Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 25

Είχα καταφέρει να ξεφύγω από το τσούρμο των ηλίθιων. Πονούσε και με νευρίαζε αυτό το ιπτάμενο σκουπίδι... Μπήκα στο χρυσό κτήριο και άρχισα να ανεβαίνω προς τα πάνω. Όλοι οι διάδρομοι ακολουθούσαν τα σχέδια που είχα αποστηθισμένα στο μυαλό μου. Ήταν ευλογία που είχαμε καταφέρει να τα βρούμε. Έφτασα στην μεγάλη δρύινη πόρτα σχετικά εύκολα και γρήγορα. Από εδώ και πέρα άρχιζαν τα δύσκολα... Ακούμπησα με την παλάμη μου τα σκαλιστά φίδια από ένστικτο και η πόρτα άνοιξε τραντάζοντας τους τοίχους σε όλο αυτό το κατασκεύασμα.

Συναγερμός άρχισε να ακούγετε! Σκατά... Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα μέσα στο νερό! Ο Α801 είχε πει ότι τα φίδια σε αυτό το πηγάδι ήταν όπλα που σκοπό είχαν να μας ελέγξουν αλλά έκανε λάθος... Στην ουσία μας ελευθέρωναν! Ήταν κομμάτια της ψυχής μας και σε αυτό ευελπιστούσα για να προχωρήσω την αποστολή μου...

Σκιές περνούσαν δίπλα μου και προσπαθούσα να πάω βαθύτερα. Προσπαθούσα να φτάσω στο φως. Κολυμπούσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα μαζί με φίδια που μου έδειχναν τα δόντια τους. Άπλωσα το χέρι μου και ένα φίδι τυλίχτηκε σε αυτό! Άλλο ένα διπλώθηκε στο άλλο μου χέρι. Ούρλιαζα μέσα στο νερό... Ήμουν τόσο κοντά! Αλυσίδες βγήκαν από τα στόματα τους και εισχώρησαν κάτω από το δέρμα μου. Ένιωσα την ένωση να παρασέρνει την ψυχή μου σε έκσταση! Η αίσθηση της αποτυχίας έσβησε

Τα δύο φίδια με παρέσυραν στην επιφάνεια και έβγαινα έξω από το νερό με το σώμα μου να τρέμει από την ένταση.   

Η μεγάλη μαύρη δρύινη πόρτα άνοιξε τραντάζοντας τα τοιχία γύρω μου λες και ήταν θυμωμένη

Τα τρία τσιράκια μπήκαν στην αίθουσα έχοντας ξεγυμνώσει τα όπλα τους. Η Αριάδνη ακολούθησε αμέσως μετά... Δεύτερη φορά σκατά... δεν μπορούσε να είχε μείνει στο λεωφορείο;...

«Κασσάνδρα!» την άκουσα να αναφωνεί από έκπληξη

«Συγνώμη φιλενάδα δεν είναι προσωπικό...» είπα καθώς τίναζα τα δύο μαστίγια με δύναμη στο έδαφος σηκώνοντας σκόνη που είχε να κουνηθεί για χιλιετίες... Τα φίδια μου σύριξαν με ανυπομονησία! πεινούσαν!

Η Αταλάντη εξαπέλυσε ένα βέλος προς το μέρος μου. Το ένα φιδάκι μου απλώθηκε πάνω στην πέτρα και την κατάλληλη στιγμή έκανε άλμα στον αέρα πιάνοντας στο βέλος και σπάζοντας το σε κομμάτια προς έκπληξη όλων μας. Ο Ιππομένης όρμησε κρατώντας ένα τεράστιο σπαθί. Το άλλο μου φίδι τυλίχτηκε στο πόδι του. Τίναξα το μαστίγιο και ο Α811 έπεσε στο έδαφος. Το άλλο φίδι διπλώθηκε στο χέρι που είχε επαφή με το σπαθί και του το δάγκωσε! Η ένωση χάθηκε. Το σπαθί έπεσε στο πλάι και ο Ιππομένης έπεσε σε εσωτερικό κενό... Η δύναμη που ένιωσα στο σώμα μου ήταν πρωτόγνωρη!