Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 68

                                Ανδρομέδα              

Είχα ξαπλώσει στην κρύα πέτρα και έκλαιγα

Έκλαιγα όπως δεν είχα κλάψει ποτέ στην ζωή μου...

-Το μάτι! Το μάτι τα βλέπει όλα... Συνέχιζαν να τραγουδούν

Πρόσωπα περνούσαν από μέσα μου και έφευγαν

Σκιές που πέρασαν από την ζωή μου και χάθηκαν

-Μόνο οι αγνές καρδιές μπορούν να το αγγίξουν...

Ένα απαλό αεράκι αεράκι ξεκίνησε και διαπέρασε όλο μου το σώμα

Οι ατμοί διαλυόντουσαν

Η ατμόσφαιρα καθάριζε

Η χορωδία με τις πέτρινες καρδιές σταμάτησε

Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει... Κοίταξα γύρω μου δειλά. Ακούμπησα τον σύντροφο μου και τον έφερα κοντά μου. Το φίδι στην λαβή του με καλωσόρισε με ένα ζεστό αναζωογονητικό χαμόγελο. Σηκώθηκα με την καρδιά μου ανάλαφρη. Τα σκληρά αγάλματα στεκόντουσαν ακίνητα... Τα πρόσωπα είχαν σβήσει μαζί με τις φωνές τους... Περπάτησα ανάμεσα τους εξιλεωμένη. Όλα όσα έκανα, όλα όσα έφερνα μαζί μου, ήταν μέρος της ψυχής μου... Όλα όσα υπέμεινα μέχρι τώρα, με οδήγησαν σε αυτό εδώ το δωμάτιο! Οι πληγές μου είχαν κλείσει... Είχαν γιατρευτεί... Στάθηκα πάνω από το αρχαίο πηγάδι, άλλαξα το σώμα μου καλύπτοντας το με την ασημένια μεταλλική πανοπλία και βούτηξα στην πηγή της ζωής... Την αρχή των πάντων.