Behind You #CHANGKI

LXIV

Naprawdę nienawidził takich zgromadzeń. Występ miał odbyć się w jednym ze studiów nagraniowych należących do popularnej stacji telewizyjnej. Opustoszała sala z każdą kolejną chwilą napełniała się przez nieokiełznaną rzekę ludzi, chcących koniecznie zająć miejsce jak najbliżej sceny. Właśnie tam, pośród piszczących, krzyczących i skandujących dziewcząt, znalazł się on - Changkyun. Za nic w świecie nie mógł sobie przypomnieć, dlaczego ubrał się w swoje najlepsze ciuchy i przyszedł do tego zapomnianego przez jakąkolwiek kulturę miejsca.

Wciskany w barierki, przez co najmniej sześćset tysięcy osób stojących za jego plecami, zaczął żałować każdego kolejnego oddechu i sekundy życia, którego zapewne już niewiele mu zostało. Nie był w takiej sytuacji pierwszy raz, a mnogość fanów kazała sugerować, że ktokolwiek będzie dzisiaj występował - jest popularny. Był gotowy zostać zmieciony na mokrą plamę. Wszystko mógł zawdzięczać jedynie własnej głupocie.

Pierwsze większe tąpnięcie nastąpiło, gdy na skromną scenę wyszli tancerze mający robić za niezwykle ładne tło, dla prawdziwej gwiazdy dzisiejszego dnia. Wśród szóstki ludzi, szybko wyłapał wzrokiem Jinsanga, który uśmiechał się do niego, nieco zawstydzony, by ostatecznie pomachać mu dłonią. Odwzajemnił krótko ten gest, zaciskając kciuki na znak mentalnego wsparcia. Chłopak nie wyglądał na zbytnio zestresowanego, ale ten gest i tak wywołał na jego twarzy szeroki uśmiech.

Drugie tąpnięcie przyszło wraz z członkiem ekipy, który na scenie ustawił proste krzesło i mikrofon, robiący pewnie, podobnie jak tancerze, za dodatek.

Poprzednie dwa przypadki nie miały wspólnego nic z euforią towarzyszącą pojawieniu się piosenkarza. Wyglądał olśniewająca, gdy krótkim ukłonem przywitał się z fanami, obdarzając ich przy tym najpiękniejszym ze wszystkich uśmiechów. Zapierał dech w piersiach, wyglądając przy każdym ruchu jak istny anioł, kreatura z pewnością zesłana z niebios, będąc zbyt piękną, by być po prostu człowiekiem. Już w pierwszych chwilach obecności na scenie skradł serce wszystkich, cicho się śmiejąc czy machając ku uciesze spragnionych atencji fanów.

Problem w tym, że Kihyun, Changkyuna ani trochę nie zachwycał.

Znał tego człowieka zbyt dobrze, by widzieć w nim kogoś wartego tych wszystkich reakcji. Prawdopodobnie, jako jedyny na tej sali wiedział, że tam na scenie nie ma żadnego anioła. Był jedynie zwykły śmieć, kryjący się za grubą warstwą kłamstw i pustych obietnic.

Gdyby tylko wiedział, na czyj występ się udaje, to z pewnością by odmówił.

Kwestią czasu było spotkanie się ich wzroków. Kihyun bardzo łatwo wyłapał go w tłumie skandujących dziewczyn, ale czemu się dziwić? Pewnie, jako jedyny w tej zgrai miał ochotę umrzeć lub ewentualnie teleportować się na inną planetę.

Jeszcze przez chwilę patrzyli sobie w oczy, a potem sam przeniósł spojrzenie na Jinsanga, spokojnie stojącego gdzieś z tyłu, świetnie bawiącego się wraz ze znajomymi z grupy. Kątem oka widział jak Yoo, mimo mężczyzny poprawiającego mu urządzenie nagłaśniające i mikrofon, stale obserwował jego twarz. To nie była jedna z najbardziej komfortowych sytuacji, w jakiej mógł się znaleźć dzisiejszego dnia. Widział w tych znajomych oczach pewną nadzieję, ale również i niepokój.

Trudno było to przyznać, ale w pewnym momencie sam zaczął poddawać się płynącej z głośników muzyce. Nie miał zamiaru szarpać się jak reszta dzisiejszego towarzystwa, ale mógł się lekko uśmiechnąć na znak ukontentowania.

Musiał przyznać, że przechwałki Popova zdecydowanie znajdywały odzwierciedlenie w faktach. Mimo, że każdy z tancerzy posiadał swój własny układ, to właśnie on wydawał się odstawać od reszty, być ponad nimi. Kiedy inni zwracali uwagę na Kihyuna, Changkyun zwracał uwagę jedynie na Jinsanga, który co jakiś czas puszczał mu oczko... Yoo jednak wcale nie pozostawał dłużny, ponieważ przez cały czas trwania piosenki, i on nie odrywał wzroku od postaci swojego byłego chłopaka, zupełnie tak jakby bał się, że mu ucieknie.