Gülümse Yeter

Final: Kaderimin Oyunu

Bölüm şarkısı;

Teoman- Sevgi anlaşmak değildir 🎶

Diyecek bir şey bulamıyorum..

Son bir kez, iyi okumalar 💕

~

1 hafta sonra..

Havalimanında bir ileri, bir geri yürürken aynı zamanda tırnaklarımı kemiriyordum. Nerede kalmışlardı?

Birkaç dakika sonra, "Balım!" Diye çığıran Kumsal'a doğru hızlı hızlı yürüyerek sıkıca sarıldım. "Seni çok özledim çikolatam!" Dedim sevinçten neredeyse cırlayarak. Geri çekildik ve aynı anda mutlu olduğumuzda hep yaptığımız çığlığı attık. "Artık Antalya'lıyız kız!"

Dediği şeye gülerken arkada Selim amca'yla kucaklaşan babamı görüp gülümsedim. Her şey düzeliyordu yavaş yavaş. Artık Kumsal'lar da burada yaşayacaktı. Onlar da Antalya'ya taşınmışlardı. Bu harika bir şey!

Bizimkiler de Kumsal'la tek tek selamlaştıklarında babama döndüm. "Baba biz beraber takılacağız, hani demiştim ya.." dediğimde babam gülümseyerek başını salladı. "Tamam Okyanus'um. Dikkatli olun," dediğinde başımla onayladım ve bizimkilerle beraber arabalara doluştuk. Ben, Eray, Cenk ve Kumsal, Eray'ın arabasıyla giderken diğerleri de Beloş'la geliyorlardı. "Bizim eve" gidiyorduk..

Arabadan inip eve girdik gülüşerek. "Nasıl özlemişim sizi ya! Kısa sürede sizi, tanımama rağmen aklım sizde kalıyordu sık sık," diyen Kumsal'a, "Tabii kız, aklını alırız senin!" Diye cevap verdi Utku. "Artık hep beraber olacağız, süper bir şey bu!" Dedi Selen el çırparak. "Aynen, kızlar sık sık pijama partisi yapacağız haberiniz olsun! Kız Kumsal, sen iyi oje sürer misin?" Diyen Belinay'la gülüştük kendi aramızda.

"Sürerim kızçe, makyaja kim var?"

"Ben!" Kızlarla aynı anda söylediğimiz şeye yine güldük. Erkeklerse bize anlamaz bakışlar atıyordu. "Ee, ne kaldık böyle kapıda? İçeri geçelim, açım ben!" Diye yakınan Eray'ıma katıldık ve beraber salona geçtik.

Evdeki son günümüzda bugün.. Babamla neredeyse tamamen evimize taşınmıştık. Kumsal'lar gelmeden ev almışlardı -çok şükür dolandırılma falan olmadı- ve onlar da hemen yerleşeceklerdi..

Ben de neredeyse toparlanmıştım. Yoruluyordum ama yine de 1 hafta öncekine kıyasla gerçekten çok iyiydim. Hatta daha iyi olacaktım ben. Hissediyordum. Sevdiklerim yanımdayken ve ben mutluyken hep daha iyisi olacaktım.. Hep iyi olacaktık..

1 buçuk yıl sonra..

"Sıra sende Ocean," diyerek bilgisayarı bana çeviren Utku'ya heyecanla baktım. Ellerim bilgisayara gitti, sonra geri çektim hemen. "Yapamayacağım!" Bizimkilerden bir ağızdan sitem ve yakınmalar çıkarken dudak büzdüm. Eray sandalyesini bana doğru hafifçe kaydırdı ve elini elimin üstüne koydu. "Hadi güzelim, koskoca sınavı atlattık, sonuçlarına mı bakamayacağız?"

Böyle çoğul konuşması beni gülümsetirken başımı salladım ve ekrana diktim gözlerimi. Parmaklarım klavyede gezindi, bilgilerimi girdim ve tık. Yükleniyor.. Korkuyorum.. yükleniyor.. Niye bir şey çıkmı.. Aha, çıktı!

Ekrana çıkan yazılarla gözlerim şokla büyürken yanımdaki Eray, "Oha," diye mırıldandı sesli bir şekilde. Kumsal, "Ayy noldu??" Diyerek telaşla ayağa kalkıp yanıma geldi. Eli dudaklarına kapanırken, "Hiii!" Diye tepki verdi. "Yüreğimize indirmeyin lan! Ne oldu?!" Diyen bizimkilere baktım.

"Kazanmışım!" Mutluluktan çığlık attığımda, "Hem de benimle aynı üniversiteyi!" Diyen Eray'la bizimkiler şoka girdiler. "Anam inanamıyorum! Biri ressam, biri mimar olacak yani," diyen Kaan'a güldük. Yerimden kalkıp kafede olmamıza aldırmadan, "Kazanmışım lan!" Diyerek bağırdım. "Utku, aç telefondan bir Ankara'nın Bağları!"