មង្គលការជាផ្លូវការត្រូវបានកន្លងផុតទៅមួយរសៀលដែលមាន យ៉ុនហ្គី ជាកូនកម្លោះដូចនឹងបំណងរបស់គេ។ ខាងមុខផ្លូវចូលដែលមានតែការតុបតែងផ្កាតិចតួចក៏ត្រូវបន្ថែមដោយរូបភាពស្អាតៗរបស់ពួកគេកាលពីក្មេងនិងកាលពីវិទ្យាល័យធ្វើឱ្យ យ៉ុនហ្គី រំភើបប្លែកនិយាយមិនចេញ។ ថ្ងៃមង្គលការគួរណាតែគេផ្ដល់អ្វីពិសេសដល់កូនក្រមុំរបស់គេតែគេបែរជាបញ្ចប់ដោយ យូលី ជាអ្នកសាងភាពភ្ញាក់ផ្អើលដល់គេទៅវិញ។
« រួចរាល់ហើយបាទ! »
ក្រោយពីថតរូបមួយសន្ទុះ ជាងថតរូបក៏បានប្រាប់ថារួចរាល់ទើប យូលី ដកដង្ហើមធំទាំងហត់នឿយបន្តិច។ បើមិនមែនដោយសារតែនាងចង់ពញ្ញាក់អារម្មណ៍ យ៉ុនហ្គី ទេនាងមិនមែនហត់មកឈរថតរូបរៀបការជាមួយគេនៅថ្ងៃរៀបការមិនបានសម្រាកបែបនេះទេ។
« បង យូលី! ទូរស័ព្ទរបស់បង! »
ជីអាន់ ដែលមានវត្តមានមកចូលរួមដែរក៏ចូលមកប្រគល់ទូរស័ព្ទទៅឱ្យ យូលី វិញទើប យូលី ទទួលទាំងញញឹម។
« អរគុណហើយណា៎ដែលកាន់ឱ្យបង »
« អបអរអ្នកទាំងពីរផង! »
ជីអាន់ និយាយទាំងមើលទៅ យ៉ុនហ្គី និង យូលី ឆ្លាស់គ្នា។ យ៉ុនហ្គី ងក់ក្បាលសើចទាំងមិនសូវសមបន្តិចព្រោះក្នុងខួរក្បាលកំពុងតែឆ្ងល់ថាមនុស្សស្រីដែលហៅ យូលី ថាបងនេះជាអ្នកណា។
« នេះគឺ ជីអាន់ ជាអ្នកដែលតាមការពារ ហេរីន កាលពីនៅជប៉ុនពេលនេះ ជីអាន់ កំពុងតែរៀបចំឯកសារត្រៀមប្រឡងចូលធ្វើប៉ូលីសខែក្រោយនេះហើយ »
ដោយងាកឃើញ យ៉ុនហ្គី មិនមាត់មិនកដូចជាមិនដឹងថាត្រូវហៅអ្នកចំពោះមុខថាយ៉ាងម៉េច យូលី ក៏ណែនាំ ជីអាន់ ឱ្យគេបានស្គាល់ដែរ។
« រីករាយដែលបានស្គាល់ »
ក្នុងនាមខ្លួនអាយុប្អូន ជីអាន់ ក៏ត្រូវរាក់ទាក់ យ៉ុនហ្គី ហើយឱនគោរពគេមុន។
« បាទ! រីករាយដែលបានស្គាល់ »
« ខ្ញុំមានការរវល់បន្តិចសុំលាបងទៅសិនហើយល្ងាចចាំជួបគ្នាក្នុងកម្មវិធីជប់លៀង »
YOU ARE READING
ពិសោធចិត្ត
Fanfictionការដែលរាប់អានគ្នាជាបងប្អូនវាជារឿងល្អណាស់ទៅហើយសំរាប់ពួកគេ តែសុខៗចាស់ទុំទាំងសងខាងក៏ផ្លាស់ប្ដូរទំនាក់ទំនងពួកគេមកជាគូដណ្ដឹងវិញ តើគូដណ្ដឹងមួយគូនេះអាចនឹងមានថ្ងៃស្រឡាញ់គ្នាក្នុងន័យស្នេហានិងបានរៀបការជាមួយគ្នាយ៉ាងសមប្រកបឬអត់?
