Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 5

Ο Ορέστης κινιόταν δίπλα μου με χάρη.
Τα δίδυμα σπαθιά του έστηναν ερωτικό χορό με τον θάνατο.
Οι κινήσεις του ήταν πάντα εκτελεσμένες με μαθηματική ακρίβεια.
Ήταν ο καλύτερος ανάμεσα μας και το ήξερε και αυτός όμως ο κλειστός του χαρακτήρας τον αποξένωνε και τον έκανε αντικοινωνικό. Ας πούμε ότι ο φόβος που προκαλούσα στους άλλους με έφερνε στην ίδια θέση. Αυτός ο φόβος δεν έδειχνε ποτέ να ενοχλεί τον παρτενέρ μου όπως και εμένα δεν με ενοχλούσε ποτέ η σιωπή του. Ίσα ίσα που την έβρισκα καλοδεχούμενη και ενδιαφέρων. Ίσως γι' αυτό μας είχαν τοποθετήσει σαν ζευγάρι μαζί από την αρχή. Ο σιωπηλός που ήταν το δικό του ψευδώνυμο και ο θάνατος που ήταν το δικό μου παρέα σε τέλεια αρμονία.

Μπροστά μου ένας ακόμα έπεφτε από την λεπίδα μου και κατευθείαν ένιωσα την ενέργεια του να κυλάει μέσα μου σαν νερό ανανεώνοντας με. Αυτό ήταν και η δική μου δύναμη. Αυτή η ανανέωση που μπορούσε να με κάνει να συνεχίζω τον ίδιο ρυθμό για ώρες χωρίς σταματημό.

Η δύναμη του Ορέστη ήταν η αποφασιστικότητα που τον έκανε συνεχώς να εξελίσσεται. Δεν γνώριζα τον λόγο και μπορώ να πω ότι με τρόμαζε λιγάκι γι' αυτό προσπαθούσα να τον καταλάβω εξερευνώντας συνεχώς την ψυχή του.

Μεταλλικές σφαίρες από όπλα τέταρτης κατηγορίας περνούσαν δίπλα μας. Περισσότεροι αντάρτες ήταν παρατεταγμένοι στους δύο διαδρόμους από πάνω μας. Κάτω οι στόχοι λιγόστευαν και κάρφωσα το κυρτό μου μαχαίρι που στην ουσία ήταν προέκταση του εαυτού μου στο κρανίο του τελευταίου άντρα δίπλα μου. Με ένα νεύμα ο Ορέστης έδωσε το σύνθημα να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε προς τα πάνω με αυτόν τον σχεδόν μαγικό τρόπο επικοινωνίας που μόνο εμείς είχαμε. Συμφώνησα και αρχίσαμε να προετοιμάζουμε την άνοδο μας όταν μια μηχανή εικονικής απεικόνισης αναμνήσεων τελευταίας τεχνολογίας που οι αντάρτες δεν θα έπρεπε να κατέχουν ξεκίνησε να παράγει ζωντανές εικόνες από το παρελθόν κάποιου μέσα στην σκοτεινή αίθουσα.

Ο Ορέστης κατευθείαν σταμάτησε να κινείται.
Οι αντάρτες πάνω σταμάτησαν να πυροβολούν και αυτοί με την σειρά τους.
Κοίταξα την εικόνα με απορία.
Μπροστά μας σε τρισδιάστατη απεικόνιση που είχε στόχο τις 4 από τις 5 συμβατικές αισθήσεις ξεκίνησε η αναμετάδοση μιας πολύ όμορφης νεαρής γυναίκας σε μια αίθουσα τοκετού.

Ένας εντυπωσιακός άντρας ήταν δίπλα της και της κρατούσε το χέρι. Γιατροί και νοσοκόμες επέβλεπαν τον τοκετό. Ένας γιατρός έδειξε προς την οπτική γωνία της εικόνας και μια νοσοκόμα μας έβγαλε έξω από το δωμάτιο. Η γυναίκα άρχισε να ουρλιάζει. Οι γιατροί μιλούσαν σιγανά και η εικόνα έσβησε. Το κλάμα ενός μωρού ακουστικέ και όλος ο κόσμος γύρω από την εικόνα έδειχνε νευρικός, μόνο η γυναίκα στο κρεβάτι στεκόταν γαλήνια πάνω σε αυτό.