Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 32

Το κεφάλι του Πυλάδη γύριζε στον αέρα με τα μάτια του να με κοιτάνε και έπεσε στο πέτρινο έδαφος. Η αλυσίδα του όπλου του μαζεύτηκε σε αυτό διακόπτοντας την ένωση.  Το σώμα κατέρρευσε μαζί με το φίδι όπλο που άλλαζε μορφή και ούρλιαζε!  Ένιωθα την δίψα των δικών μου φιδιών και δεν μπορούσα να την ελέγξω...  Γύρισα τις λάμες των σπαθιών στον αέρα και τις κατεύθυνα πάνω στο φίδι που σερνόταν στην πέτρα

Ουρλιαχτά τρόμου ακούστηκαν παντού!

Τεράστια φίδια κατέκλυσαν τον χώρο και γευόντουσαν τον θάνατο από τα σώματα των θνητών ανταρτών!

Φίδια που κάποτε ήταν όπλα στα χέρια 17 εκτελεστών... Η Κασσάνδρα, η Κασσιόπη, η Ηλέκτρα και εγώ ήμασταν οι μόνοι που κρατούσαμε τα δικά μας υπό την μορφή που μας υπηρετούσαν... Ο τερματισμός της ζωτικής ενέργειας σε ένα από αυτά έκανε τα υπόλοιπα να χάσουν την επαφή και τα δικά μου να αναριγήσουν από ευχαρίστηση καταναλώνοντας ενέργεια που θεωρητικά θα έπρεπε να ήταν απαγορευμένη. Ενέργεια που πέρασε στο σώμα μου αλλάζοντας τον μεταβολισμό μου... Κάτι που δεν γνώριζα ακόμα αλλά θα το μάθαινα σύντομα

Ξεκάρφωσα τα σπαθιά από το έδαφος και τα μάτια τους γυάλιζαν ικανοποιημένα

Η Ηλέκτρα με κοιτούσε περίεργα... Γύρω μας γινόταν χαμός και αυτή συνέχιζε να με κοιτάει με μάτια που πετούσαν φωτιές!

Η Κασσάνδρα και η Κασσιόπη είχαν βρει την ευκαιρία να εξαφανιστούν.

Τα τεράστια φίδια καταλάγιασαν τον θυμό τους μη βρίσκοντας άλλα ανθρώπινα θύματα και επέστρεψαν στις θήκες τους παίρνοντας τις συνηθισμένες τους μορφές .

Η Ηλέκτρα έβαλε το μαχαίρι στην φωλιά του, σηκώθηκε όρθια και εγώ την ακολούθησα . "Εμείς θα λογαριαστούμε αργότερα" έλεγε το δολοφονικό της βλέμμα και γυρίζοντας μου την πλάτη άρχισε να σηκώνει τα αναίσθητα σώματα κουτσαίνοντας... Οι 5 όρθιοι εναπομείναντες από την ομάδα την βοηθήσαμε περνώντας τους συντρόφους μας από την πύλη διακίνησης και πίσω στην πρωτεύουσα

Ο στρατός ήρθε και μάζεψε τα πτώματα ασφαλίζοντας συγχρόνως τον σταθμό

                                                                 ⚡ 🌀 ⚡

Βρισκόμασταν μέσα στο γραφείο του κύριου Βουράκη που ήταν υπερβολικά θυμωμένος. Ήμασταν μόνο εγώ και η Ηλέκτρα. Την Ηλέκτρα την είχε μαζί μου γιατί ήταν αρχηγός της ομάδας που στάλθηκε και υπεύθυνη όπως έλεγε για ότι συνέβη...

Η ανωριμότητα μου  φώναζε  έθεσε σε κίνδυνο την αποστολή! Άφησα τα συναισθήματα μου να με ελέγξουν!   Έλεγε ξανά και ξανά αλλά δεν είχε δίκιο...  Η αλήθεια είχε κάτι πιο σκοτεινό από αυτό, κάτι που φοβόμουν και εγώ ο ίδιος να παραδεχτώ και να ξεστομίσω...  Ακόμα ένιωθα τα πλάσματα του σκότους που είχα στην πλάτη μου να γουργουρίζουν ικανοποιημένα

Ο κύριος Βουράκης φώναζε και στην Ηλέκτρα που άφησε την ομάδα να διασπαστεί. Ο αρχηγός μιας αποστολής  φώναζε  θα έπρεπε να είναι προνοητικός με το μυαλό του να καλύπτει συνεχώς κάθε ενδεχόμενο!
Η Ηλέκτρα απαντούσε συγκαταβατικά με φράσεις όπως   "Μάλιστα κύριε"   "Έχετε δίκιο κύριε"   "Δεν θα επαναληφθεί κύριε"

                                                                     ⚡ 🌀 ⚡

Μπήκαμε μέσα στο υπνοδωμάτιο με την Ηλέκτρα να χτυπάει την πόρτα με δύναμη ώστε να κλείσει αλλά αυτή παρέμεινε από πείσμα ανοιχτή.  Η οργή της την έκανε να ξεχνάει το τραύμα της και τα αυτιά που άκουγαν απ' έξω σοκαρισμένα   «Τι στο διάβολο έγινε εκεί μέσα Ορέστη;»   φώναξε με τα μοβ μάτια να λάμπουν στο σκοτάδι

Έκλεισα την βυθίζοντας το δωμάτιο στην απομόνωση της ηχομόνωσης και ξεκίνησα να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου.  Σκέψεις που εκφράζονταν με λέξεις.  Λέξεις που σχημάτιζαν προτάσεις.  Προτάσεις που εξέφραζαν την αλήθεια από την δική μου οπτική γωνία.  Αλήθεια που έκανε την Ηλέκτρα να παγώσει από τον φόβο...