Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Αναμνήσεις ~ 15

Ήταν μεσάνυχτα 15 του Σεπτέμβρη όταν ξεκίνησε.
Το ρολόι έλεγε 01:01 στον πρώτο κεραυνό που έσκισε την ατμόσφαιρα.
Βροχή ακολούθησε.
Καταιγίδα διαφορετική από τις άλλες.
Καταιγίδα που έπληττε όλο τον κόσμο.
Καταιγίδα που σκότωνε κόσμο και αφάνιζε ολόκληρες πολιτείες.
Καταιγίδα όπλων μαζικής καταστροφής.
Πιο μαζική και πιο καταστροφική πέρα από κάθε φαντασία...

Στεκόμασταν στο παράθυρο και κοιτούσαμε έξω. 
Πορτοκαλί λάμψεις έκαναν την νύχτα μέρα παντού γύρω μας. 
Φρίκη με βεγγαλικά πορτοκαλί αποχρώσεων και μουσική υπόκρουση...

«Είναι σωστό αυτό που κάνουμε;»  ψιθύρισα ρωτώντας την συγκάτοικο μου

«Ήταν αναπόφευκτο...  Θα γινόταν αργά η γρήγορα...  Όλοι το ξέραμε»

«Τόσοι αθώοι άνθρωποι...»  ούρλιαξα

«Κανένας δεν είναι αθώος Ορέστη.  Όλοι μας προσθέσαμε ένα λιθαράκι ώστε να φτάσει εδώ η κατάσταση...»

«Τόσος κόσμος... θα μπορούσαν να το αποτρέψουν αν πραγματικά ήθελαν» τελείωσα την φράση μου χαμηλόφωνα και αποσύρθηκα πίσω στο κρεβάτι μου κρύβοντας το πρόσωπο μου μέσα στα γόνατα μου

Η Ηλέκτρα έμεινε εκεί να κοιτάει αποτυπώνοντας κάθε εικόνα στην ψυχή της με λυπημένη έκφραση.

                                                                  ⚡ 🌀 ⚡

Ήταν ο πιο γρήγορος παγκόσμιος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας.  Ο πόλεμος της μίας νύχτας ονομάστηκε και όλοι οι λαοί της Γης παραδόθηκαν στην νέα δύναμη που έπαιρνε την θέση της στην εξουσία...

Εξουσία που στεκόταν μπροστά μας.

Είχε την όψη τριών στιβαρών γιγάντιων αντρών πάνω σε μια πτυσσόμενη εξέδρα στο κέντρο του τεράστιο οικοδομικού λαβύρινθου που φιλοξενούσε και την σχολή μας.

Φορούσαμε και οι 24 εκλεκτοί την επίσημη μαύρη στρατιωτική ενδυμασία με την κουκούλα να καλύπτει τα πρόσωπα μας.

Πίσω μας παρατεταμένες οι πιο ειδικές και τρομακτικές πολεμικές δυνάμεις του κόσμου.

Χιλιάδες στρατός κάλυπτε κάθε εκατοστό του ανοιχτού αυτού χώρου και στεκόταν ακίνητος.

Δισεκατομμύρια ακόμα παρακολουθούσαν την αναμετάδοση σε κάθε μικρή και μεγάλη πλατεία της γης.

- Σήμερα είναι μια ιστορική ημέρα  ξεκίνησε να λέει ο ένας από τους τρεις αφέντες της ανθρωπότητας και τα λόγια του πολλαπλασιάζονταν με μηχανική υποστήριξη

»Μέσα σε μια νύχτα υποτάξαμε τους άθλιους"

»Διαλύσαμε τους πύργους της απληστίας τους"

»Διαλύσαμε τον διαστρεβλωμένο τρόπο ζωής τους"

»Ισοπεδώσαμε τις καταραμένες Βαβέλ"

»Σήμερα! Σήμερα είναι μόνο η αρχή!"

»Από σήμερα αρχίζουμε δουλειά!"

Τα κοντάκια των όπλων άρχισαν να βαράνε στο έδαφος

- Αρκετά τους υπομείναμε!

Ο ήχος μεγάλωνε

- Από σήμερα χτίζουμε τον νέο κόσμο!

Γινόταν εκκωφαντικός

- Όλοι εσείς θα χτίσετε τον νέο κόσμο!

Τα ελεύθερα χέρια σηκώθηκαν στον αέρα

- Κάθε ένας από εσάς!

Μαζί με τις φωνές των στρατιωτών

- Κάθε ένας από εμάς!

Που αυξάνονταν

- Όλοι μαζί θα χτίσουμε την αγνότητα που τόσο χρειαζόμαστε σε αυτόν τον καταραμένο κόσμο!

Οι αξιωματικοί που ήταν υπεύθυνοι για την τάξη διέταξαν τους στρατιώτες να κάνουν ησυχία και αυτοί αμέσως υπάκουσαν

- Μια νέα εποχή αρχίζει!

Σε νεκρική σιγή

- Εποχή... Ελευθερίας!

Ζήτω! Παντού γύρω μου

- Εποχή... Δημοκρατίας!

Ζήτω! Ακούστηκε από εκατομμύρια στόματα

- Εποχή... Ισότητας!

Ζήτω! Ξανά σε όλη αυτή την φαρσοκωμωδία

- Ζήτω ο Νέος Ήλιος!

- ΖΗΤΩ ΤΟ ΈΝΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΈΘΝΟΣ!

Όπλα έφευγαν στον αέρα μαζί με καπέλα και πουκάμισα...

Όλοι οι στρατιώτες ήταν εκστασιασμένοι μόνο εμείς οι 24 στεκόμασταν ακόμα ακίνητοι σε στάση προσοχής να προσπαθούσαμε να χωνέψουμε το τέλος την ομιλίας που μόλις είχαμε ακούσει...