Kuzey Yıldızı (Tamamlandı)

70. Bölüm: *Helin*

Helöö... bu sefer erken geldim. umarım beğenirsiniz.

bölüm şarkısı Toygar ışıklı - Ben hayatın mağlubuyum... ;) 

Multide, Cenk'in Helin'i...

keyifli okumalar.... :)

*************

"hayat, birinin tüm kalbiyle senin yanında olduğunu bildiğinde güzelleşiyor...

Can Yücel..."

***

HELİN'DEN

Babam kişisi tüm tehditlerini savurup odamın kapısını çarparak çıktıktan sonra sinirle yastığımı fırlattım arkasından. Gözyaşlarım sinirle yanaklarımdan süzülürken gözlerimi kapatıp yatağıma cenin pozisyonunda kıvrıldım. Hangi baba kızından bu kadar nefret ederdi ki? diye sormayı çok isterdim ama babam kişisi babam bile değildi.

17 yıldır ilk kez... ilk kez birinin bana değer verdiğini görmüştüm. Onu sadece birkaç gün görsem de bende ona değer vermiştim. Hatta daha fazlasıydı... babam kişisinin ve abimin peşime düşmeyeceklerini bilsem koşa koşa giderdim ona. Ama bu mümkün değildi. Çünkü babam kişisine göre benim nefes almaya bile hakkım yoktu. Böyle düşünüyordu ama ne beni öldürüyordu ne de gitmeme izin veriyordu. Onu anlamaya çalışıyordum ama hiçbir mantıklı yanı yoktu. Benim doğmamdaki suçum ne olabilirdi ki?! kendi suçunu bana yüklemekten başka bir şey yapmıyordu.

Yavaşça yatağımdan kalkıp demirler olan pencereme yürüdüm. Sadece benim bakış açımda bile 3 koruma vardı. Ön tarafı düşünemiyordum... Cenk'in gelişinden sonra babam kişisi evin etrafındaki korumaları arttırmıştı. Bundan önceki kapımı çok rahatlıkla açıyordum, alışmıştım çünkü. Bunu babam kişisinin öğrenmesi hiç iyi olmamıştı. Ama o gün Cenk'in sesini duyunca duramamıştım odamda. Birazda korkmuştum. Babam kişisinin ve abimin ona zarar vermesinden... o günden sonra kapımı da değiştirmişti babam kişisi ve ben bu kapıyı açamıyordum! Odamda volta atmaya başladım. Çok sıkılmıştım artık buradan ve çıkmak istiyordum. Kilit sesi duyunca durdum. Kapı açılıp içeri abim gelince ifadesizce ona baktım. Onun da babam kişisinden bir farkı yoktu.

"nasıl kaçarım diye mi düşünüyorsun?"

"evet. Bu hapishaneden nasıl çıkarım diye düşünüyorum." Dedim inatla ve yatağıma oturdum.

"nasıl kaçacağını düşüneceğine uslu uslu otursan bunlar olmazdı."

"uslu?" dedim sorarcasına. "sizin bahsettiğiniz uslu kavramı hapishanede mahkum olmakla eş değer."

"Helin yapma." Dediğinde sinirle ayağa kalkıp karşısına geçtim. Kahretsin gözlerimin dolmaması gerekiyordu. "ne yapmayayım abi? Babamız kişisi kendi suçlarını bana yükleyip beni günah keçisi yapıyor. Sende bana diyorsun ki sus." Yüzünü ifadesizliğe bürüyüp gözlerini bana dikti. Gözyaşlarım yüzüne bağırmak istediklerimle beraber gözlerimden süzülürken sertçe yutkundum. "bir kere. Tek bir kere bana gülümsemenizi istedim. Sevmenizi değil... bir kez olsun bana gülümsemeniz yeterdi. Ama yapmadınız... bırakın dedim onu da yapmadınız. Söylesene. Ne istiyorsunuz benden? Sende onun gibi beni suçluyorsun değil mi?" cevap vermeden odamdan çıkıp gitti.

"benim doğumumum suçlusu ben değilim! tek suçum senden ve babam kişisinden bir gülümseme beklemekti! Bu son sözümü de sakın unutma! Annem olsaydı ikinizin de yüzüne bakmazdı!" diye bağırdım arkasından. Duyduğuna emindim ama gelmedi. Hep yaptığı gibi kaçtı... 17 yıldır yaptığı gibi yine arkasını dönüp kaçtı gerçeklerden...