Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 60

                                         Ανδρομέδα              

Σήκωσα τον λογχοπέλεκη και περίμενα. Το φίδι στην λαβή με κοιτούσε περίεργα . Η μορφή που εμφανιζόταν διαρκώς στους εφιάλτες μου πλησίασε σε απόσταση αναπνοής. Ο πέλεκυς στην άκρη του όπλου μου έσκισε τον αέρα και κομμάτια πέτρας εκτοξεύτηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις!

-Ανδρομέδα! Φώναξε μια δεύτερη φωνή σπάζοντας την ένταση και μια γυναίκα κοντά στα 35 βημάτιζε προς τα εμένα δίνοντας χρώμα στην κενότητα

-Μην πλησιάζεις... Ξεστόμισα αδυνατώντας να ελέγξω τον εαυτό μου

-Τερμάτισες την ύπαρξη του πατέρα σου για δεύτερη φορά σε αυτό εδώ τον κόσμο... Είπε επικριτικά το πλάσμα που αυτόματα είχα ονομάσει μητέρα

-Το γνωρίζω! Φώναξα έτοιμη να αφήσω τον εαυτό μου να καταρρεύσει και μαζεύοντας όση ψυχική δύναμη μου είχε απομείνει όρμησα πάνω της μετατρέποντας την σε τρίμματα σκόνης!

-Ανδρομέδα! Φώναξαν πολλοί μαζί και πελώρια πέτρινα αγάλματα ξεκρεμάστηκαν απ' όλους τους τοίχους γύρω μου... Δεν άλλαξαν. Συνέχισαν να βαδίζουν με τα φτερά απλωμένα πίσω τους και με πλησίαζαν... Έπεσα στα γόνατα με το κοντάρι του όπλου μου να είναι το μόνο μου στήριγμα... Τα πρόσωπα τους ήταν όλα οικία... Ήταν όλα γνωστά πρόσωπα που με στοίχειωναν! Πρόσωπα που είχα βλάψει...

-Σας παρακαλώ, όχι άλλο... ψιθύρισα και έκρυψα τα μάτια μου για να μην βλέπω...