Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 56

                                       Ανδρομέδα              

Ο ήχος είχε κρυφτεί.  Ντρεπόταν την παρουσία μου σκεφτόμουν ευδιάθετα.  Βάδιζα αργά, σταθερά, προς εκεί που λογικά θα έπρεπε να βρίσκεται το κέντρο

Η ζέστη ήταν αποπνικτική.  Η ορατότητα μηδαμινή.  Ατμοί κολλούσαν πάνω σε όλο μου το σώμα

Παρόλα αυτά ήμουν χαρούμενη! Θα το τελείωνα τώρα, αυτή την στιγμή, αντιμετωπίζοντας τα πάντα που θα εμφανιζόντουσαν μπροστά μου!

-Ανδρομέδα!  Ήχησε μια βαριά μπάσα φωνή διαλύοντας την παρατεταμένη ησυχία.

Το βλέμμα μου απευθείας γύρισε να συναντήσει το πρώτο εμπόδιο.

Δύο μάτια άστραψαν, ψιλά πάνω στον τοίχο και μια μεγαλοπρεπή σκιά ξεδιπλώθηκε με τεράστιες φτερούγες να ανακόπτουν την πτώση της. Σκόνη τινάχτηκε παντού... Τα φτερά μαζεύτηκαν και η σκιά μίκρυνε. Στην θέση αυτής ένας άντρας έκανε την εμφάνιση του και με πλησίασε

-Ποιος είσαι;  Τον ρώτησα σοκαρισμένη

-Κάποιος που σε αυτή την διάσταση είχε την τιμή να ονομάζεται πατέρας σου...   Βαθιά μέσα μου τον είχα αναγνωρίσει πριν τα λόγια ξεπηδήσουν από το στόμα του