Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 16

«Συγκέντρωσε τις σκέψεις σου στα χρώματα Αταλάντη» είπε η Κασσάνδρα απαλά και επιτακτικά. Το μόνο χρώμα που έβλεπα όμως ήταν το λευκό και επικεντρώθηκα σε αυτό

«Άσε τα χρώματα να σε παρασύρουν...» Βυθιζόμουν περισσότερο μέσα σε αυτό

«Όμορφα...» συνέχισε να λέει αυτή με απαλή φωνή «Τώρα ενώσου με τα χρώματα και φτιάξε συναισθήματα»

Το λευκό ήταν ζεστό και ταυτόχρονα κρύο
Άφηνε μια κάπως πικρή γεύση στο στόμα μου
Άπλωσα το χέρι μου και επέτρεψα στον εαυτό μου να το αγγίξει
Η υφή είχε κάτι παράξενο μέσα της
Προσπαθούσα να καταλάβω... Προσπαθούσα να καταλάβω απεγνωσμένα και το χρώμα άλλαξε... Με παρέσερνε! Βυθιζόμουν! Άνοιξα τα μάτια μου τρομαγμένη. Για πρώτη φορά στην ζωή μου γεύτηκα τον φόβο μου!
Η Κασσάνδρα απέναντι μου με κοιτούσε τρομοκρατημένη «Τόσο άσχημα ήταν;» ψιθύρισε

«Όσο δεν φαντάζεσαι ...» απάντησα

«Νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουμε για σήμερα Αταλάντη»

«Θα δοκιμάσω μια φορά ακόμα» δήλωσα και βούτηξα με ορμή στον εσωτερικό μου κόσμο ξανά. Το ίδιο λευκό, με την πικρή γεύση , και την παράξενη αίσθηση... Δεν είχα προλάβει να δω το χρώμα που το είχε αντικαταστήσει πριν και ένιωθα πως ήταν καλύτερα που δεν ήξερα. Το λευκό παρέμενε. Ήταν παντού. Κολυμπούσα σε αυτό αλλά δεν έβλεπα το σώμα μου! Το σώμα μου δεν είχε υλική υπόσταση σε αυτό τον κόσμο αυτή την φορά... Ήμουν μόνο εγώ στην απόλυτη κενότητα και το εγώ ήταν κενό επίσης.
Κενό που ήρθε αντιμέτωπο με το γεμάτο. Γεμάτο που ήταν μαύρο. Μαύρο που είχε σχήμα. Σχήμα που ήταν το δικό μου και ταυτόχρονα δεν ήταν! Στην πλάτη του είχε φτερά που ήταν ανοιχτά σε πλήρη έκταση. Άπλωσε τα χέρια του. Νοητικά άπλωσα και εγώ τα δικά μου. Το πλάσμα απέναντι μου ήμουν εγώ και ταυτόχρονα δεν ήμουν. Πήρα δύναμη και με όλο μου το θάρρος εισχώρησα μέσα του! Το πλάσμα γέλασε και κατευθείαν όλη η κενότητα γέμισε με οντότητα και ήρθε σαν έκρηξη!
Το λευκό διαλύθηκε! Το σώμα μου έπαιρνε χρώμα και το λευκό έχανε το δικό του!
Ήμουν ζωντανή!
Ένιωσα ζωντανή!
Άνοιξα τα μάτια μου και τα φτερά μου σήκωσαν σύννεφα σκόνης πίσω μου!

«Συγχαρητήρια Αταλάντη! Μόλις γεννήθηκες ξανά σε αυτόν τον κόσμο» φώναξε η Κασσάνδρα με μάτια που γυάλιζαν από έξαψη