Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 13

Όπου πηγαίναμε ο κόσμος έδειχνε το ίδιο... Κανένας δεν γκρίνιαζε, κανένας δεν φώναζε, κανένας δεν εκνευριζόταν. Όλοι έσκυβαν το κεφάλι κάτω και προχωρούσαν

Στις 9:οο το πρωί όλοι οι δρόμοι γέμιζαν κίνηση
Στις 9:20 όλοι οι δρόμοι άδειαζαν
Που και πού έβλεπες μεμονωμένα άτομα να προχωράνε βιαστικά κουβαλώντας θήκες εγγράφων.

Στις 11:00 εμφανίζονταν φορτηγά οχήματα με κούτες τροφίμων που ξεφόρτωναν στις αποθήκες των δημόσιων μαγειριών. Διαδικασία που κρατούσε μέχρι τις 12:00... μετά πάλι ερημιά.

Στις 16:οο οι δρόμοι ξαναγέμιζαν ασφυκτικά με κίνηση. Άνθρωποι πήγαιναν στα μαγειρεία που προσέφεραν δωρεάν σίτιση να προμηθευτούν το μεσημεριανό τους γεύμα και το μετέφεραν στα σκοτεινά δωμάτια που ονόμαζαν σπίτια.

Κανένας δεν κοιτούσε τον άλλον. Όλοι προχωρούσανε σκυφτοί και μοναχικοί.

Παντού η ίδια διαδικασία... Σε όλους τους οικισμούς... Σε όλες τις πόλεις... Σε όλο τον κόσμο... «Μοιάζουν περισσότερο με μερμήγκια παρά με ανθρώπους» εξομολογήθηκα μια φορά στην Αταλάντη και αυτή συμφώνησε αμέσως μαζί μου

Είχαμε και αυτό το αναθεματισμένο κονσερβοκούτι... Μοναδική πηγή διασκέδασης που μπορούσα να διακρίνω. Μια τέτοια συσκευή υπήρχε σε κάθε δωμάτιο και σε όλα τα κτίρια που επισκεπτόμασταν... δεν μπορούσες να ξεφύγεις από αυτήν! Η ένταση των ήχων ήταν πάντα η ίδια. Δεν χαμήλωνε ούτε και δυνάμωνε, παρά μόνο έμπαινε μέσα στο κεφάλι σου με τον ίδιο μονότονο ρυθμό σίγουρη ότι δεν θα χάσεις τίποτα από αυτήν... Εντωμεταξύ αυτή η αναθεματισμένη συσκευή έδειχνε συνεχώς τα ίδια πράγματα... Αποσπάσματα από μάχες... Αποσπάσματα από ομιλίες... Αποσπάσματα από δημόσιες εκτελέσεις στην αρένα, παλιές με εμάς και νέες με ειδικά εκπαιδευμένους στρατιώτες για αυτό τον σκοπό. Αμήχανη στιγμή να βλέπεις τον εαυτό σου παραπλανημένο και σκυλάκι του συστήματος για τόσο καιρό...
Συστήματος που λάτρευε τόσο πολύ το αίμα όπως φαινόταν... Τόσο πολύ το πόλεμο! Τόσο πολύ τους εχθρούς του... Που τα πρόβαλε όλα συνέχεια!  Ακόμα και η Κασσάνδρα με την ομάδα της τους έκανε απίστευτο καλό ως προς την διατήρηση της εξουσίας

Τα κονσερβοκούτια προέβαλαν συνεχώς κινήσεις των αντιεξουσιαστών. Οι αντάρτες έκαναν αυτό... Οι αντάρτες έκαναν το άλλο... Κοιτάτε τι ωραία που ισοπεδώνουμε μια ακόμη βάση τους! Ζήτω η αυτοκρατορία! Πανηγυρίστε για εμάς! Και όλοι συνέχιζαν την μίζερη ζωή τους χαρούμενοι χωρίς να ξέρουν κατά βάθος γιατί

Αυτά προέβαλαν συνεχώς και ήταν άρρωστα πέρα για πέρα... κάναμε ότι ήταν δυνατών για να μην επηρεαζόμαστε και συνεχίζαμε να ταξιδεύουμε συνεχώς μαζί και οι τέσσερις. Κρυβόμασταν και εξερευνούσαμε προσπαθώντας να καταλάβουμε...

«Όλα δείχνουν να έχουν μια παράξενη γαλήνη όμως κάτι λείπει αλλά δεν μπορώ να βρω τι είναι...» έλεγε προβληματισμένη η Αριάδνη

Απ' όλους μας αυτή που είχε επηρεαστεί περισσότερο ήταν η Καλύψω. Γυρνούσε μόνη της πολλές φορές μέσα σε σοκάκια. Χανόταν για ώρες μέσα σε αυτά... Προσπαθούσε αγωνιωδώς να καταλάβει πως ήταν δυνατόν να τους αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής... Κάτι που κανένας από εμάς δεν μπορούσε να εξηγήσει

Η Κασσάνδρα ήρθε σε επαφή με εμάς όταν κλείσαμε ενάμιση μήνα περιπλάνησης. Η Αριάδνη ήταν τρισευτυχισμένη! Συμφωνήσαμε κατευθείαν να ενωθούμε μαζί της και αμέσως κανονίστηκε.

Δύο μέρες μετά ήμασταν στο αρχηγείο τους

Ο Ορέστης ήταν εκεί και μας περίμενε χαρούμενος

Η Κασσιόπη έλειπε παρατήρησα

Κασσιόπη που έμπαινε τώρα στην αίθουσα ιππεύοντας το γιγάντιο λιοντάρι της φουριόζα. Τα χαρακτηριστικά της ήταν άγρια. Κάτι την είχε θυμώσει

Το λιοντάρι σταμάτησε μπροστά μας ρουθουνίζοντας και πίσω του κρεμόταν μια αλυσίδα. Στην άκρη της αλυσίδας ήταν δεμένη μια σκιά!
«Είστε βλάκες!» φώναξε η Κασσιόπη πηδώντας στο έδαφος «Νομίζατε ότι θα σας άφηναν να φύγετε έτσι απλά;» ρώτησε και αμέσως η βάση κυκλώθηκε από ιπτάμενα στρατιωτικά φρούρια!

«Ευχαριστούμε που μας οδηγήσατε ως εδώ» είπε η Ηχώ αυτάρεσκα παίρνοντας την κανονική της μορφή και συνέχισε «Παραδοθείτε... Όλα τελείωσαν!»

«Λάθος!» φώναξε μια βαριά μπάσα φωνή από πίσω μας «Όλα τώρα αρχίζουν...» συνέχισε δηλώνοντας το πλάσμα που κάποτε άκουγε στο όνομα Ορέστης... τώρα δεν είχα ιδέα τι ήταν!