Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 4

-Στρατιώτη Άλφα οχτώ μηδέν ένα εδώ μπορείς να μιλήσεις ελεύθερα.  Δεν υπάρχουν συσκευές καταγραφής και παρακολούθησης σε αυτό το δωμάτιο.  Χαλάρωσε μόνο εμείς οι δύο είμαστε.

-Συγνώμη κυρία...  Είναι που όλο αυτό γίνετε για πρώτη φορά.
Είμαι σίγουρος ότι με την πάροδο του χρόνου θα μπορέσω να αναφέρομαι κανονικά σε εσάς.

Ένας ειλικρινής τρόμος πήγαζε από το σώμα του

Σε όλες τις αξιολογήσεις που με έβαζε η κυβέρνηση να κάνω στο πρόγραμμα αυτό που με εντυπωσίαζε περισσότερο ήταν η καθαρότητα της ψυχής των μικρών αυτών πλασμάτων.
Πάντα εξέφραζαν αυτό που ένιωθαν και με το σώμα τους και με την φωνή τους.    Ψυχή και σώματι αν αρμονία

-Βρίσκεσαι εδώ πόσα, οχτώ χρόνια Άλφα οχτώ μηδέν ένα;  συνέχισα

-Μάλιστα κυρία.

-Και πως νιώθεις για αυτό;

-Δεν με έχει απασχολήσει ποτέ κυρία.

-Έχεις νιώσει ποτέ μοναξιά Άλφα οχτώ μηδέν ένα;

-Ορίστε την λέξη μοναξιά κυρία.

-Μοναξιά σαν απομόνωση, θέλω να πω το να μην μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον δικό σου όταν τον χρειάζεσαι...

-Οι υπεύθυνοι μας παρέχουν ότι χρειαζόμαστε κυρία.
Πάντα υπάρχει κάποιος δίπλα μας να καλύπτει όλες τις ανάγκες μας.

-Ναι αλλά όλοι είναι στρατιωτικοί! Δεν σου λείπει η επαφή με τους κοινούς κανονικούς πολίτες αυτής της χώρας;   Καμπανάκια συναγερμού άρχισαν να βαράνε μέσα στο κεφάλι μου μόλις τελείωσα την φράση...   Άφησες την παρόρμηση να κυριαρχήσει και μίλησες χωρίς να σκεφτείς...  Μπράβο Βαρβάρα μια χαρά τα κατάφερες...

-Ορίστε την φράση κοινοί κανονικοί πολίτες την χώρας κυρία.

Σκατά!

-Άνθρωποι εκτός του στρατού
Που ζουν ήρεμες και ειρηνικές ζωές
Ξυπνούν... πηγαίνουν στις δουλείες τους, το βράδυ γυρίζουν σπίτι, φροντίζουν την οικογένειά τους και ανταλλάσσουν απόψεις με τους γύρω τους.  Κάπως έτσι είναι η ζωή έξω από αυτή την εγκατάσταση.

-Οι καθηγητές μου και οι συμμαθητές μου είναι η οικογένειά μου κυρία.

Ήρεμα Βαρβάρα ένα μπερδεμένο παιδί οχτώ ετών είναι... ακολούθα το σχέδιο "έρποντας και γλείφοντας" θυμάσαι;