« ហ្អឹម.... »
តាំងពីចូលមកដល់ក្នុងបន្ទប់វិញ យូលី មិនដឹងជាអង្គុយដកដង្ហើមធំប៉ុន្មានសារទាំងដែលនាងកំពុងតែអង្គុយស្ងៀមមិនធ្វើអ្វីសោះ។ ក្រោយពីដកដង្ហើមធំច្រើនដងរហូតរាប់ភ្លេចហើយ យូលី ក៏យកទូរស័ព្ទខ្លួនដើម្បីទាក់ទងទៅអ្នកណាម្នាក់ដែលខ្លួនបាននឹកឃើញមុននេះ។
« អាឡូ ហ្គីយ៉ុង! »
<< មានការអីបានជាស្ដាប់សំលេងឯងមើលទៅដូចជាមិនសូវល្អសោះ >>
« យើងជួបនឹងបងរបស់ឯងបន្តិចបានទេ? »
< ទៀតហើយ? ឯងមិនព្រម unblock ហើយខលទៅគាត់តែម្ដងទៅ? >
« យើងមិនចង់ឱ្យគេបានចិត្ត យើងពឹងឯងតែម្ដងនេះទៀតទេណា៎ »
< អូខេៗ ចាំបន្តិច >
សំលេងបើកបិទទ្វារនិងសំរឹបជើងដើរបន្លឺឡើងតាមរយៈទូរស័ព្ទទើប យូលី រង់ចាំដោយស្ងប់ស្ងាត់មិនទាន់និយាយអ្វី។
< តុក! តុក! បងប្រុស! យូលី ចង់ជួប...ក្រាក...ក្រឹប! >
ឮតែសំលេងបិទទ្វារ យូលី ចាប់ផ្ដើមបិទភ្នែកសំរួលអារម្មណ៍បន្តិចព្រោះនាងនឹងត្រូវនិយាយជាមួយ យ៉ុនហ្គី បន្ទាប់ពីនេះ។
< មានការអីទៀតហើយ? ខ្ញុំដូចជាមិនបានធ្វើអីឱ្យនាងមិនពេញចិត្តទេ >
« ខ្ញុំនិយាយរឿងផ្ដាច់ពាក្យជាមួយប៉ាម៉ាក់ហើយ »
< អ៊ីចឹងឬ? >
« សង្ឃឹមថាលោកនឹងឈប់មករញ៉េរញ៉ៃជាមួយខ្ញុំទៀត មិនបាច់ធ្វើល្អ មិនបាច់សំដែងធ្វើជាយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំ »
យូលី និយាយដោយសំលេងស្ងួតៗទាំងដែលនាងខំសំរួលសំលេងឱ្យធម្មតាបំផុតទៅហើយ។
« នាងផ្ដាច់ពាក្យបានហើយ? »
យ៉ុនហ្គី ចងចិញ្ចើមបន្តិចក្រោយពីឮ យូលី និយាយបែបនោះព្រោះវាដូចជាមិនមែនអ្វីដែលគេចង់ឮនោះឡើយ។
< បើលោកចង់ផ្ដាច់ពាក្យលោកធ្វើតាមខ្ញុំប្រាប់ទៅ ដោយសារតែលោកមករញ៉េរញ៉ៃបែបហ្នឹងហើយទើបប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំយល់ថាលោកល្អ យល់ថាគាត់មើលមនុស្សត្រូវមិនព្រមឱ្យខ្ញុំផ្ដាច់ពាក្យ >
VOUS LISEZ
ពិសោធចិត្ត
Fanfictionការដែលរាប់អានគ្នាជាបងប្អូនវាជារឿងល្អណាស់ទៅហើយសំរាប់ពួកគេ តែសុខៗចាស់ទុំទាំងសងខាងក៏ផ្លាស់ប្ដូរទំនាក់ទំនងពួកគេមកជាគូដណ្ដឹងវិញ តើគូដណ្ដឹងមួយគូនេះអាចនឹងមានថ្ងៃស្រឡាញ់គ្នាក្នុងន័យស្នេហានិងបានរៀបការជាមួយគ្នាយ៉ាងសមប្រកបឬអត់?
