Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 33

                                                  Ιππομένης              

Ημέρα δέκατη τέταρτη.  Δύο ολόκληρες εβδομάδες έχουν περάσει από τότε που ο Α824 μπήκε στην απομόνωση και τρεις εβδομάδες από το περιστατικό στον σταθμό διακτίνησης.
Όλοι έλεγαν ότι ο Ορέστης δεν είχε κοιμηθεί καθόλου από τότε.  Εντοπίσαμε ότι κάτι περίεργο συνέβαινε από την πρώτη στιγμή αλλά την πέμπτη μέρα επιβεβαιώθηκε.

Βρισκόμασταν στο γυμναστήριο
Ο καθηγητής μας έβαλε να εξασκηθούμε χρησιμοποιώντας τα κανονικά μας όπλα σαν μάθημα αυτοελέγχου.
Ο Ορέστης ήταν απέναντι από τον Άδμητο και τα διπλά τσεκούρια του.
Όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν καθισμένοι κάτω σαν παρατηρητές.
Ο Ορέστης επιτιθόταν συνεχώς με απαράμιλλη τεχνική και ο Άδμητος προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατήσει τις άμυνες του.  Ιδρώτας κυλούσε από το σώμα του, ιδρώτας και αγωνία...
Ο Ορέστης με σχεδόν μαγική ενέργεια στριφογύρισε στον αέρα και έστρεψε τα σπαθιά του πάνω στις κόψεις των τσεκουριών.  Η διασταύρωση των μετάλλων προκάλεσε εκκωφαντικό ήχο!  Όμως όπως ήταν αναμενόμενο τα σπαθιά υπερνίκησαν τα τσεκούρια χρησιμοποιώντας την ορμή σαν δύναμη και διαπέρασαν την άμυνα που είχε σχηματιστεί.

Οι λάμες βρήκαν τον Άδμητο στον δεξή του ώμο και αμέσως κοκκίνισαν

Ο Ορέστης ούρλιαξε από ευχαρίστηση

Τα μάτια του άστραψαν

Φτερά πετάχτηκαν από την πλάτη του

Ορμήσαμε κατευθείαν όλοι πάνω του ακινητοποιώντας τον και μερικοί πήραν το πληγωμένο σώμα από μπροστά του...  Ο Ορέστης ηρέμησε κατευθείαν και τα μαύρα φτερά εξαφανίστηκαν αφήνοντας πίσω τους κάτι πολύ ζεστό και οικείο στην ατμόσφαιρα.  Δύο μέρες αργότερα μπήκε στην απομόνωση οικειοθελώς, μέχρι να καταφέρει να ελέγξει την δίψα του μας είπαν

Δεκατέσσερις ημέρες είχαν περάσει από τότε.
Όλοι έλεγαν ότι το τέρας δεν είχε κοιμηθεί ακόμα.
Έμπαινα στο στρογγυλό δωμάτιο για να διαπιστώσουμε αν είχαν δίκιο...

Ξεκρέμασα το σπαθί από την πλάτη μου

Ο Ορέστης έπιασε τα δικά του από τον ξύλινο πάγκο που ήταν και το μοναδικό έπιπλο μέσα στην λευκή αρένα.
Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από απόρθητο γυαλί.
Πίσω από αυτό ήταν μια ιδικά διαμορφωμένη για θέαση αίθουσα που περιτριγύριζε αυτήν εδώ και ήταν γεμάτη κόσμο
Αισθανόμουν την Ηλέκτρα να μας κοιτάζει με αγωνία και ακόμα θυμόμουν την μάχη που είχε δώσει για να είναι αυτή στην θέση μου... Φυσικά απορρίφθηκε λόγο συναισθηματικής εξάρτησης του Α824 από αυτήν

Ο Ορέστης χαμογελούσε πράγμα σπάνιο και τρομαχτικό
Θυμόμουν ακόμα την προηγούμενη φορά που τον είχα αντιμετωπίσει... Θα ήταν ένα πολύ καλό τεστ και για μένα για να δω πόσο πολύ έχω προχωρήσει από τότε

