Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 71

                                            Ορέστης              

Η πτώση σταμάτησε. Παραδόξως η πυραμίδα ήρθε σε επαφή με το έδαφος αρκετά ομαλά. Έχοντας στα χέρια μας εγώ τον άγγελο και η Ηλέκτρα την Ηχώ διασχίσαμε τον τριγωνικό διάδρομο φτάνοντας στην έξοδο της πυραμίδας. Η Ηλέκτρα επέμενε να το κάνουμε λέγοντας ότι η αύρα της Ανδρομέδας χάθηκε... Δεν βρισκόταν πια στο κτίριο και οι υπόλοιποι μας χρειάζονταν!

Από κάτω μας γινόταν μάχη

Όλη η πρώτη ομάδα επιδρομής βρισκόταν χωρισμένη και αντιμέτωπη με τρεις φιγούρες!

Η μία από αυτές τις φιγούρες ήταν εντυπωσιακά μεγαλοπρεπής και τεράστια! Τα μάτια μου όμως καρφώθηκαν στον έναν από τους άλλους δύο.... Οργή πλημμύρισε το σώμα μου! Οργή που είχε συσσωρευτεί και ετοιμαζόταν να ξεχειλίσει σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα της!

-Βουράκη! Φώναξα με όλη μου την δύναμη -όσο πιο άγρια και χαζά μπορούσα- προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για βουτιά στο κενό και αφήνοντας τον Άγγελο απαλά στο έδαφος!

   «Ορέστη στάσου χρειαζόμαστε σχέδιο» είπε απαλά η Ηλέκτρα πιάνοντας μου το χέρι με την Ηχώ να έχει ξαπλώσει και αυτή δίπλα στο άλλο σώμα

    "Περίμενε! Περίμενε συνάδελφε..." φώναξε και μέσα μου η ενοχλητική φωνή
    "Τι;" ρώτησα άγρια
    "Κοίτα στα δεξιά σου, έξω από αυτό το νησί, πέρα στην θάλασσα"
    "τι σκατά είναι αυτό;" Ρώτησα εντελώς ξαφνιασμένος κοιτάζοντας ένα πλάσμα που βρισκόταν ξαπλωμένο, εμφανώς νεκρό, σε γιγάντιες διαστάσεις πάνω σε ένα από τα μικρά νησάκια! Το μισό κάτω κομμάτι που ήταν μέσα στο νερό έδειχνε να είναι σχηματισμένο σαν ψάρι... Το υπόλοιπο, μισό πάνω, έδειχνε ανθρώπινο κατά κάποιο τρόπο...
    "Αυτό αγαπητέ συνάδελφε είναι ο ένας από τους δίδυμους" ανακοίνωσε αυτάρεσκα "φαίνεται ότι ο φίλος μας έκανε το λάθος να αντιμετωπίσει την ομάδα μόνος του και πλήρωσε ακριβά το τίμημα... Αυτή είναι η αρχική τους μορφή. Χαζά ψάρια που βγήκαν από το νερό και αμέσως νόμιζαν ότι μπορούσαν να κατακτήσουν τον κόσμο... Ο γίγαντας εκεί κάτω είναι ο άλλος δίδυμος. Θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός μαζί του Ορέστη είναι πολύ πιο επικίνδυνος απ' ότι δείχνει..." σταμάτησε για λίγο. Η θλίψη που βγήκε στα τελευταία λόγια του με βρήκε εντελώς απροετοίμαστο...
"Στα τότε χρόνια ονόμασαν τους εαυτούς τους Τιτάνες, αυθαίρετα η μη"
   "Μισό λεπτό!" φώναξα μέσα μου "Τιτάνες σαν να λέμε μυθολογικές θεότητες που βοήθησαν στην ανοικοδόμηση αυτού του κόσμου σύμφωνα με τα παλιά βιβλία;"
   "χαχα ναι! Θεούς είχαν ονομάσει τους εαυτούς τους!"
    "Εξ ου και η προφητεία!!!"
    "Η πτώση, μας άφησε να υψωθούμε. Το αίμα των θεών θα χυθεί πάνω στα δόντια μας! Μικρή προειδοποίηση που εμφανώς αγνόησαν..."
    "Όντως δεν την πήραν και πολύ στα σοβαρά" είπα χαρούμενος προς τον δεύτερο εαυτό μου με τον θυμό να έχει καταλαγιάσει αρκετά

    «Πάμε;» ρώτησε η Ηλέκτρα δίπλα μου που είχα ξεχάσει για λίγο για να πω την αλήθεια
    «Βρήκες σχέδιο;»
    «Η αχίλλειος πτέρνα είναι η ομάδα που αντιμετωπίζει τον Αγηγόρα. Χρειάζονται άμεσα βοήθεια... Εκεί θα πάω εγώ. Η Κασσάνδρα με την Καλυψώ και την Κασσιόπη δείχνουν να μπορούν να κρατήσουν τον γίγαντα απασχολημένο αρκετά οπότε εσύ πάς στον Βουράκη. Μετά ενωνόμαστε όλοι μαζί και τρέχουμε στον ξανθό άγγελο εκεί κάτω σαν τελευταίο κομμάτι»
    «Μετά χαράς!» αναφώνησα αφήνοντας την να ξεδιπλώσει ολόκληρη την σκέψη της ενώ μέσα μου έβραζα από επιθυμία να κινηθώ όσο πιο γρήγορα μπορούσα και αμέσως μετά ανοίξαμε τα χέρια μας μαζί με τα φτερά μας! Αφεθήκαμε στο κενό, εκεί που η λύτρωση φαινόταν όμορφη σαν όνειρο!
–Όλα θα τελείωναν και θα τελείωναν άμεσα-