GEÇMİŞİN GÖLGESİNDE (Klaroline)

-70-

İşte bir yeni bölüm. Yarında bir tane gelir diye düşünüyorum. Yine kısa bir bölüm oldu. Lütfen kusura bakmayın. Umarım beğenirsiniz.
İyi okumalar...

Caroline Mikaelson;

Karanlığın içinde durmaksızın yürüdüm. Etrafımdaki hiç bir şeye aldırmadım. Hedefime ulaşmaktan başka hiç bir şey umurumda değildi. Gözlerimi sanki bir noktaya hedeflemiştim ve bir santim bile ayırmıyordum oradan.

Mystic Falls'tan ayrılmamın üstünden ne kadar zaman geçtiğinden emin değildim. Çok olmaması gerekirdi. Gitmek istediğim yere varmak üzereydim.

Mantığım yapmamamı, artık orada olmak istemediğimi söylese de ayaklarım beni oraya götürdü. Katherine'in yanına.

Ailemi bulmak istiyordum ama nereden başlamam gerektiğini bilmiyordum. Yardıma ihtiyacım vardı ve aklıma gelen ilk isim Katherine olmuştu. Umarım onu bıraktığım yerde bulabilirdim.

Katherine'le kaldığımız o motelden ayrılalı ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordum. Zaman kavramını kaybetmiş olmalıydım. Ki bu gayet doğaldı. Günlerdir uyumamıştım.

Daha ne kadar yürümem gerektiğini düşünüp durmaya başlamıştım. Yolumu kaybetmiş olabilir miydim? Umutsuzluğa kapılmaya başladığım bir anda o eski moteli gördüm. Belki de daha önce asla bir yeri gördüğüme bu kadar mutlu olmamıştım.

Anlamsız bir kahkaha koy verdim. Son gücümle adımlarımı hızlandırdım. Motelin tahta verandasında yürüyüp merdivenlerini hızla çıktım ve Katherine'le kaldığımız odanın kapısını son gücümle çaldım. Kapı açılmadı. Bir kaç kez daha çaldım. Cevap yoktu.

Gitmiş miydi? Gitmiş olamazdı. Çünkü eğer o yoksa gideceğim bir yer yoktu. Tamamen çaresizdim. Sırtımı kapıya yasladım ve kendimi yere çekip oturdum.

Ne düşünmüştüm ki? Sonsuza kadar burada kalacağını mı? Belki de sadece ummuştum. Dudaklarımdan bir inleme dökündü. Yaşlar yine gözlerimden istemsizce akmaya başlamıştım. Kısa saçlarımı ellerimin arasında sıkıca kavradım. Ne yapmalıydım? Kalın topuklu ayakkabımla yere bir kaç kez vurdum. Ne yapmalıydım? Dudaklarımdan bir çığlık çıktı. Ne yapmalıydım?

Ve birden dengem bozuldu. Kapının yerini bir boşluk aldı ve yere kapaklandım. Bir süre ne olduğunu kavrayamadım. Sonra kafamı yukarı kaldırdım ve ıslak saçlarıyla onu gördüm.

Elini beline koymuş ayağıyla ritm tutuyordu. "Ne demeye kapımın önünde bağırıp duruyorsun?" O an anladım. Kapı açılmıştı ve yüküm orada olduğu için düşmüştüm. En önemlisi de Katherine buradaydı.

Bu sefer bir sevinç nidası attım. Katherine gözlerini devirmekle yetindi. Hızla ayağa kalktım. Neden bunca zaman burada kaldığını sormadım. Hiç bir şeyi merak etmiyordum. Direk konuya girdim "Yardımına ihtiyacım var." Bir süre beni süzdükten sonra "Açıkla." Dedi sertçe.

Ben de onun yanından ayrıldığımdan beri olan her şeyi özet geçtim. Sonlara doğru kaşları çatılmaya başlamıştı. "Yani onları bulmak için yardımına ihtiyacım var."

"Hayatta olmaz!" Diye bağırdı hiç düşünmeden. İlk başta reddetmesini bekliyordum ama bu ani tepki hiç beklemediğim bir şeydi. "Neden?" Dedim onun gibi ani bir tepkiyle.

"Benden, beni öldürmek isteyen adamın ayağına gitmemi istiyorsun." Dedi çok bariz bir şeyi açıklarmış gibi. "Benim hayatta kalma eğilimim çok yüksek Bayan Mikaelson. Bunu yapamam."

"Ne istersen yaparım Kat." Deyi verdim birden. Katherine bir süre duraksadı. Düşündü. Belki de uzunca düşündü. "İstediğim iki şeyi yap." Dedi.

"Anlaştık." Dedim ne isteyeceğini düşünmeden. Sadece kolay şeyler istemesini umdum. "İlk olarak bir sorumu cevapla." Dedi.

"Sor." Dedim sadece. Kararsızca durakladı. Sonra kısık bir sesle "Elijah?" Diye başladı "O- O iyi mi? O eski Elijah mı?"

O an Katarina Petrova'yı yeniden gördüm. "İyi." Dedim samimi bir sesle. "O aynı. İyi, samimi, centilmen, beyefendi."

Yüzünde titrek bir gülümseme belirdi. Ama sonra hemen özüne döndü. "Ve tüm borçlar silinecek."

"Borçlar mı?" Dedim "Ne borçları."

"Klaus'tan hayatımı kurtardığında sana borçlandım. Şimdi seni ailene kavuşturarak o borcu kapatmış olacağım. Aramızda hiç bir hesaplaşma kalmayacak." Başımı öne arkaya salladım.

"O halde yola çıkalım." Dedi ve bavulunu yatağın altından çıkarıp doldurmaya başladı.