Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 6

«Ορέστη!» φώναξα για να τον συνεφέρω στην τάξη
Τα σπαθιά του ερχόντουσαν καταπάνω μου
Ήταν άψυχα
Σταμάτησα το ένα διασταυρώνοντας τα μέταλλα μας και απέφυγα το δεύτερο που περνούσε από δίπλα μου ξεψυχισμένο
Ο Ορέστης κατέρρευσε στα γόνατα κλαίγοντας σαν φυσική συνέχεια της ενέργειας που ο ίδιος είχε θέσει σε λειτουργία... τα σπαθιά του έπεσαν στο έδαφος χάνοντας την σύνδεση.  Όλοι μας κοιτούσαν με κατεβασμένα τα όπλα. Πρώτη φορά τον έβλεπα να κλαίει

«Σκότωσαν εν ψυχρώ την μητέρα μου και με έβαλαν να εκτελέσω τον πατέρα μου...» ψιθύρισε σπαρακτικά και ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου

-Σωστά φώναξε η Κασσάνδρα από ψιλά! Από πού είχε εμφανιστεί αυτή; Στην πρώτη σας δημόσια εκτέλεση διαταχτήκατε όλοι να τερματίσετε την ζωή των ανθρώπων που σας έδεναν με το παρελθόν! Ορίστε και τα κωλόχαρτα που το αποδεικνύουν...  Είπε και οργισμένα πέταξε χαρτιά αναφοράς στον αέρα!

Έγγραφα πετούσαν από πάνω μας
Οι ανεμιστήρες της οροφής τα παρέσερναν
Ένα προσγειώθηκε δίπλα μου
Άφησα τον Ορέστη που συνέχιζε να παλεύει με τους δαίμονες του και το σήκωσα

Όνομα: Στυλιανός
Επίθετο: Γεήοχος
Επάγγελμα: Εισαγγελέας
Έγγαμος: Ναι
Όνομα συζύγου: Παναγιώτα –Νεκρή
Τέκνα: 3
Ονόματα τέκνων: Δημήτρης –Νεκρός
                                         Ιωάννα –Νεκρή
                                         Άδμητος -Στρατιώτης της αυτοκρατορίας ΑΓΜ Α806

Κοίταξα την Κασσάνδρα από πάνω μας
Με κοίταξε και αυτή
Την επόμενη στιγμή έκανε άλμα στον αέρα και προσγειώθηκε δίπλα μας με 2 σκοτεινές σκιές πίσω της να επιβραδύνουν την πτώση που μετά εξαφανίστηκαν

«Είναι όλα αλήθεια πριγκιπέσα...» είπε σιγανά ώστε να το ακούσουμε μόνο εμείς οι δύο «έκοψαν τους δεσμούς με το παρελθόν σας για να ελέγξουν το μέλλον σας

Έσκυψα κάτω και αγκάλιασα τον Ορέστη που σπάραζε ακόμα στα γόνατα
«είναι όλα ψέματα» ψιθύρισα «όλα είναι ψέματα κατασκευασμένα από αυτήν...»

«Έχει δίκιο» είπε αυτός κοιτώντας με κατάματα με μάτια που είχαν γίνει κατακόκκινα με μαύρα αυλάκια από την ένταση «τα θυμάμαι όλα και δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να τα είχα ξεχάσει...»

«Επέμβηκαν χειρουργικά στις αναμνήσεις σου όπως έκαναν και σε μένα... Όπως έκαναν και σε όλους μας!» Κοίταξα την Κασσάνδρα προσπαθώντας να συλλάβω τι έλεγε «Θα μπορούσαν να τις αντικαταστήσουν ξέρεις» συνέχισε «Αλλά φοβόντουσαν υπερβολικά αυτό που είμαστε για να κάνουν κάτι τέτοιο»

«Και τι είμαστε Κασσάνδρα;» ρώτησα νευριασμένη

«Αυτό θα πρέπει να το ανακαλύψεις μόνη σου πριγκίπισσα»

«Μάλιστα! Οπότε μόνο λόγια είσαι... Ένα φίδι που απλά ανοιγοκλείνει το στόμα του... Ορέστη σήκω, φεύγουμε! Έχω να πω δύο κουβέντες με τον κύριο Βουράκη»

«Εγώ θα μείνω εδώ» είπε με περίσσιο θράσος στέλνοντας ένα καρφί μέσα μου που μετατράπηκε σε αγανάκτηση

«Εγώ φεύγω. Αν θες ακολουθείς... Δεν θα περιμένω όμως πολύ» ψιθύρισα σε αυτόν
-Μην τολμήσει κανένας να με εμποδίσει... Αλλιώς θα μετατρέψω τον χώρο σε ένα τεράστιο νεκροταφείο! Φώναξα φανερά θυμωμένη στους υπόλοιπους και φυσικά εννοώντας κάθε λέξη που ξεστόμισα!

-Κρατήστε όλοι τα όπλα σας κάτω διέταξε η Κασσάνδρα και χάθηκα στην θύελλα