Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 29

Την μια στιγμή την αισθανόμουν και την επόμενη την έχασα. Μας είχε πλησιάσει τόσο πολύ που ήταν αδύνατον να συμβαίνει αυτό!

Ο Ορέστης ήταν όρθιος· ντυμένος με τα σπαθιά στην πλάτη του. Το μαχαίρι μου μαζί με την θήκη του ήταν στο χέρι μου. Το προσάρμοσα στην ζώνη αφήνοντας τον εαυτό μου να χαλαρώσει λιγάκι. Ένας σκίουρος βγήκε από το πέρασμα και μας κοιτούσε. Η μορφή του άλλαζε... Μεγάλωνε μαζί με την αύρα που εξέπεμπε... Μπροστά μας εμφανίστηκε η Κασσάνδρα ντυμένη· έτοιμη για μάχη με τα μαστίγια της στα χέρια.

Τα όπλα μας κατευθείαν ξεγυμνώθηκαν!

-Ήρεμα! Έρχομαι με καλές προθέσεις... είπε απαλά και άφησε τα όπλα της στο έδαφος

-Δώσε μου έναν λόγο γιατί να μην σου κόψω τον γλοιώδη λαιμό τώρα αυτή την στιγμή!  Φώναξα με τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου να σκληραίνουν

-Διότι πριγκίπισσα πεθαίνεις να ακούσεις αυτά που έχω να πω!  Και σε ένα βαθμό είχε δίκιο.  Ο Ορέστης ακούμπησε συγκαταβατικά το χέρι μου και το μαχαίρι επέστρεψε στην φωλιά του

-Έχεις ένα λεπτό είπα ήρεμα

-Το σύστημα που υπηρετείτε μας έλεγε ψέματα από την πρώτη στιγμή που μας πήρε στα χέρια του...  ξεκίνησε να λέει  ...Προσπαθούσε να μας χαλιναγωγήσει από την αρχή.  Η αυτοκρατορία ξέρει τι προκάλεσε την έκλειψη και μπορεί να την διορθώσει αν θέλει!

-Αποκλείεται!  φώναξε ο Ορέστης από διπλά νευριασμένος

«Μην την ακούς...» του είπα διασταυρώνοντας τα μάτια μου με τα δικά του «Μόνο ψέματα βγαίνουν από την διχαλωτή της γλώσσα»

-Σκεφτείτε λίγο! Φώναζε τώρα η Κασσάνδρα με την σειρά της Ακόμα και το όνομα που διαλέξανε. Νέος ήλιος καθαρά προπαγανδιστικό είναι!  Παίζουν με τις λέξεις...  Αυτό κάνουν μια ζωή!  Ποιος ήλιος θα έφερνε τόσο σκοτάδι στον κόσμο...  Νέος ήλιος πφφ.  Αν βλέπατε τα πράγματα που έχω δει όντας έξω από την σχολή...  Μονό να μπορούσατε να δείτε την δυστυχία...   και κάπου εκεί σταμάτησε. Το θέατρο που έπαιζε ήταν εντυπωσιακό!

-Το λεπτό πέρασε είπα ήρεμα και το μαχαίρι άρχισε να βγαίνει από την θήκη απαλά

-Πριν φύγω έχω κάτι για εσάς  έλεγε τώρα έχοντας εμφανώς συνέλθει και το χέρι της χώθηκε μέσα σε μια πλατιά τσέπη του παντελονιού που φορούσε. Εμφάνισε ένα σημειωματάριο και το πέταξε στα πόδια μας
-Αυτές είναι οι σημειώσεις του Α801 που μας τις παρέδωσε σε περίπτωση που εξαφανιζόταν.  Ο Α801 είχε μια πολύ ξεχωριστή ικανότητα...  Μπορούσε να διαβάζει τις σκέψεις των ατόμων που ήταν δίπλα του.  Εκεί μέσα έχει γραμμένο ότι τον είχε προβληματίσει όλα αυτά τα χρόνια στην σχολή!  Ειδικά τις τελευταίες σελίδες θα τις βρείτε πολύ ενδιαφέρον

-'Έχω μόνο κάτι να πω σε αυτό...   Ο Α801 δεν εξαφανίστηκε αλλά τον έφαγε ένα λιονταράκι!

-Κυριολεκτικά...  συμπλήρωσε ο Ορέστης και η Κασσάνδρα είχε χλομιάσει

-Είχες ότι είχες να πεις...  δήλωσα Τώρα ξεκίνα να τρέχεις!  Φώναξα και η Κασσάνδρα που είχε σηκώσει τα μαστίγια φίδια της το έβαλε στα πόδια.  Εγώ την κυνήγησα από πίσω αλλά όπως είχα προβλέψει λίγο μετά μέσα στο πέρασμα την έχασα ολοκληρωτικά.  Η παρουσία της είχε σβήσει σαν να μην υπήρξε ποτέ...   Γύρισα πίσω στο ξέφωτο και βρήκα τον Ορέστη να έχει σηκώσει το μπλοκάκι με τις σημειώσεις και να το ξεφυλλίζει

«Την έχασα...» ψιθύρισα
«αναμενόμενο ήταν...»  είπε αυτός  «Αυτό το χάρισμα που έχει είναι απίστευτα ενοχλητικό»  συνέχισε και είχε δίκιο
«Λοιπόν, γράφει τίποτα χρήσιμο εκεί μέσα;» ρώτησα όλο απορία
«Μπα... Πολύ ακραία πράγματα από ένα εμφανές διαταραγμένο μυαλό...» απάντησε κλείνοντας το σημειωματάριο και δίνοντας μου το

                                                           ⚡ 🌀 ⚡

Ο κύριος Βουράκης έπαιρνε τις σημειώσεις στα χέρια του με ανυπομονησία
-Είπατε ότι ο Α801 διάβαζε τις σκέψεις μας;  ρώτησε ξανά σαν να ήταν πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσει

-Αυτό ανέφερε η Α817... είπε ο Ορέστης

-Είναι παράλογο αλλά έτσι μπορούν να εξηγηθούν πολλά... Το κακόμοιρο το παιδί

-Και τώρα τι κάνουμε κύριε Βουράκη...   Αν η Κασσάνδρα πλησιάσει και άλλους;

-Αυτό θα το αναλάβω εγώ. Έχω ήδη μία υποψία για το πώς σας βρήκε και δεν θα ξανασυμβεί αυτό... Σας διαβεβαιώνω ανακοίνωσε, χαιρέτησε, έφυγε  παίρνοντας το περίεργο μπλοκάκι  μαζί του και μας άφησε μόνους μας στο υπνοδωμάτιο χαμένους σε σκέψεις που μας είχε απαγορεύσει να έχουμε