Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 7

Την έβλεπα να φεύγει
Ο Ορέστης δεν την κοίταξε ούτε μια φορά
Αποφασιστικότητα διαφαινόταν στο πρόσωπο του και εκδίκηση ήταν το μόνο που μπορούσα να διαβάσω σε αυτόν

«Ορέστη σήκω» είπα και στάθηκε όρθιος

Τα δάκρυα είχαν στερέψει... το πρόσωπο του ήταν άγριο, τα μάτια του λαμπύριζαν έντονα. Οι υπόλοιποι από πάνω μας τέθηκαν σε συναγερμό

«Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις από δω και πέρα;» ρώτησα

«Θα σε ακολουθήσω σε ότι και να κάνεις αλλά υπό έναν όρο...»

«Να τον ακούσω»

«Όταν έρθει η ώρα θα αφήσεις τον στρατηγό Βουράκη στα χέρια μου» είπε με απόλυτη ηρεμία και συνειδητοποίηση αυτών που έλεγε

«Καλώς ήρθες στην οργάνωση τότε Α824» και τα χέρια σφίχτηκαν. Τα όπλα των υπόλοιπων ασφαλίστηκαν και κρεμάστηκαν στους ώμους ανακουφισμένα.

Λίγο μετά αρχίσαμε να μαζεύουμε τους νεκρούς μας. Άντρες, γυναίκες, ακόμα και 2 παιδιά ανάμεσα τους και ευθυνόμουν για όλους τους... Ζούσαμε σε εποχές που ακόμα και τα παιδιά αναγκαζόντουσαν να σηκώσουν όπλα συνειδητοποιώντας την αναγκαιότητα τους... Ποτέ δεν ανάγκασα κανέναν να το κάνει με το ζόρι. Όλοι ήρθαν οικειοθελώς σε μένα αντιλαμβανόμενοι ότι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος... Και αυτό ήταν το πιο θλιβερό σημείο της όλης κατάστασης.

Ο Ορέστης είχε βγει έξω στην θύελλα με το πέπλο της νύχτας να σβήνει την παρουσία του.
Ησυχία και ηρεμία ήταν αυτά που χρειαζόταν. Οι εσωτερικοί δαίμονες που τον κυνηγούσαν ήταν δυνατοί...

Η Κασσιόπη ήρθε μερικές ώρες αργότερα και κοιτούσε το χάος που είχε δημιουργηθεί. Πέρασε δίπλα από το Ορέστη χωρίς να του δώσει την παραμικρή σημασία... Αυτό το κορίτσι κάποια μέρα θα αντιμετώπιζε την ίδια την κόλαση με χαρά έχοντας ορμήσει πρώτη για να την συναντήσει... Είχε αλλάξει πολύ από εκείνο το μοναχικό και προσεκτικό πλασματάκι που ήταν στην σχολή

Συγκεντρώσαμε τα πτώματα και τα αποτεφρώσαμε σύμφωνα με τα έθιμά τους στο ειδικό όχημα που πάντα είχαμε μαζί μας

-Μαζέψτε τα πράγματα σας φώναξα η βάση εκτέθηκε!

Ο Ορέστης στο άκουσμα της φωνής μου πλησίασε και στάθηκε δίπλα μου
«Να θυμάσαι την συμφωνία μας... Ο Βουράκης είναι δικός μου!» είπε και όσοι ήταν κοντά του έκαναν ένα βήμα πίσω ενστικτωδώς αντιδρώντας στο τρομακτικό άκουσμα της φωνής του          Η Κασσιόπη χαμογελούσε