Hayata dair büyük umutları olan, en büyük hayali üniversite okuyup meslek edinmek ayaklarının üzerine sağlam basmak olan, Karadeniz kadar hırçın, dik başlı ve inatçı, güzeller güzeli çimen gözlü, henüz 19 yaşında bir genç kız, Elif...
Daha küçücükke...
Multimedya : Lara - İhanetin Bekçisi (Bölüm sonunda mutlaka dinleyin.) + Elif'imiz 💔
Keyifli okumalar 😍
💔💔💔💔💔💔💔💔💔
Barış kafasını tam anlamıyla işe veremese de Elif'in peşinden de gitmedi. Biraz sakinleşmek ona iyi gelebilir diye düşündü. O anda yanına giderse kavga etmelerinden korktu. Akşam eve gittiğinde oturup güzelce konuşurlardı.
Nihayet akşam olduğunda kafası karışık bir halde Murat'a uğrayıp iyi akşamlar dileyerek şirketten çıktı Barış. Eve gidince nasıl bir Elif ile karşılaşacağını bilmediği için biraz tedirgindi. Ama ne derse desin alttan alacaktı. Zaten her zaman böyle yapmıyor muydu?
Eve gidince kapıyı anahtarla açmadı. Zile bastı. Elif kapıyı açınca boynuna sarılır, öper, biraz yumuşatırım diye düşündü. Ancak zile basmasına rağmen kapı bir türlü açılmayınca sıkıntılı bir nefes vererek anahtarını çıkardı. Anlaşılan siniri geçmemişti Elif Hanım'ın.
Kapıyı açıp içeri girdiğinde evde hiç ses soluk yoktu. Elif evde değil miydi acaba? Salona baktı, ardından mutfağa. Ama yoktu. Herhalde Neşe'ye gitti diye düşündü. Sıkıntılı bir nefes verdi. Sonra aklına yatak odası geldi. Belki de yatak odasındaydı.
Hemen yukarı çıkmak için merdivenlere doğru yöneldi. Tam ilk basamağı adımlamıştı ki merdivenin sol tarafında kalan çalışma odasından bir ses duydu. Düzenli nefes alış veriş sesleriyle kaşlarını kaldırarak oraya doğru gitti. Kapalı kapıyı yavaşça açtı ve karşısında gördüğü bu görüntüyle tebessüm etti. İçi sıcacık oldu bir anda. Ve evde olduğu için de rahat bir nefes aldı.
Elif masada elinde kalemi kafası defterinin üzerine düşmüş uyuyordu. O kadar masum, o kadar sevilesiydi ki!
Belli ki ders çalışırken uyuyakalmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Barış iç çekti. Kafasını kapıya dayayarak burukça gülümsedi. Bir insanın varlığı başka bir insan için nasıl bu denli hayati bir şey olabilirdi? Elif olmazsa nefes alamayacakmış gibi hissetmesi normal miydi?
Bir süre bu eşsiz manzaraya hayran gözlerle baktı Barış. Aşkın, kara sevdanın, masumiyetin resmini zihnine kazıdı. Onu alıp içine hapsetmek, benliğiyle bütünleştirmek istedi. Öyle seviyor, öyle seviyordu ki bazen kalbinin bu kadar derin sevgiden aniden durmasından korkuyordu.
Sessizce Elif'e yaklaştı. Gözünün önüne doğru düşen bir tutam saçı usulca okşayarak geriye doğru bıraktı. Yüzünü şefkatle okşadı.
"Ah be Elif'im bir bilsen bendeki yerini! Bir tahmin edebilsen!" dedi iç çekerek.
Sonra yavaşça bir elini boynuna bir elini beline yerleştirerek kucağına aldı onu. Zaten hafif olan bedenini yükselterek boynuna gömdü burnunu ve kokusunu gözlerini kapatarak içine çekti. Bu kokuya bile muhtaç hissetti kendini.
