Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 48

          Ορέστης             

Η σύσκεψη τελείωσε

Η αίθουσα βυθίστηκε στο σκοτάδι

Μικρές φωτεινές ακτίνες το διαπερνούσαν προσπαθώντας να δώσουν έναν τόνο νηφαλιότητας

«Το σχέδιο...» άρχισε να λέει η Κασσάνδρα

"Το σχέδιο είναι να πάτε να τους δώσετε ένα καλό χέρι ξύλο ώστε να συμμορφωθούν" έλεγε απίστευτα γρήγορα η φωνή που είχα βαρεθεί να ακούω...        "Σκάσε για ένα λεπτό!" φώναξα μέσα μου και η φωνή παραδόξως σταμάτησε

«Ο βασικός στόχος είναι φυσικά η πυραμίδα αλλά χρειαζόμαστε δύο ομάδες... Εσύ Ορέστη, Ηλέκτρα και μαζί με την Ανδρομέδα κατευθύνεστε για την πυραμίδα» είπε κοιτώντας τους δυο μας «Οι υπόλοιποι εισβάλουμε στην βάση του εδάφους για αντιπερισπασμό. Η διαφορά ανάμεσα μας θα έχει μιάμιση ώρα»

«Αφού η πυραμίδα είναι ο βασικός στόχος γιατί πηγαίνουμε εκεί μόνο τρεις;» ρώτησε με απορία η Ηλέκτρα

«Δεν θα εμπλακείτε σε συγκρούσεις...» άρχισε να εξηγεί η Κασσάνδρα. «Η αποστολή σας θα περάσει απαρατήρητη, ευελπιστούμε... Η διαδρομή σας είναι προσχεδιασμένη» συμπλήρωσε και ένας τεράστιος χάρτης εμφανίστηκε, μπροστά μας, στο σκοτάδι. «Αυτή είναι η χαρτογράφηση της πυραμίδας που έγινε καιρό πριν. Είναι αρκετά ακριβής μπορώ να πω! Το έλεγξα προσωπικά»

«Ακόμα θυμάμαι τα νεύρα της Αταλάντης σε εκείνη την ενημέρωση που μας έκαναν για το πώς κατάφερες να ξεφύγεις» έλεγε γελώντας η Ηλέκτρα

«θα μπορούσα να περάσω με τον ίδιο τρόπο εύκολα ξανά αλλά εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα... Η Ανδρομέδα είναι η μόνη που έχει δει το αντικείμενο που πρέπει να αφαιρέσουμε από το πηγάδι και με εμένα δεν θα είναι ασφαλής...»
"Αφήστε το πετράδι..." άρχισε ξανά η εκνευριστική φωνή! "Πρώτα πρέπει να ξεμπερδέψετε με τους δίδυμους!"        
"Ώ πάψε επιτέλους!" φώναξα στον δεύτερο εαυτό μου απίστευτα οργισμένος
«Οπότε θα είστε εσείς οι δύο σαν σωματοφύλακες η όσο το δυνατόν μικρότερη και πιο ευέλικτη ομάδα...»

«Μάλιστα...» είπα σκεπτόμενος αυτά που έλεγε

«Η αποστολή ξεκινάει σε τρεις ημέρες και όχι σε τέσσερις που θα μας περιμένουν επίσημα»

«Οκ σήμερα τι κάνουμε;» ρώτησε η Αριάδνη που ήταν στην αίθουσα με εμάς τους τρεις

«Σήμερα κάνετε ότι θέλετε!» απάντησε αμέσως αυτή με ένα γεμάτο χαμόγελο

«Όμορφα...» ψιθύρισε η Ηλέκτρα σε εμένα πιάνοντας με από το χέρι «Σε αποχωρίστηκα υπερβολικά πολύ αγάπη... Φεύγουμε!» συμπλήρωσε και με τράβηξε προς την έξοδο. Στα μάτια της Κασσάνδρας μπορούσα να διακρίνω μια μικρή θλίψη καθώς μας έβλεπε να φεύγουμε... Στα μάτια της Ηλέκτρας, από την άλλη, μια πρωτόγνωρη προσμονή και έξαψη σε ένα πανέμορφο πρόσωπο που έλαμπε κυριολεκτικά! «Για πρώτη φορά στην ζωή μου κάνω κάτι που πραγματικά εγώ θέλω» έλεγε με την έκφραση αυτού και με λόγια που προορίζονταν μόνο για εμένα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο ανάγκη την είχα κοντά μου
"Από πάντα συνάδελφε" συμπλήρωσε η φωνή και ήταν η πρώτη φορά επίσης που συμφώνησα μαζί του