Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 34

                                               Κασσάνδρα              

Την έβλεπα σαστισμένη, πεσμένη στα γόνατα, να προσπαθεί να απομακρυνθεί. Μπορώ να πω ότι την λυπόμουν. Είχε επιτέλους νιώσει τον Ορέστη εδώ και αυτό την έκανε να χάσει την αυτοσυγκέντρωση της. Το χέρι μου πονούσε σαν διάολος... Το στομάχι μου επίσης. Το πάνω μέρος της ολόσωμης φόρμας μου είχε μουσκέψει στο αίμα. Το μοναδικό φίδι που μου είχε μείνει πεινούσε για εκδίκηση
Το στόμα του άνοιξε
Η διχαλωτή του γλώσσα έδειχνε επικίνδυνη καθώς ξεχυνόταν προς τα έξω
Τα δόντια του εμφανίστηκαν
Ήταν μπροστά από το πρόσωπο της και περίμενε
Οι δύο κόκκινες μπίλιες που είχε για μάτια την είχαν υπνωτίσει

Το άφησα ελεύθερο και έφυγε!

Η Ηλέκτρα σερνόταν όσο ποιο γρήγορα μπορούσε!

Δάγκωσε την γάμπα της!

Η Ηλέκτρα ούρλιαζε!

Τα δόντια του χώθηκαν στο δέρμα της

Η Ηλέκτρα το χτύπησε με το πίσω μέρος του μαχαιριού της και λευκές γραμμές απλώθηκαν στον αέρα καθώς το φίδι έφευγε προς τα πίσω

Το δηλητήριο δεν είχε προλάβει να εισχωρήσει στον οργανισμό της

Ένιωθα το κομμένο μέρος μου να με καλεί
Άφησα την Ηλέκτρα και πήγα προς το μέρος του
Ανέπτυξε ταχύτητα και σκαρφάλωσε στο πόδι μου... Τυλίχτηκε γύρω από αυτό και απορροφήθηκε από τον οργανισμό μου. Προσπαθούσε να γιατρευτεί, θα έπαιρνε όμως χρόνο. Χρόνο που δεν διέθετα

   Η Ηλέκτρα σηκωνόταν όρθια αργά αργά.  Ήταν θυμωμένη...  Το μυαλό της είχε καθαρίσει...  Η ικανότητα του Αιγίσθου ήταν χρήσιμη κάτω από προϋποθέσεις αλλά με άφηνε ευάλωτη· χωρίς άμυνες...  Δεν ήταν αξιόπιστη...
   Η νέα αύρα του Ορέστη που είχα αντιγράψει πριν· πολύ έντονη για να μπορώ να την αξιοποιήσω... Βασικά αυτή η δίψα για αίμα που είχε· πάντα με τρόμαζε! Ακόμα δεν ξέρω πώς κατάφερε να την χαλιναγωγήσει
   Είχα ανακαλύψει πρόσφατα ότι μπορούσα να κάνω την αντιγραφή παίρνοντας μόνο όσα κομμάτια μου ήταν απαραίτητα.  Δεν χρειαζόταν να μεταβάλω ολόκληρο το σώμα μου πια και αυτό ήταν πολύ χρήσιμο.  Έπρεπε να βρω κάτι που να μπορώ να χρησιμοποιήσω και χωρίς την ανάλογη εξάσκηση ήταν δύσκολο...   Η Ηλέκτρα στεκόταν ακίνητη- παγωμένη και κοιτούσε προς τα πάνω. Μια ικανότητα την φορά...  Σκέψου Κασσάνδρα, σκέψου!
   Η αύρα του σώματος μου άλλαξε.  Αντέγραψα αυτή που είχα απέναντι μου.  Φόρτισα το σώμα μου με ενέργεια και ξεχύθηκα μπροστά!  Το φίδι πεινούσε ξανά!  Αυτή την φορά το ένιωθα να μου μιλάει!  Περίεργο, δεν το είχε ξανακάνει... Τα νύχια του αριστερού μου χεριού επιμηκύνθηκαν καθώς κινιόμουν.  Η Ηλέκτρα γύρισε και με κοίταξε.  Τα μάτια της έλαμπαν με ένα ασυνήθιστα σκοτεινό μοβ ηλεκτρισμένο χρώμα που δεν είχα ξαναδεί...  Μεμβράνες στις αρθρώσεις της εμφανίστηκαν!  Το στόμα της επιμηκύνθηκε προς τα έξω.  Το άνοιξε με δύο τεράστιους πάνω κυνόδοντες να αποκαλύπτονται.  Η γλώσσα στο βάθος ήταν διχαλωτή... Έφυγε προς τα πάνω και το επόμενο δευτερόλεπτο με χτύπησε από πίσω!  Η ισορροπία χάθηκε.  Αιωρούμουν λίγο πάνω από το έδαφος για ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι που το στόμα μου γεύτηκε την άμμο...

Σηκώθηκα με ένα άλμα
Η Ηλέκτρα ερχόταν για δεύτερη φορά συνεχόμενα
Η ανεπτυγμένη όραση που είχα πάρει από αυτήν με βοήθησε να ξεφύγω
Η Ηλέκτρα έφυγε ξανά ψιλά... Το ηλεκτρικό πεδίο περιόριζε την δύναμη της καθόδου της
Το μαστίγιο ετοιμάστηκε
Η Ηλέκτρα ερχόταν παράλληλα με το έδαφος ενάμιση μέτρο πάνω από αυτό
Το μαστίγιο υψώθηκε
Το Μαχαίρι γύρισε προς τα πλάγια
Το έπιασε και με τα δύο της χέρια και το έστρεψε προς το μέρος μου
Το μαστίγιο εκτοξεύτηκε προς αυτήν με σκοπό το δάγκωμα
Μια σβούρα δεξιά και η Ηλέκτρα το απέφυγε εύκολα. Το μαχαίρι χώθηκε στον ώμο μου. Η δύναμη της με σήκωσε στον αέρα! Προσκρούσαμε στον τοίχο τέσσερα μέτρα πίσω, στην άκρη της αρένας και πέσαμε και οι δύο στο έδαφος... Το μαχαίρι είχε μείνει καρφωμένο πάνω μου. Η αλυσίδα του είχε επιμηκυνθεί. Το ένιωθα να κατασπαράζει την ενέργεια μου και πονούσε αφόρητα!

Η Ηλέκτρα με έπιασε από το πόδι και με τράβηξε προς το μέρος της

Η όψη της είχε αλλάξει... Έδειχνε άνθρωπος ξανά

Έπιασε το μαχαίρι και το έχωσε πιο μέσα

Ούρλιαζα! Για ώρα... Πονούσε... Θεέ μου πόνος! Πόνος που συντάραζε ακόμα και την ίδια την ψυχή μου... «Είπες ότι δεν ακούγετε τίποτα από όσα λέμε...» κατάφερα και ψιθύρισα

«Αυτό είπα» απάντησε απαλά-τραγουδιστά σαν να απολάμβανε αυτό που έκανε και το μαχαίρι στριφογύρισε ανάμεσα στα κόκαλα μου!

«Η έκλειψη!» φώναξα!

«Τι η έκλειψη;»

«Την έκλειψη! Γνωρίζω πως μπορούμε να σταματήσουμε την έκλειψη ηλίου και να επαναφέρουμε την Γη σε φυσιολογικά επίπεδα!» αξιοσημείωτο το πώς μπόρεσα να σχηματίσω ολόκληρη φυσιολογική πρόταση με τόσο πόνο σκέφτηκα χαρούμενα λίγο πριν λιποθυμήσω...