Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 70

                                           Κασσάνδρα              

   Στεριά άρχισε να ανέρχεται στο κέντρο της τεράστιας πισίνας. Ξεκίνησε με μια χρυσή ανάποδη πυραμίδα όπως ακριβώς ήταν και στην Ουράνια πρωτεύουσα έκτρωμα αυτού του κόσμου και νησί ολόκληρο ακολούθησε! Νερά της θάλασσας άδειαζαν απο όλες του τις μεριές όπως υψωνόταν. Ένας δυνατός αέρας μας διαπέρασε ταυτόχρονα κάνοντας όλη την γη να αναριγήσει και κόπηκε εντελώς απότομα όπως τόσο απότομα είχε ξεκινήσει! Το νησί ακινητοποιήθηκε με την επαφή του με το νερό να είναι ελάχιστη. Πάνω του, εκτός από το χρυσό αντικείμενο δεν είχε τίποτα άλλο. Ήταν εντελώς επίπεδο με σκουρόχρωμες γυαλιστερές πλάκες, πολλά κομμάτια ενωμένα μαζί, να κοσμούν την επιφάνειά του. Η βροχή σταμάτησε, κόπηκε και αυτή απότομα μετά από ολόκληρο μήνα μόνη της και τα σύννεφα άρχισαν να απομακρύνονται ταχύτατα! Ο ουρανός καθάριζε! Τα άστρα έλαμψαν δυνατότερα από ποτέ χαρούμενα θαρρείς που έβλεπαν εμάς. Το νησί αποκτούσε κίνηση ξανά. Πέτρινα τείχη ανέβαιναν στις άκρες φυλακίζοντας όσο νερό είχε μείνει μέσα τους. Ανέβαιναν και ανέβαιναν ασταμάτητα... Ένα αντικείμενο άρχισε να πέφτει από τον ουρανό παράλληλα! Έχανε ύψος με φοβερό ρυθμό! «Η πυραμίδα πέφτει!» αναφώνησα έκπληκτη στην ενδοεπικοινωνία και όλοι κοίταξαν εκεί που τους έδειχνα! Δεν πέρασε πολύς χρόνος· μάλιστα το αρχαίο αντικείμενο μας έφτασε αρκετά γρήγορα! Πέρασε από δίπλα μας, μείωσε ταχύτητα και ενώθηκε ομαλά με το χρυσό κατασκεύασμα, σχηματίζοντας για άλλη μια φορά, έναν τέλειο ρόμβο! Τα τείχη σταμάτησαν να κινούνται. Θεόρατα πια σχημάτιζαν έναν τέλειο κύκλο από κάτω μας. Το από κάτω μας που αμέσως χωθήκαμε μέσα του με μια απίστευτη βαρύτητα να μας ελκύει πάνω στις πλάκες! Δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε... Όλοι πέφταμε ελκυόμενοι στην παγίδα που θεωρητικά θα ήταν θανάτου!

Το έδαφος μας χτύπησε βίαια!

Τα φτερά μας ήταν παντελώς άχρηστα και έτσι τα μαζέψαμε

Η περίεργη βαρύτητα επηρέαζε μόνο το ύψωμα από το έδαφος ενώ όλες τις άλλες κινήσεις τις άφηνε ανεπηρέαστες

Όλη η ομάδα μαζεύτηκε γύρω μου

Τα τείχη όντως ήταν πελώρια... Σαν μερμήγκια φαινόμασταν μπροστά τους!

Μικρές λίμνες με νερό ήταν απλωμένες παντού στο σκουρόχρωμο τοπίο

Εξέδρα, μπροστά μας, υψώθηκε

Ένας γίγαντας στο ύψος τεσσάρων ανθρώπων στεκόταν όρθιος εκεί

Το μοναδικό ύφασμα πάνω του ήταν ένα μαύρο δερμάτινο παντελόνι

Το δέρμα του, εντυπωσιακό, μυώδες και γυμνασμένο στην εντέλεια με ένα θεωρητικά όμορφο πρόσωπο να το συνοδεύει. Τα μαλλιά του ξανθά και μακριά γεμάτα αφέλειες αλλά αρκετά προσεγμένα.

Δίπλα του εμφανίστηκαν σαν καρικατούρες δύο γνωστά μας πρόσωπα...

Ο στρατάρχης Αγηγόρας και ο στρατηγός Βουράκης είχαν πάρει την θέση τους πάνω στην εξέδρα και μας κοιτούσαν παγωμένα!

-Καλώς ήρθατε στην αρένα μου! Αρένα που έχει σχεδιαστεί ειδικά για εσάς φώναξε ο γίγαντας με απαλή σαγηνευτική φωνή και κοιτάζοντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι είχαμε παγιδευτεί σαν τα ποντίκια μέσα στην φάκα εδώ μέσα...