GEÇMİŞİN GÖLGESİNDE (Klaroline)

-56-

İşte yeni bölüm. Yeni bölüm Cuma. Umarım beğenirsiniz.
İyi okumalar...
----------------------------------------------------------------------------------------

Caroline'dan;
"Parti olduğunu neden en son ben öğreniyorum!" Diye çıkıştım Rebekah'ya. Saray bahçesinde eğlence düzenliyorlardı ve benim bundan haberim yoktu.

"Şimdi öğrendin işte akşama kadar hazırlanamaz mısın?" Dedi halinden memnun olmadığını açıkça göz önüne sererek.

Az önce Elijah gelmiş ve Marcellus'u yanımızdan almıştı.Ona kılıç kullanmayı öğreticekmiş. Bence bizim durumumuzda kılıç yerine kazık kullanmayı öğretmek daha makuldü. Ama bu Elijah'tı ve eski yöntemlere baş vurmayı severdi.

Ben de organizasyon yapmayı ve her şeyi kontrolüm altında tutmayı severdim. Çok eskiden kampta hep eğlenceler düzenlerdim. Ama şimdi nedense bir eğlence düzenleneceğinde haberim bile olmuyordu.

"Yardım edebilirdim!" Diye inledim. "Caroline! Sorun yok hallettik işte." Dedi Rebekah.

Azımdan istemsiz bir "Hıh." Sesi çıktı.

Rebekah gözlerini devirdiğinde "İyi! Gidip hazırlanıyım o zaman." Dedim.

Ben kapıdan çıkmak üzereyken Rebekah 'süper' vampir hızını kullanarak beni kolumdan yakaladı ve "Dur!" Dedi.

"Yine ne var!" Dedim. Beni bu eğlence organizasyonundan uzak tutmuş olmaları yetmiyormuş gibi her şeye karışmaya başlamışlardı.

"Öylesine bir kıyafet giyemezsin. Bu eğlencenin bir konsepti var. Kıyafetini odana gönderirim." Dedi.

"İyi." Dedim ve odadan çıktım. Klaus'u görmek istiyordum. Hem bana eğlenceden bahsetmediği için ona iki çift lafım vardı, hem de onunla aramızdaki buzları eritmek için bahane arıyordum.

Hızlı adımlarla geçen gün Klaus'un sesini duyup gittiğim odaya yöneldim. Orasının Klaus'un odadı olduğunu varsaymıştım.

Onu görmek istiyordum. Eğlence olayı tam anlamıyla bir bahaneydi. Keşke artık her şeyi hatırlayıp kafamı toplasam ve şu evlilik teklifini adam gibi düşünsem demekten kendimi alamıyordum. Şimdi cevap versem kesinlikle evet derdim. Ama gerçekten adam gibi düşünemiyordum.

Geçen gün geldiğim odanın kapısına vardığımda iki kez tıklattım. Cevap yoktu. Bir kez daha tıklattım. Yine cevap yoktu.

Vampir duyularımı kullanıp içeriyi dinleyebilir ve neler olduğunu çözebilirdim ama bunun yerine havalı bir giriş yapmayı tercih ettim.

Kapıyı hızla açıp "Klaus, bana şu eğlenceyi haber vermediğin için sana gerçekten çok-" Bu sırada başımı kaldırdım ve lafım yarıda kesildi. Odanın içinde olmasını beklediğim son kişi vardı. "Kol?"

Yüzünde kayık bir gülümseme belirdi. Onu unutmuştum. Bu gerçekten ahmakçaydı. Onu o kutudan çıkarmak için geri dönmemiştim bile.

Yinede ona sarılmaya hakkım vardı değil mi? Sonuçta uzun bir süre -duymasa bile- onunla konuşmuştum. Yani hücredeyken.

Sarılmak için ona doğru hamle yaptığım anda bir şey fark ettim. Buruk gülümsemesinin ardında kan damlacıkları saklanıyordu. Bu kan ellerini de esir almıştı.

Odaya girdiğimden beri hiç etrafıma bakmamış olmalıydım çünkü her taraf cesetlerle doluydu. Ve hemen kenarda da Klaus duruyordu. O da kanlar içindeydi.

Bir adım geri çekildim "Ne yapıyorsunuz siz?"

Klaus itinayla parmaklarındaki kanı emdikten sonra "Sadece bir az eğleniyoruz aşkım." Dedi. Şimdi o da Kol gibi gülümsüyordu.

Kızgın veya korkmuş değildim. Yani yapmayın ama! Mikaelsonların böyle olduğunu kabullenmemek için aptal olmak gerekirdi.

Sadece sorumsuzlukları yüzünden bir az öfkelenmiştim o kadar. Bu düzen meraklısı bir kıza yapılmamalıydı. "Parti öncesi eğleniyor musunuz? Partiye sadece saatler kaldı ve siz ikinizin hazırlanması gerek. Üstünüzü başınızı temizleyin." Dedim alaycı bir tavırla.

Odadan çıkmadan dönüp bir kez daha etrafıma baktım "Ve birilerine söyleyin şurayı temizlesin. Hıh."

Onlara hitap etmeyi bıraktığımda kendi kendime "Zavallı insanlar."Diye mırıldandım ve odadan çıktım.

Uzun koridorda odama doğru yürürken bir şey fark etmiştim. İki saattir fark etmediğim için kendimi aptal gibi hissediyordum.

Hiç bir tetikleyici gerekmeden Kol'u hatırlamıştım. Tüm hatıralar gayet de yerine gelmişti. Ama- Ama neden?