« អរគុណបងហើយដែលទៅទទួលខ្ញុំហើយជូនខ្ញុំមកដល់ផ្ទះ »
យ៉ាស្មីន និយាយទាំងញញឹមអឹមអៀននឹង យ៉ុនហ្គី ព្រោះខានជួបគ្នាយូរហើយទើបមិនសូវហ៊ានប្រឈមមុខនឹងគេចំ ពេលឃើញភ្លាមរត់ទៅឱបភ្លាមនោះក៏ព្រោះតែនាងសប្បាយចិត្តដែលបានជួបគេជាថ្មី។
« មិនអីទេ ទទួលសញ្ញាប័ត្រហើយបងក៏ទំនេរ »
« ស្អែកបងទំនេរឬអត់? »
« មានការអីឬ? »
« ខ្ញុំចង់ញ៉ាំអីជាមួយបងពេលល្ងាច »
យ៉ាស្មីន បបួល យ៉ុនហ្គី ទាំងទឹកមុខក្រែងចិត្តនាយបន្តិច ម្យ៉ាងទៀតនាងនិងគេបែកគ្នាយូរហើយចង់មកបបួលទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នាបែបនេះវាដូចជាមិនសមសោះដែលនាងត្រូវហាមាត់បបួលគេមុន។
« ស្អែកបងមានកម្មវិធីជប់លៀងនៅក្រុមហ៊ុន »
« មិនទាន់ចុងឆ្នាំឯណា តើជប់លៀងអីទៅ? គំរប់ខួប? »
« បងឡើងតំណែងជាអគ្គនាយកហើយលោកប៉ារៀបចំកម្មវិធីអបអរបង »
« អបអរបងផង! ហើយចុះថ្ងៃបន្ទាប់? »
« មិនចាំបាច់ថ្ងៃបន្ទាប់ទេថ្ងៃស្អែក យ៉ាស្មីន ក៏អាចទៅចូលរួមបានដែរតើ »
« ពិតមែនឬ? »
យ៉ាស្មីន បង្ហាញទឹកមុខរំភើបព្រមជាមួយនឹងកែវភ្នែកភ្លឺថ្លារបស់នាងសំលឹងទៅ យ៉ុនហ្គី ទើបគេងក់ក្បាលតបនឹងនាង។
« ខ្ញុំនឹងទៅមិនឱ្យខកខានទេ »
« ជួបគ្នាថ្ងៃស្អែក បងទៅវិញហើយ »
« ចាស៎! »
យ៉ុនហ្គី មិនមាត់ហើយបែរចូលមកក្នុងឡានរួចបើកចេញទៅ។ យ៉ាស្មីន ឈរមើលឡានរបស់គេបើកចេញទៅរហូតផុតក្រសែភ្នែកទើបនាងដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះ។
« បើគេឃើញថាឯងមកតាមនោះប្រាកដជាបានរឿងចោទយើងទៀតមិនខាន »
ឯអ្នកដែលតាមដាន យ៉ុនហ្គី ពីព្រលានយន្តហោះមកនេះក៏មិនបានបញ្ឈប់បំណងរបស់ខ្លួនដូចគ្នា។ ហ្គីយ៉ុង បើកមកចតនៅកាច់ជ្រុងបត់ទៅផ្ទះរបស់ យ៉ាស្មីន ចាំអង្កេតមើលរហូតទាល់តែ យ៉ុនហ្គី ចេញទៅវិញទើបគេឈប់តាមបន្តប៉ុន្តែ យូលី នៅតែរអ៊ូស្ដីឱ្យគេមិនទាន់ឈប់។
KAMU SEDANG MEMBACA
ពិសោធចិត្ត
Fiksi Penggemarការដែលរាប់អានគ្នាជាបងប្អូនវាជារឿងល្អណាស់ទៅហើយសំរាប់ពួកគេ តែសុខៗចាស់ទុំទាំងសងខាងក៏ផ្លាស់ប្ដូរទំនាក់ទំនងពួកគេមកជាគូដណ្ដឹងវិញ តើគូដណ្ដឹងមួយគូនេះអាចនឹងមានថ្ងៃស្រឡាញ់គ្នាក្នុងន័យស្នេហានិងបានរៀបការជាមួយគ្នាយ៉ាងសមប្រកបឬអត់?
