Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 59

                                           Ορέστης              

Οι λάμες των πανομοιότυπων σπαθιών άστραψαν μια ακόμα φορά μέσα στην ομίχλη. Τα ξίφη συναντούσαν τους ξερούς θάμνους κάθε φορά που έβρισκαν αντίσταση και σταματούσαν την κίνηση τους προς τα πάνω με αποτέλεσμα όλη η ατμόσφαιρα να είναι γεμάτη με την μυρωδιά της κατεστραμμένης φύσης... Για αυτό ακριβώς το πράγμα παλεύαμε! Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ήρθαμε στον κόσμο! Για να τελειώσουμε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση ξανά! "Άργησες αλλά επιτέλους έπιασες το νόημα συνάδελφε" πετάχτηκε μη μπορώντας να κρατηθεί, ο γλυκούλης, προηγούμενος εγώ (έλεος), εαυτός μου...

Η λευκοφορεμένη σκιά είχε αποφασίσει να αφήσει τα παιχνίδια επιτέλους! Οι επιθέσεις της ήταν συνεχόμενες και ανελέητες! Τα δύο της ξίφη βρισκόντουσαν συνεχώς στην επίθεση προσπαθώντας να σπάσουν τις άμυνες μου! Άμυνες που κρατούσα με απίστευτη δυσκολία... Ο αντίπαλος μου με ήξερε καλά... Διάβαζε κάθε μου κίνηση και προέβλεπε την αμέσως επόμενη συν ότι είχε ένα παραπάνω ξίφος! Ιδρώτας και αίμα είχαν βάψει το πρόσωπο μου... Το δικό του πρόσωπο δεν το είχα δει ακόμα... Μια κοκάλινη αρχαία μάσκα και η κουκούλα –προέκταση- της στολής που φορούσε το κάλυπταν αποτελεσματικά...