Οδεύοντας προς την τρίτη Ιουνίου [Ολοκληρωμένο]

Κεφάλαιο 57

                                       Ηλέκτρα             

Η Ηχώ συνέχιζε να γελάει απίστευτα εκνευριστικά. Έσφιγγα το μαχαίρι στην παλάμη μου, με όλη μου την δύναμη, διοχετεύοντας τον θυμό μου στην άκρη του χεριού μου... Μια σκιά ξεπήδησε από το πουθενά και μου επιτέθηκε! Στα χέρια της δεν είχε όπλο. Το ίδιο της το σώμα εξυπηρετούσε αυτό τον τομέα!

Ήμουν προετοιμασμένη να αμυνθώ όταν αυτή εξαφανίστηκε!

Άυλη με διαπέρασε και αλλάζοντας την γωνία επίθεσης με χτύπησε στην πλάτη βρίσκοντας με απροετοίμαστη... Κατευθείαν έκανα βουτιά να εξομαλύνω την πτώση και γονατισμένη πήρα την πιο επικίνδυνη μου στάση ετοιμότητας! Τα δόντια μου κροτάλισαν μέσα στο στόμα μου

Η Ηχώ είχε σταματήσει να γελάει. Το σώμα της ήταν πολύ διαφορετικό απ' ότι το είχα συνηθίσει. Το δέρμα της είχε μια ιδιόμορφη ξανθή απόχρωση. Μαύρες λωρίδες κάλυπταν όλο το μήκος του. Τα νύχια είχαν σκληρύνει έχοντας πάρει μυτερά στρογγυλά σχήματα. Οι παλάμες ήταν πιο ανοιχτές. Μικρές, απαλές, τρίχες ξεπρόβαλαν από κάθε πόρο του σώματος της. Το πρόσωπο της ήταν και αυτό ελαφρώς επιμηκυμένο. Μουστάκια σαρκοφάγου αιλουροειδούς ξεπρόβαλαν κάτω από τα ρουθούνια της. Τα μάτια της γυάλιζαν σε μια ανοιχτή μωβ απόχρωση... Εντωμεταξύ, κατευθείαν με το που την παρομοίασα με αιλουροειδές πίσω της ξεδιπλώθηκε μια μεγαλοπρεπής ουρά στις ίδιες ξανθές και μαύρες ραβδώσεις προς τραγική ειρωνεία...

Η Ηχώ, στην νέα της μορφή, χαμήλωσε το κέντρο βάρους της και αμέσως μετά μου ξαναχίμηξε