Hayata dair büyük umutları olan, en büyük hayali üniversite okuyup meslek edinmek ayaklarının üzerine sağlam basmak olan, Karadeniz kadar hırçın, dik başlı ve inatçı, güzeller güzeli çimen gözlü, henüz 19 yaşında bir genç kız, Elif...
Daha küçücükke...
Her zamanki gibi uzun bir bölüm, keyifle okuyunuz. 💕🌸
🍀🍀🍀🍀🍀🍀
Etrafta yankılanan silah sesiyle herkes korkuyla birbirine baktı. Silahı ateşleyenin Ahu olduğunu anladıkları an artık her şey için çok geçti.
Ahu karşısında acizce "Ahu lütfen." diye yalvaran Elif'e karşı nefret dışında tek bir şey hissetmedi. Ne bir acıma, ne de bir şefkat!
Onun bu aciz halinden duyduğu zevkle namluyu Barış'a doğru çevirdi ve bir an bile tereddüt etmeden tetiğe bastı. Yüzünde gözle görülür derecede saf bir öfke ve hırs vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Silahı ateşlediğinde yığılan kişinin Barış değil de Elif olduğunu görünce kısacık bir an şaşırsa da önemsemedi bu durumu. Ne fark ederdi ki? Elif'in gitmesinin Barış'ın bitmesi demek olduğunu anlayalı çok olmuştu.
Yanına yaklaşan polislere doğru silahını uzattı ve geri geri adımlarla deponun kapısına doğru ilerledi. Polis tetikte beklerken kaçmaya çalıştığını düşünse de o rahat bir tavırla deponun kapısında durdu ve rahatlamış bir surat ifadesiyle kapıya yaslandı. Başını da kapıya doğru dayayarak eserine baktı umursamazca. Silahı hala boynundaydı ve bu durum polisi tedirgin ediyordu. Yanlış bir hareket daha fazla kişinin yaralanmasına sebep olabilirdi.
Ahu suratında garip bir tebessümle önündeki manzaraya baktı. Nefes nefeseydi ama mutluydu. Engin denizler gibiydi içi sanki. Kabına sığamıyor, dolup taşıyordu. Şu karşısında gördüğü üç insandan da ölesiye nefret ediyordu. Bu olanların hepsi aslında onların yüzündendi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Polis dibine kadar gelmiş "Silahını bırak , teslim ol." diyordu yine ama Ahu onları duymuyordu bile. Silahın askısı boynunda, namlusu elinde öylece duruyordu. Oyunun sonunu kendi istediği gibi yazmanın huzurunu yaşıyordu. Onu reddetmenin , onu görmezden gelmenin bedeli neydi hepsine göstermişti işte. Onlar kim oluyordu da onu yok sayabiliyordu?!
