Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 10

Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο και έκανα τα πάντα για να το κρατήσω για τον εαυτό μου.  Το εαυτό μου που είχα χάσει σε μια στιγμή που κράτησε 33 ολόκληρα λεπτά.  Κατανόηση και έλεγχος την κατάλληλη στιγμή έλεγαν τα λόγια που με είχαν στοιχειώσει.  Η διατύπωση ήταν σωστότατη μιας και η πηγή της δύναμης μου διαρκούσε μόνο μερικά κλάσματα δευτερολέπτου.

Χρειαζόμουν περισσότερη κατανόηση, ο Άλφα οχτώ μηδέν ένα με έκανε να το καταλάβω και οι μέρες συνέχιζαν να περνούν.
Το πλήθος είχε αρχίσει να διαλύεται.

Στο τέλος τους είχα αποκαλύψει πολύ λίγα και ήταν περισσότερα από αυτά που θα ήθελα να ξέρουν.

Η εσωστρέφεια επανερχόταν αν είχε χαθεί πότε..

Ο Άλφα οχτώ μηδέν ένα είχε αποσυρθεί και αυτός αλλά αυτή την φορά δεν ήταν μόνος του, ένα κορίτσι είχε κολλήσει μαζί του.

Η Άλφα οχτώ εικοσιτρία ήταν σίγουρα μια πολύ περίεργη κοπέλα.

Το λεπτό της σώμα με τα σκληρά χαρακτηριστικά προσώπου και τα πλούσια ξανθά μαλλιά που φρόντιζε συνέχεια να καλύπτει την έκαναν ιδιαίτερη.  Προσπαθούσε να περνάει πάντα απαρατήρητη.  Επιδόσεις στα μαθήματα μέτριες.  Επιδόσεις στις άλλες δραστηριότητες αρκετά καλές αλλά όχι αρκετές για να την κάνουν να ξεχωρίζει.

Το περίεργο ήταν ότι είχα πάντα την εντύπωση ότι κρατούσε τον εαυτό της σε περιορισμό επίτηδες.

Τα μάτια της είχαν πάντα κάτι που την πρόδιδε...

«Θα ονειροπολείς για πάντα;»   άκουσα την μηδέν εφτά να λέει δίπλα μου ακουμπώντας το πιάτο της στο τραπέζι.  Αυτό και αν ήταν καινούργιο!

«Πώς και από εδώ;»  είπα με προσποιητό αδιάφορο ύφος ενώ μέσα μου καιγόμουν από περιέργεια

«Είπα τώρα που καθάρισε το ενοχλητικό κοινό σου να καταφέρεις να πεις για πρώτη φορά τι έγινε εκεί μέσα... και επιτέλους πρέπει κάποια στιγμή να φας το φαγητό σου. Όλοι οι άλλοι έχουν φύγει κιόλας...»

Κοίταξα γύρω μου τρομοκρατημένος.  Όντως όλη η τραπεζαρία είχε αδειάσει.  Δεν είχε μείνει πολύ χρόνος και άρχισα να τρώω βιαστικά

«Πιες και λίγο νερό»  πρότεινε η μηδέν εφτά γελώντας

Πήρα το ποτήρι και το άδειασα

«Οκ τώρα θέλω να μου πεις τι πραγματικά έγινε εκεί μέσα και όχι τις βλακείες που έλεγες στους άλλους»

«Ώστε άκουγες!»

«Φυσικά. Αυτό το θέμα σε ξεπερνάει Άλφα οχτώ εικοσιτέσσερα»

Είχε δίκιο

«Πραγματικά δεν έχω πολλά να πω...»

«Ανακάλυψες από πού προέρχεται η δύναμη σου και δεν κατάφερες να την ελέγξεις δηλαδή»

«Ναι»

«Μάλιστα»

«Το κακό είναι υπάρχει γύρω μου μια μόνο στιγμή στον χρόνο...»  ξεκίνησα να λέω χωρίς να ξέρω γιατί και γιατί σε αυτήν ειδικά...  «Δεν μπορώ να την πλησιάσω απαλά...  ορμάει πάνω μου με ορμή...  σαν κύμα και με διαπερνάει...»

«Και τι έχεις σκοπό να κάνεις για αυτό;»  με ρώτησε με εμφανής καλοσυνάτη περιέργεια.  Σχεδόν με έκανε να την συμπαθήσω!

«Μόνο ένα μένει τώρα να κάνω.  Πρέπει να μάθω να την ελέγχω» είπα σιγανά

Άρχισε να γελάει!  Σηκώθηκε και έφυγε συνεχίζοντας να γελάει...  Μου άφησε ακόμα και το πιάτο της!