Buzdan Kalp

Bölüm 100: Kalp istediğini ister

Görmem dediği adama kendi ayaklarıyla gidiyordu Melek. Çocuk için diye düşündü. Ne olduğunu öğrenmesi gerekiyordu. Vicdanı zaten kroşeler indirirken, kalbindeki incecik sızı ile huzursuz ve mutsuzdu Melek. Evladı bellediği ve evladı gibi sevdiği çocuk için üzülen ve endişelenen Yavuz en zor anında belki aramıştı onu. Terslemekle kalmayıp, en ağır anlamlar, en yakıcı ithamlar ve en kırıcı hislerle cephane gibi doldurduğu kelimelerle vurmuş, canını yakmış ve sırtını dönmüştü adama. O adam en zor anında içine yuvarlandığı çukurdan ve karanlıktan çekip çıkartırken  o adamı itmiş, düşene kadar tekmeleyip üstüne toprak atmış gibi hissediyordu.

Hastaneye geldiğinde cep telefonuna Mirza'nın gönderdiği mesaja bakarak üçüncü kata çıkmıştı. Yavuz aramalarına dönmeyip, telefonu komple kapatınca aklına gelen ilk kişi Mirza olmuştu. Yavuz'un her şeyini bilen ve paylaştığı  en yakınının Mirza  olduğunu bilen Melek tahmininde yanılmamıştı. Aramasına şaşıran Mirza Karan'ı sorunca şoka girmiş gibi duraksamıştı. Melek onun atlatmaya çalışır gibi konuşmasına daha fazla pabuç bırakmadan Yavuz'un aramasından ve arkadan gelen seslerden duyduklarını söyleyince Mirza derin bir iç geçirmişti.

" Karan iyi şimdi. Gelmene gerek yok. Yani zahmet etme."

" Gerek var mı  diye sormuyorum. Gelmek istiyorum. Şimdi hangi hastanedesiniz söyleyecek misin yoksa tüm şehri dolaşıp hastane, hastane arayayım mı sizi ? Olmadı karını  veya anneni de arayıp sorabilirim."

 Mirza  onun Zümra ve Dila sultana yabancı gibi tavır almış mesafeli haline  iç geçirerek üzülse de içinden hak vererek ses çıkartmamıştı.

" Arama. Bilmiyorlar durumu. Ben sana konum atayım."

Tam tahmin ettiği gibi ortada pis bir mesele vardı ve ailenin kalanı çocuğun hastanede olduğunu bilmediğine göre gizli tutilan böylesine acil olay kesin o sürtükle alakalıydı. Melek zehirlendiğini duyduğu anda şok olarak ziyaretine koştuğu Tara'nın çocukla aynı gün hastanelik olduğunu düşünce Hazan sürtüğünün mmarifeti her neyse ucunun çocukla  Tara'ya dokunduğunu da hissetmişti hemen. Kız evin kapısında bulduğu hediye paketindeki pastayı yedikten sonra fenalaştığını söyleyince de şüphesi korktuğu gibi doğru çıkmıştı.

" Ben nerden bileyim Melek hanım. Bir tanecik yiyeyim dedim. Çok fena oldum sonra. Bayat gibi de değildi pastalar ama. İyi yerden de almış Yavuz bey. Neden böyle oldu ki ?"

Kızın solgun yüzüne irkilerek bakmıştı Melek.

" Yavuz bey ne alaka Tara ?"

" Pastayı Yavuz bey göndermiş Bera'ya. Sürpriz yapmak istemiş herhalde. Neyse ki Bera yemedi. Onun da midesi bozulurdu kesin."

 Kız saf saf gıda zehirlenmesi filan yaşadığını düşünüyordu. Melek ona belli etmeden hemfikirmiş gibi lafı gevelemişti ama anlayacağını da anlamıştı. O lanet pastaları Hazan sürtüğü göndermişti kesin. Hem de Bera'ya. Melek kanı deliler gibi fokurdarken kafasında cinayet planları, zihninde sürtük ikizine yaptığı işkencelerle telefona sarılmıştı. Yavuz'u arayıp, teyit almak istiyordu. Karan da Tara gibi görüp yemişse o pastaları ki yüzde bin beş yüz öyle olmuştu Hazan sürtüğü ipini kopartan ruh hastası gibi yıkım moduna  geçmişti.

Bera'yı hedef almıştı demek. Oğlunun atlattığı tehlikeyi idrak ettikçe öfkeden kuduracak gibi olmuştu Melek. Kaltak yine önüne engel gördüğü kim varsa yok etme moduna geçmişti. Çocuk olması bile umurunda değildi. Güya teyzesi olacaktı bir de. 

" Seni bir bulayım var ya. Ölmekten beter edeceğim sürtük !" 

Melek zaten dileğini fazlasıyla yerine getirmekte olan kocasının harekete geçtiğinden bihaber öfkesini Karan için bastırıp, endişesiyle beraber hastane odasına girmişti. Odada Mirza'yı görememişti. Yavuz da yoktu. Kalbindeki sızı büyümüş, göğüs kafesi parçalanır gibi yakıcı bir his baş göstermişti. Sanki gitgide büyüyen bir çukur oyuldukça genişleyip, derinleşiyor ve her şeyi yutarak boşluk bırakıyordu.  İçini sadece gece gözlü adamın dolduracağı, renkleri geri verecek bir boşluk. İhtiyaçla eksik bırakıldığı, yoksun kaldığı tek şeyi, gece gözlü adamı isteyen kahrolası bir dipsizlik.