Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 55

                                     Ορέστης              

Βάδιζα μέσα σε ομίχλη.  Δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν.   Χώμα και ξεροί θάμνοι στεκόντουσαν στον δρόμο μου.  Το σημείο που με είχε φέρει η σκιά είχε αποτέλεσμα.  Απομόνωση και αποπροσανατολισμός ήταν μια από τις πιο έξυπνες τακτικές μάχης και είχε επιτύχει και τα δύο με ακρίβεια.  Συν ότι είχα χάσει τον ένα μου σύντροφο κατά την διάρκεια της εκτέλεσης. Μια χαρά...

Στεκόμουν ακίνητος και αφουγκραζόμουν

Δύο σπαθιά εμφανίστηκαν από το πουθενά και μου επιτέθηκαν!

Απέκρουσα το πρώτο ξίφος με το δικό μου και απέφυγα το δεύτερο με δυσκολία

Η σκιά που τα κρατούσε εξαφανίστηκε αμέσως μετά μέσα στο λευκό πέπλο οπού όλα τα χρώματα αλλοιωνόντουσαν...

Τα σπαθιά ήρθαν ξανά! Η λάμα μου και επέκταση του εαυτού μου κατά το ήμισυ διασταυρώθηκε με αυτά αστραπιαία αλλά το ένα από αυτά κατάφερε και έσκισε το δεξί μου χέρι... Το σημείο που το μέταλλο με είχε δαγκώσει έτσουζε σαν τρελό!

    "Το ξέρεις ότι είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση έτσι;"  Πετάχτηκε γεμάτη δηλητήριο η φωνή μέσα μου
    "Σκασμός με αποσυντονίζεις" φώναξα άηχα μόνο προς αυτήν
    "Τα σπαθιά έχουν ακριβώς το ίδιο μήκος και βάρος με τα δικά σου!" Συμπλήρωσε σαν διαπίστωση
    "Το γνωρίζω..."  είπα συγκαταθετικά  "Ησυχία τώρα, εκτός και αν έχεις κάτι να προτείνεις"
    "'Ότι πεις συνάδελφε"  πρόσθεσε κλείνοντας την συζήτηση με χαμόγελο νικητή (σας το είχα πει εγώ) που φανταστικά ότι θα είχε την στιγμή που η σκιά, χωρίς ίχνος ανθρώπινης μυρωδιάς, μου επιτέθηκε για μια ακόμα φορά