The Missing Wolf [Voltooid]

Hoofdstuk 39

Hoofdstuk 39

Pov. Louise

Het is 11 uur in de nacht. Overmorgen maken we snel een einde aan de oorlog. Dit kan je inprincipe niet echt een oorlog noemen, maar dat is het wel. Een korte oorlog van amper een jaar.

Er is nog 1 probleem die we snel... nee die ik snel moet oplossen. Hoe ga ik het magische boek vernietigen? In de papierversnipperaar gooien is geen optie, helaas. Ik kan het ook niet het ergens begraven. Het magische boek kan je zo weer opsporen met bepaalde zwarte magie die vampieren bezitten. Dit is echt frusterend.

Kalm aan Louise. Neem de tijd om een manier te vinden.

~Vergeet niet dat ik overmorgen de speciale groep leid! Ik moet ten slotte Levi verslaan. Ik heb vanaf mijn geboorte de taak gekregen om hem te verslaan. Levend of dood.~

Stress niet zo. Je kan dit wel.

~Alexis waarom ben jij niet zo gestresst maar zo kalm?~

Met stress ga je fouten maken. Je kan beter kalm blijven dan stressen.

~Okay? Denk je dat ik mijn ouders ooit kan zien?~

Ja vast wel. Het gaat ons lukken om hun te verslaan. We gaan ze bevreiden. Op wat voor manier dan ook.

~Okay. Denk je dat ze weten dat ik hun dochter ben als ze me zien?~

Ja. Je lijkt tenslotte best veel op je moeder. Alleen je oogkleur heb je van je vader.

~Hoe zouden ze me eigenlijk genoemd hebben?~

Dat zal een raadsel blijven. Je kan het vragen aan packleden van The Silver Moon?

~Alex denk je serieus dat hun mijn naam weten die me ouders wouden geven? Het kan ook zijn dat ze nog geen naam haddrn bedacht.~

Je kan het altijd nog vragen.

~Okay~

Ik sluit de midlink af met Alexis en concentreer me weer op mijn plan om dat boek te vernietigen. Ik pak het boek van mijn bed en leg het op mijn bureau. 'Hoe moet ik jouw vernietigen.' Mompel ik. Ik ga het boek in ieder geval niet meer openen om erin te kijken. Ik wil geen nare dingen zien. Het boek hoeft echt niet onze toekomst bepalen. Als we die toekomst niet weten is het beter. Dan hoeven we niet te stressen en in paniek te raken als het een slecht toekomst is. Mijn mobiel maakt een geluidje. Ik ga op mijn telefoon maar whatsapp.

Whatsapp Louise en Lucy.

L: Heeii weet je waar Rose is?
        {23:17}

Ik: Hoi, nee hoezo?
        {23:17}

L: Ik wou haar vragen of ze mijn map met mijn Gammataken heeft gezien.
           {23:17}

Ik: Die ene map met belangrijke informatie erin?
            {23:18}

L: Nee het is een ander map. Het is niet heel erg belangrijk, maar ik heb het wel
nodig.
            {23:18}

Ik: Is hij toevallig lichtblauw met witte sterretjes erop?
            {23:18}

L: Ja hoe weet je dat?
           {23:18}

Ik: Je was je map vergeten in de kantoor van de alpha. De luna heeft het map naar mij toegebracht aangezien ze dacht dat het mijn map was. Ik wist eerst ook niet dat het jouw map was.
{23:19}

L: Oh
{23:19}

Ik: Moet ik je map naar je toe brengen?
         {23:19}

L: Ik kom wel naar jouw toe
         {23:20}

Ik: Okay
          {23:20}

Lucy offline
Louise offline

=

Lucy komt mijn kamer binnen lopen. 'Hey Louise.' 'Hoi.' Zeg ik. 'Oh ja hier is je map.' Ik loop naar mijn bureau en pak het lichtblauwe map. Ik geef het aan Lucy en ze kijkt me dankbaar aan. 'Thanks.' 'No problem.'

'Heb jij al enigs idee om het boek te vernietigen?' Lucy kijkt me vragend aan terwijl ze haar haar in een paardenstaart doet. 'Niet echt eigenlijk. Ik dacht eerder vandaag om het gewoon te verbranden, maar ik weet niet of dat wel werkt. Het boek is magisch. Het kan zijn dat hij op het vuur reageert.' Zeg ik. 'Wat bedoel je met reageren op het vuur?' 'Dat het boek iets doet als het in gevaar komt, oftewel het verbranden.' 'Je kan het proberen om het te verbranden. De vijanden kan het boek niet meer vinden. Eigenlijk wel maar wat heb je aan een hoopje as? Je kan het niet aan elkaar lijmen of iets dergelijks.' Zegt Lucy en ze haalt haar schouders op.

'Ik kan het wel gaan proberen, maar wat als hij op het vuur gaat reageren? Ik weet niet wat hij dan gaat doen.' Zucht ik. 'Maak je geen zorgen. Ik weet zeker dat het magische boek niet terug gaat reageren. We kunnen als je het niet vertrouwt het boek morgen samen gaan verbranden.' 'Dat kan.'

'Mooi, dan hebben we gelijk een last minder. Oh ja wacht juist niet. We hebben een last erbij juist. Nou eigenlijk zijn de lasten nu gelijk. Één last erbij en één last minder. We moeten Jake en Rosella gaan koppelen.' Zegt Lucy. 'Hoe wil je dat gaan doen?' 'Niet ik, maar wij gaan het doen met Kelly.' Zegt ze met een lichte enthousiasme. 'Okay en hoe gaan wij dat doen?' 'Dat is een hele goede opmerking. Ik heb geen flauw idee.' 'We kunnen niet nu een plan bedenken om hun te koppelen. Wat vind je ervan om hun te koppelen als de oorlog ooit voorbij is? Als we ze nu koppelen komen we veel meer in het stress.' Zeg ik.

'Goed, maar beloof dat je wel mee helpt om hun te koppelen.' 'Deal.'

'Mooi en nu gaan we donuts eten.' Lucy pakt mijn arm beet en sleurt me uit mijn kamer. Ze rent ethousiast de verdiepingen af op de trap. Ik loop achter aan. Nee niet rennend maar lopend. Na 3 minuten kom ik bij de keuken en eetruimte aan. Ik open het deur van de keuken en loop het ruimte binnen. Ik loop naar het keukeneiland waar Lucy inmiddels een pakje donuts zit op te vreten. 'Dwonwet?' 'Wat zei je?' Vraag ik. Lucy slikt haar eten. (Rare zin..)

'Ik zei. Donut?' 'Ja graag.' Lucy rijkt me een donut aan. Als ik het donut met roze glazuur aanneem gaat ze weer verder met een nieuwe donut. Ik neem een hap van mijn donut.

=

'Lucy?' 'Hmm' Lucy zit weer te genieten van haar donuts. 'Ja?' Gaat ze verder. 'Weet je toevallig hoe ik zou hebben geheten als ik niet ontvoerd was?' Vraag ik. 'Ik weet het niet zeker. Jouw oom die 7 of 8 jaar geleden is verdwenen vertelde ons aan paar mensen die hij het meest vertrouwde. Dat je ouders je Allison had genoemd.'