Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 67

                                        Ορέστης              

"Σκότωσε τον!" φώναζε με μανία ο συγκάτοικος

"Όχι!"

"Σκότωσε τον είναι η μοναδική σου ευκαιρία!"

"Δεν μπορώ... Είναι ο αδελφός μου γαμώτο!" φώναξα σε εκείνον και άφησα την λευκοφορεμένη σκιά να φύγει

"Είσαι χαζός Ορέστη..." είπε παραδομένος "Ο πιο χαζός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ μου..."

-Άγγελε! Φώναξα στην σκιά που σήκωσε τα όπλα της από το έδαφος

Τα έστρεψε πάνω μου αργά προετοιμάζοντας τον εαυτό της για το επόμενο χτύπημα

-Άγγελε εγώ είμαι!

-Και ποιος ακριβώς είσαι εσύ Ορέστη; Ρώτησε αυτός φωνάζοντας εντελώς ξαφνικά!

-Ο αδελφός σου... είπα όσο πιο σιγά μπορούσα

-Η καταστροφή μου θέλεις να πεις... με διόρθωσε και τα πόδια μου κόπηκαν... Να σου πω ποιος ακριβώς είσαι λοιπόν αφού είναι λίγο μπερδεμένο μέσα σου! Είσαι Αυτός που διέλυσε την οικογένεια μας! Η αιτία που η μητέρα πέθανε... Ο εκτελεστής του πατέρα μας που μάλιστα το χάρηκε και δεόντως! Σε παρακολουθούσα εκείνο το βράδυ Ορέστη ξέρεις... Περίμενα, έστω και την τελευταία στιγμή... Έστω και την τελευταία στιγμή... Μάταια όμως 

-Εγώ δεν...

-Ο λόγος που μια ζωή έτρεχα κυνηγημένος φοβούμενος ακόμα και την σκιά μου ήσουν εσύ! Τα χέρια σου είναι μονίμως βαμμένα στο αίμα Ορέστη... Το αίμα των δικών σου ανθρώπων που θα έπρεπε να προστατεύεις! Τσίριξε και όρμησε πάνω μου άχαρα με το πρόσωπο βαμμένο κόκκινο από οργή!

-Έχεις δίκιο, δίκιο σε όλα... ψιθύρισα παραδομένος με το σπαθί να πέφτει από τα χέρια μου χάνοντας την σύνδεση μαζί μου αηδιασμένο και αυτό από εμένα