«Μυρίζω τον φόβο σου ως εδώ.»  τον άκουσα να λέει  «Με φοβάσαι Ιππομένη;»  ρώτησε

«Φυσικά!»  απάντησα  «Μόνο ένας τρελός δεν θα το έκανε»

«Και πολύ καλά κάνεις...»  είπε και όρμησε πάνω μου. Το σπαθί μου σηκώθηκε με αυτοπεποίθηση και απέκρουσε τις δύο μαύρες λάμες με τις κόκκινες γραμμές εύκολα βγάζοντας τες εκτός πορείας.  Ο Ορέστης έκανε βήματα πίσω χαμογελώντας  «Πολύ καλά!»  ψιθύρισε...   Όντος κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν και ήταν και γρηγορότερος από τον συνηθισμένο εαυτό του

Τα δίδυμα σπαθιά του επιτέθηκαν πάλι!  Εκμεταλλεύτηκα τον χώρο γύρο μου και τα απέφυγα.  Γύρισα απότομα με το σπαθί μου να στοχεύει την πλάτη του!  Το σώμα του άλλαξε κατευθείαν πορεία και τα σπαθιά του με μπλόκαραν...  σε αυτό ακριβώς έλπιζα
Συγκέντρωσα την θέληση μου και η αύρα μου επεκτάθηκε, ήρθε σε επαφή με την δικιά του μέσω των μετάλλων μας αλλά έγινε κάτι αδιανόητο!  Προσπάθησα... προσπάθησα πολύ και δεν μπορούσα να την απορροφήσω!  Τραβήχτηκα πίσω μπερδεμένος και ο Ορέστης κατεύθυνε τα σπαθιά του προς τα εμένα.  Τα χτυπήματα του ήταν ανελέητα και υπερβολικά γρήγορα!  Δεν μπορούσα να ξεφύγω από όλα.  Ήταν σαν να με κυνηγούσαν!

Ένιωθα τον θυμό του

Ένιωθα την πείνα του

Τα σπαθιά του κινιόντουσαν συνεχώς μαζί με το σώμα μου

Οι διαβολικές λεπίδες του ήταν καταιγιστικές και οι συνεχόμενοι συνδυασμοί χτυπημάτων που εφεύρισκε απίστευτοι!  Από ένα σημείο και μετά έβλεπα μόνο τις κόκκινες γραμμές να σχίζουν τον αέρα

Ένα ακόμα χτύπημα ερχόταν...  Σήκωσα το σπαθί μου ενστικτωδώς...  Δεν είχα που αλλού να πάω, δεν είχα που αλλού να τρέξω και είχα ξεμείνει και από ανάσες.   Με είχε εγκλωβίσει και προβλέψει κάθε μου κίνηση

Την επόμενη στιγμή το γιγάντιο σπαθί μου αιωρούταν στον αέρα
Η ένωση διακόπηκε
Τα μάτια του γυάλισαν
Τα σπαθιά του κινήθηκαν προς τον λαιμό μου και έμειναν εκεί μετέωρα λίγα εκατοστά μακριά από το δέρμα μου
«Αν δεν το έλεγχα τώρα θα ήσουν νεκρός κύριε...»  είπε με χαμόγελο και μου έδωσε το χέρι του «Κανένας δεν μου είχε αντισταθεί τόσο πολύ ως τώρα»  συνέχισε εγκάρδια

«Εκτός από την Α807»  είπα καθώς η Ηλέκτρα ορμούσε στην αίθουσα αγκαλιάζοντας τον

«Αυτή είναι εκτός συναγωνισμού αλλά που θα πάει, κάποια μέρα...»  ψιθύρισε και μου έκλεισε το μάτι

Μου άρεσε αυτή η αλλαγή στην προσωπικότητα του.  Όλα του τα συναισθήματα ήταν ανοιχτά μπροστά μας
Καιρός ήταν...