşe'nin acımasızca sarf ettiği tek bir cümle onu tepetaklak etmişti. "GEL BU SEVDADAN VAZGEÇ!" demişti. Sonrasında başka şeyler de sıralamıştı ama duymamıştı Barış. Devamı sadece kulağına dolan uğultulardan ibaretti. Sonra birden patlayıp bağırmıştı Neşe'ye. 'Yeter' diye inlemişti 'Yeter!' Hatta o gün bir de Elif'in İstanbul'da üniversite kazandığını öğrenmişti. İçi yanmıştı. O Elif için İstanbul'daki şirkete bile gidemezken onun gözünü kırpmadan İstanbul'a gidecek olması canını yakmıştı. O anda kendine lanet etmişti işte! Yaşadığı her ana küfretmişti! Ve tüm sinirini sürekli konuşan Neşe'den çıkarmak istercesine sesini yükseltmişti ona karşı. Onunla konuşmak iyi gelecek diye düşünürken daha da fazla dağılmıştı.