Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 4

Οχτώ χρόνια είχαν περάσει από εκείνη την ημέρα.
Για οχτώ ολόκληρα χρόνια τα χέρια μου ήταν μονίμως βαμμένα στο αίμα.

Αναθέσεις εκτελέσεων δημόσιες είτε μυστικές ερχόντουσαν συνέχεια και για άλλη μια φορά είχαμε πάρει εντολή μυστικής εκτέλεσης μιας ομάδας που απειλούσε την παγκόσμια κυριαρχία.

Βρισκόμασταν έξω από ένα κτίριο που κρυβόντουσαν οι στόχοι μας.

Ήταν νύχτα με το συνηθισμένο υπερβολικό κρύο και την υγρασία που σάρωναν τον πλανήτη κατά την διάρκεια που ο λίγος ήλιος εξαφανιζόταν.

Η Ηλέκτρα δίπλα μου δήλωσε την έναρξη της επιχείρησης στο αρχηγείο και η μεγάλη δίφυλλη πόρτα μπροστά μας έγινε κομμάτια αφήνοντας τον άνεμο να εισβάλει μέσα στο κτίριο βίαια βουίζοντας.

Ο εσωτερικός χώρος φαινόταν τεράστιος και αχανής.
Είχε μήκος 142 μέτρα, πλάτος 35 μέτρα και το ύψος έφτανε τα 5 μέτρα.
Διαχωριστικά δεν υπήρχαν παρά μόνο κεντρικές κολόνες και αυτοσχέδιες κουκέτες ύπνου που ήταν διάσπαρτες παντού.
Δύο πατάρια – διάδρομοι οδηγούσαν σε ένα μεγάλο δωμάτιο πάνω ψιλά στο τέρμα της απέραντης αίθουσας.
Δωμάτιο που με τις μεγάλες τζαμαρίες του είχε οπτική επαφή με όλο το κτίριο από κάτω του.
Συσκευές θέρμανσης στην οροφή κρατούσαν την αίθουσα ζεστή καθ' όλη την διάρκεια του εικοσιτετραώρου η τουλάχιστον στην διάρκεια που η πόρτες ήταν κλειστές διότι τώρα ο παγωμένος αέρας χαμήλωσε αυτόματα την θερμοκρασία κατακόρυφα...

Τριάντα τριανταπέντε άντρες - γυναίκες με πρωτόγονα οπλοπολυβόλα στα χέρια ήταν όρθιοι και μας περίμεναν.

Χαμογέλασα απολαμβάνοντας την στιγμή

Η Ηλέκτρα είχε ήδη βγάλει την φονική λεπίδα της από την θήκη

Τα δικά μου δίδυμα σπαθιά ξεγυμνώθηκαν αμέσως μετά!
Οι αλυσίδες στις λαβές τους διπλώθηκαν στα χέρια μου και ενώθηκαν με αυτά.  Διψούσαν για αίμα και καλωσόριζα το συναίσθημα νιώθοντας την πείνα τους σε όλο μου το σώμα.

Τα μοβ μάτια που μόνο εμείς οι εκτελεστές είχαμε έλαμψαν στο σκοτάδι και ξεκινήσαμε μαζί με την παρτενέρ μου τον χορό θανάτου που ξέραμε τόσο αρμονικά να χορεύουμε.  Οι σφαίρες σφύριζαν δίπλα μας.

Η Ηλέκτρα κινιόταν με ασύλληπτη ταχύτητα για το ανθρώπινο μάτι εξοντώνοντας έναν έναν τους στόχους στην δεξιά μεριά.  Εγώ στην αριστερή μεριά έβλεπα τις σφαίρες να έρχονται σαν βροχή πάνω μου αλλά απόφευγα τις τροχιές τους γελώντας προκαλώντας τον θάνατο κυριολεκτικά ξανά και ξανά. Οι κινήσεις μας ήταν γεμάτες χάρη εναρμονισμένες στο ρυθμό και την σχέση που είχαμε μεταξύ μας. Δύο σώματα μια ψυχή.  Ο ένας ήταν προέκταση του άλλου.  Μάλιστα εναλλάσσαμε μεριές διαρκώς με την Ηλέκτρα γυρίζοντας ο ένας δίπλα στον άλλον και ταυτόχρονα προστατεύαμε ο ένας τον άλλον από τα τυφλά σημεία όπως είχαμε εκπαιδευτεί να κάνουμε.

Παντού υπήρχαν πτώματα.
Πτώματα και πυροβόλα...