Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 19

Είχα φέρει την καρέκλα στο παράθυρο.
Το σώμα μου είχε απλωθεί πάνω της.
Τα πόδια μου στηριζόντουσαν πάνω στο τζάμι.
Στα χέρια μου είχα ένα βιβλίο που απλά προσποιούμουν ότι διάβαζα.
Τα μάτια μου κοιτούσαν τα σύννεφα

Ο Ιππομένης συνέχιζε να κάνει βόλτες πίσω μου. Είχαν περάσει ώρες από τότε που είχε ξεκινήσει αυτό το βιολί. Αύριο ήταν η τελευταία μας αναμέτρηση

«Καταλαβαίνεις ότι αγχώνεσαι περισσότερο απ' όσο πρέπει;» ξεκίνησα να λέω

«Περισσότερο απ' όσο πρέπει... Δηλαδή πόσο είναι αυτό που πρέπει;»

«Τουλάχιστον όχι τόσο όσο καταλαμβάνει εσένα»

«Μάλιστα...» Ο Ιππομένης σταμάτησε να κινείτε, ένιωθα το βλέμμα του πίσω μου «Το ότι αύριο αντιμετωπίζουμε την Ηλέκτρα και τον Ορέστη στην μάχη που θα κρίνει το πρωτάθλημα δεν πρέπει να είναι αγχωτικό;» γαργάλησε την λέξη "πρωτάθλημα" με έναν τόνο χαρούμενο όπως μόνο αυτός ήξερε

«Όχι δεν πρέπει...» είπα γελώντας «Ένας αγώνας είναι είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε, που σίγουρα θα κερδίσουμε· δεν παίζει κανέναν ρόλο και στην πραγματικότητα εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει και βραβείο!»

Ήρθε και στήθηκε δίπλα μου.
Η πλάτη του ακούμπησε στο τζάμι.
Τα χέρια του σταύρωσαν μπροστά του.
Τα μάτια του γυάλιζαν παρατηρώντας με εξονυχιστικά
«Έχεις σχέδιο!»

«Φυσικά και έχω!»

«Το οποίο είναι;»

«Πολύ εύκολο και πολύ έξυπνο όπως πάντα!»

«χα χα μπορώ να το ακούσω και εγώ;»

«Απλό... εγώ απασχολώ την Ηλέκτρα. Εσύ χρησιμοποιείς την ικανότητα σου στον Ορέστη. Ο Ορέστης βγαίνει γρήγορα εκτός μάχης και οι δύο μας αποτελειώνουμε την εναπομείνασα»

«Μπορείς να κρατήσεις την Ηλέκτρα όσο χρειαστεί;»

«Ο Ορέστης δεν μπορεί να συνδεθεί με την δύναμη του οπότε δεν θα σου πάρει πολύ»

«Έχεις ένα δίκιο σε αυτό. Πολύ καλά... Το εγκρίνω, ας το δοκιμάσουμε!»

«Ωραία τώρα θα σταματήσεις τα πέρα δώθε;» ρώτησα και άνοιξα την αγκαλιά μου αφήνοντας το βιβλίο να πέσει στα πλακάκια

«Αφού επιμένεις»

⚡ 🌀 ⚡

Ούτε στα πιο τρελά όνειρα μας δεν φανταζόμασταν ότι θα παλεύαμε σε μια κανονική αρένα με τόσο κόσμο!
Απλοί στρατιώτες άντρες και γυναίκες ως και υψηλόβαθμοι αξιωματικοί είχαν στοιβαχτεί στο υπόγειο στάδιο της σχολής. Ένα στάδιο που κανονικά χωρούσε 12ooo θεατές και όλοι αυτοί εδώ ξεπερνούσαν τους 15ooo. Υπήρχαν 3 διαζώματα το ένα πάνω στο άλλο για τους θεατές και ένα ακόμα τέταρτο πιο ψηλά απ' όλα που έκαναν την αρένα να μοιάζει σαν ένα τεράστιο κλουβί. Ένα κλουβί που ένιωθες τον παραμικρό θόρυβο στο πετσί σου...