Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 74

                                         Καλυψώ              

Αντλούσα άπληστα ενέργεια που μου προσέφεραν όλοι τους. Ο δεσμός της ομάδας ήταν ισχυρότερος από ποτέ και αυτή η συντροφικότητα με έτρεφε. Το σώμα ήταν υπερφορτισμένο! Ο ξανθός γίγαντας, με το φουσκωμένο παντελόνι, μπροστά μας έδειχνε γεμάτος ενέργεια και αυτός. Σίγουρα απολάμβανε αυτό που έκανε...

Δεν είχε όπλα στα χέρια του... Μας αντιμετώπιζε γυμνός... Το σώμα του ήταν όπλο από μόνο του! Απίστευτα ευκίνητος για ένα τόσο βαρύ κορμί και εκπληκτικά εκπαιδευμένος για να το χρησιμοποιεί με σύνεση... Μας αντιμετώπιζε και τους τρεις μαζί αρκετά εύκολα

-Περίμενα αυτή την στιγμή από την ώρα που γεννηθήκατε, άρχισε να λέει πιάνοντας το λιοντάρι της Κασσιόπης από τον λαιμό που είχε προσπαθήσει να τον δαγκώσει και εκτοξεύοντας μακριά συνέχισε... Ο αδελφός μου και οι ανόητοι άνθρωποι νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να σας χειραγωγήσουν και να σας χρησιμοποιήσουν σαν κατοικίδια... Εγώ ξέρω την πραγματική σας φύση! Φώναξε και το πόδι του βρέθηκε στο στομάχι της ίδιας της Κασσιόπης τώρα που την έκανε να φύγει τέσσερα μέτρα μακριά ταξιδεύοντας στον αέρα και πέφτοντας ομαλά γυρίζοντας το σώμα της –προετοιμάζοντας το- για την πρόσκρουση με το έδαφος... Μου φάνηκε ότι την άκουσα να γρυλίζει κατά την επαφή της με τις πέτρες

Η ελεγχόμενη βαρύτητα μας εμπόδιζε να υψωθούμε από το έδαφος αλλά οι υπόλοιπες κινήσεις μας δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα. Εγώ και η Κασσάνδρα ορμήσαμε ταυτόχρονα! Το μαχαίρι στα χέρια μου ήταν ζωηρό. Τα φίδια της Κασσάνδρας γύριζαν δαιμονισμένα. Υψώθηκαν στον αέρα και έπεσαν σαν μάστιγα πάνω στον σαλεμένο τύπο! Εγώ χάθηκα από το οπτικό του πεδίο. Προετοίμασα τον εαυτό μου για το χτύπημα! Το μαχαίρι στόχευε το πίσω μέρος του μηρού του... Τα φίδια ήταν έτοιμα να χτυπήσουν τον λαιμό του...
Τα χέρια του γίγαντα κινηθήκαν αστραπιαία... Με μια κίνηση έπιασε τα φίδια της Κασσάνδρας και τραβώντας τα προς τα πάνω σήκωσε την ίδια στον αέρα! Στριφογύρισε το σώμα του αμέσως μετά! Άφησε τα φίδια... Η Κασσάνδρα έπεσε με δύναμη πάνω μου παρασέρνοντας με σε κάτι που πόνεσε υπερβολικά πολύ... Το σώμα μου αιμορραγούσε ασταμάτητα... Το μαχαίρι ήταν καρφωμένο στο δικό μου μηριαίο οστό

Ο Ορέστης ήταν ο πρώτος που μας έφτασε και οι υπόλοιποι ακολούθησαν και ενώθηκαν μαζί μας

Όλοι εκτός από την Ηλέκτρα που αντιμετώπιζε τον στρατάρχη μόνη της στο βάθος

Σύσσωμοι όλοι μαζί επιτέθηκαν αφού με έλεγξαν και μου είπαν να μείνω στην θέση μου...

Ο γίγαντας συνέχισε να γελάει!

Πολλά έγιναν παράλληλα...

