Bitwa Myśli/Instynkt Mordercy

Rozdział 30 - Inny świat

Syriusz mówił do Harry'ego. Starał się nie zwracać uwagi na brak reakcji ze strony chłopaka, chociaż patrzenie w puste oczy wbite w sufit wywoływało w nim różne emocje. Tłumił ból i rozpacz, jednak czasami powtarzał słabo i lekko płaczliwie, żeby do nich wrócił. Wieczorami wychodził w postaci wilczura do lasu i tam wył do księżyca, wyrzucając z siebie cierpienie.

Minęło pięć dni od uwolnienia Harry'ego i Evelyn. Wszyscy złapani śmierciożercy zostali wtrąceni do Azkabanu. Początkowo Łapa zajmował się tą sprawą, żeby odciągnąć myśli od szpitalnego łóżka. Robił wszystko, co mógł, żeby proces odbył się jak najszybciej i aby oprawcy jego chrześniaka dostali jak najwyższą karę. Otrzymali dożywocie, chociaż Syriusz walczył o pozbawienie ich duszy, skoro dementorzy wrócili pod kontrolę Ministerstwa Magii. Wiedział, że jeden ze śmierciożerców zdołał uciec, a Isaac wyznał mu, że to on najbardziej przyczynił się do stanu Furii. List gończy pojawił się w gazetach, na ulicy Pokątnej i w Ministerstwie Magii na niemal każdym korytarzu. Siódemki intensywnie pracowały nad złapaniem go, ale nie było to łatwe.

Isaac nie był w stanie iść w odwiedziny do Harry'ego. Wiedział, że chłopak nawet go nie rozpozna, jednak świadomość, że widział, co Furia przechodził, że tam był, gdy to wszystko mu robili, że nie pomógł mu szybciej, całkowicie go dołowała. Jason powiedział mu o stanie chłopaka po tym, jak odwiedził go z Madison. Z Harrym nie było dobrze.

— Isaac, co jest? — zapytała dziewczyna, kiedy zostali sami w biurze. — Czemu nie chcesz odwiedzić Furii?

— Przecież i tak nie ma kontaktu ze światem — odparł z goryczą.

— Nawet w takich sytuacjach odwiedza się pacjentów. Dobrze o tym wiesz — odpowiedziała cicho. — Coś cię gryzie. Masz jakiś powód.

Po chwili milczenia wreszcie na nią spojrzał.

— Mówiłem wam, jaki jest jego stan, co mu robili, jak się zachowywał. Widzieliście go po tym wszystkim, ale — przełknął ślinę — nie byliście tam, gdy mu to robili. Wiesz... czasami to widzę przed oczami. Ten widok mnie prześladuje. — Madison posłała mu współczujące spojrzenie. — Nie wiem, jak spojrzę mu w oczy, gdy wróci do siebie.

— Przecież to nie twoja wina.

— Nie, ale czuję, że mogłem zrobić coś więcej, żeby teraz nie było z nim tak kiepsko. Wiem, że wtedy musiałem utrzymywać pozory, ale czuję się podle, gdy przypomnę sobie, co wtedy mówiłem. Tym bardziej, że on to słyszał.

— Nie będzie miał ci tego za złe. Na pewno wiedział, jaka jest sytuacja.

Isaac nic na to nie odpowiedział. Nie potrafił wyeliminować tych wszystkich przykrych myśli i obrazów.

***

Evelyn dużo spała. Gdy tego nie robiła, zwykle tępo wpatrywała się w ścianę lub płakała skulona pod kołdrą. Nikogo do siebie nie dopuszczała. Na dotyk reagowała atakiem histerii, mało się odzywała. Kompletnie straciła poczucie czasu. Jej rodzice często siedzieli przy niej, starając się do niej dotrzeć, porozmawiać, pocieszyć. Wiedzieli o gwałcie. Badania wykazały to w pierwszy dzień po powrocie. Nie były one stuprocentowo pewne, gdyż w połączeniu z zażywanymi eliksirami zaklęcia traciły na jakości i wysyłały czasami złe fale, ale reakcje dziewczyny mówiły same za siebie. Sprawdzono ją także pod kątem ciąży, lecz badania jej nie wykazały. Miały być powtórzone za jakiś czas dla pewności, gdy eliksiry przestaną wpływać na dziewczynę. Teraz koniecznie ich potrzebowała.

Często pytała, co z Harrym. Odpowiadali, że dochodzi do siebie. Wiedzieli, że kłamią, ale nie potrafili jeszcze bardziej zniszczyć jej psychiki informacją, że chłopak stracił zmysły i nie ma w jego stanie żadnych zmian. Mówiła jak w transie, że musi do niego iść, bo jej potrzebuje, lecz nie pozwalali jej wyjść z łóżka. Sama nie była w stanie tam dojść, bo była kompletnie wyczerpana i nogi się pod nią uginały, zanim doszła do drzwi.