Το τεράστιο σπαθί του Ιππομένη στριφογύρισε επιδέξια στον αέρα και το σώμα του ακολουθώντας την κίνηση της λάμας βούτηξε προς τα μπρος αμέσως μετά! Υψώθηκε στον αέρα και καρφώθηκε στην πατούσα του πλάσματος!
Ηλεκτρική ενέργεια κύλισε στην πληγωμένη σάρκα την ίδια στιγμή που ο πέλεκυς του Θυέστη σφηνώθηκε στο θεόρατο στήθος συνταράζοντας ολόκληρο τον γίγαντα!
Τα φίδια της Κασσάνδρας διπλώθηκαν στα πόδια του!
Βάλη ήταν καρφωμένα στις ανοιχτές παλάμες του και ένα ακόμα βρήκε τον γίγαντα στον λαιμό κάνοντας τον να αναπνέει με δυσκολία
Η Κασσιόπη ενώθηκε εντυπωσιακά με το λιοντάρι της μετατρέποντας τον εαυτό της σε ένα χρυσό, πανέμορφο, τετράποδο πλάσμα και όρμησε μπροστά ρίχνοντας τον γίγαντα στο έδαφος! Σηκώθηκα όρθια πονώντας αφόρητα και έγινα ένα με την φύση υψώνοντας τα χέρια μου προς τα πάνω. Ο Περσέας σήκωσε το δικό του σπαθί στον αέρα και το κάρφωσε στο σημείο που θα έπρεπε να είναι η καρδιά του τέρατος με δύναμη χώνοντας το βαθειά μέσα! Μπλε υγρό, που είχαμε ξαναδεί, ανέβλυσε από τις πληγές του. Φόρτισα το σώμα μου και ο πιο δυνατός κεραυνός που είχα εξαπολύσει ποτέ μου χτύπησε το πλάσμα διώχνοντας όλους τους υπόλοιπους μερικά μέτρα μακριά χωρίς ζημία όπως αναμενόταν. Μείναμε στάσιμοι και περιμέναμε τον Ορέστη που πλησίαζε αργά -κρατώντας τους δύο συλλέκτες ψυχών στα χέρια του- με αποφασίστηκα βήματα και μάτια που γυάλιζαν άγρια, να δώσει το χτύπημα που θα τα τελείωνε όλα... Θα είχαν τελειώσει υπερβολικά εύκολα και γρήγορα... Έτσι πιστεύαμε... Ο χρόνος πάγωσε! Το πλάσμα που δεν ήταν άνθρωπος άνοιξε τα μάτια του! Το δέρμα του άλλαξε... Τα μπλε μάτια του άστραψαν! Η λάμψη ξεκίνησε από εκεί... Από τα μάτια του... Και απλώθηκε σε όλο το σώμα!

Έκρηξη φωτός σε γιγάντιες διαστάσεις μέσα στο σκοτάδι!

Όλοι όσοι ήταν κοντά εκτινάχθηκαν στις άκρες της αρένας με απίστευτη δύναμη και τα πέτρινα τοιχία διέκοψαν βίαια την πτήση τους!

Οι υπόλοιποι, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, στυλωθήκαμε στο έδαφος γραπωμένοι από αυτό όσο πιο δυνατά μπορούσαμε και υπομείναμε κατά κάποιο τρόπο το φοβερό οστικό κύμα που μας διαπέρασε

-Πολλά χρόνια πριν... Χιλιετίες ολόκληρες σύμφωνα με το ανθρώπινο ημερολόγιο υπέστησα κάτι παρόμοιο... Άρχισε να λέει όπως σηκωνόταν με κόπο όρθιος... Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τον θάνατο. Η πρώτη φορά που ηττήθηκα! Ανάγκασα τον εαυτό μου να γίνει δυνατότερος... Δεν θα επέτρεπα ποτέ ξανά σε μένα να νιώσω το ίδιο συναίσθημα! Όλοι ξέρετε πόσο ταπεινωτική μπορεί να είναι μία ήττα έτσι δεν είναι;

-Όχι ιδιαίτερα. Μερικοί μπορεί... Αλλά σίγουρα όχι όλοι! Είπε με σταθερή_προκλητική φωνή η Ηλέκτρα προς τον σαστισμένο γίγαντα βαδίζοντας ήρεμα προς το μέρος του πάνω στις σκουρόχρωμες γυαλιστερές πλάκες χαμογελώντας