Bitwa Myśli/Instynkt Mordercy

Rozdział 15 - Tristan Black

Harry widział wściekłe spojrzenia wysyłane mu przez Rona. Chłopak musiał się domyślić, kto sprawił, że mówił poprzedniego dnia takie głupoty. Odprowadzany był śmiechem uczniów. Musiał przepraszać zarówno McGonagall, jak i Collinsa, tłumacząc, że nie wie, co mu odbiło. Gryfon niemal rzucił się na Furię, gdy przechodził obok niego.

— Ty szumowino! To przez ciebie wczoraj mówiłem... coś takiego! — wrzeszczał, a brunet odskoczył przed pięścią wycelowaną w jego nos.

— Naucz się, Weasley, że ze mną się nie zadziera — odparł Harry z szyderczym uśmiechem i zimnymi oczami. — Zapamiętaj sobie.

— Pożałujesz — syknął tylko i go wyminął.

***

Wracał ze szlabanu ze Snapem. Efimutaryzacja szła mu coraz lepiej, choć nie był zadowolony z efektów. Potrafił zmienić krew w dywan i obdrapane ściany w smugi. Kiedy przechodził do kolejnej części, wszystko rozpadało się na drobne kawałki i musiał zaczynać od nowa. Legilimencja natomiast szła mu tak dobrze, że Snape zakomunikował, iż niedługo wypróbują tego na większym gadzie, a dopiero wtedy na człowieku. Nie powiedział, że na nim, co zastanowiło Harry'ego.

Nawet nie wiedział, kiedy dotarł do kamiennej ściany, gdzie znajdowało się wejście do pokoju wspólnego.

— Król węży — mruknął pod nosem, a ściana rozsunęła się. Podskoczył w miejscu, gdy poczuł chłód na całym ciele. — Ku*wa! — wrzasnął niekontrolowanie.

Cały był oblepiony jakąś gęstą, zieloną, jaskrawą mazią, która pojawiła się znikąd na jego głowie. Wszedł do środka, ciskając gromy z oczu. Wszyscy patrzyli na niego z uniesionymi brwiami. Mamrotał pod nosem jakieś przekleństwa.

— Kto to, ku*wa, zrobił? — powiedział zimno.

Cisza. Harry zamknął oczy. Pożałujesz.

— Weasley — szepnął. — Nie żyjesz.

— Chyba wojna zaczęła się z obu stron — stwierdził Teodor, gdy Furia poszedł do dormitorium.

Silver pobiegła za przyjacielem. W sypialni siedzieli już Blaise i Draco, którzy spojrzeli na byłego Gryfona z zaskoczeniem.

— A co to? — zdumiał się Blaise.

— Weasley zastawił na mnie pułapkę przed wejściem — odparł.

— Kręcił się niedaleko, ale nie myślałam, że coś kombinuje — rzekła Evelyn, pojawiając się w drzwiach.

Harry nagle jakoś dziwnie przybladł, podpierając się o boki lekko pochylony. Skrzywił się delikatnie.

— Zaraz się zrzygam — stwierdził słabo.

Ledwo zdążył do łazienki. Blondynka skrzywiła się z niesmakiem, patrząc na drzwi, za którymi zniknął jej przyjaciel. Draco i Blaise patrzyli w to samo miejsce.

— Silver — usłyszeli po chwili słaby głos byłego Gryfona — ten sukinsyn oblał mnie jakąś trucizną.

— Co? — zdumiała się i natychmiast zajrzała do łazienki.

Zaklęła donośnie, a Elvis i Fortis zerwali się z łóżek, żeby zobaczyć, co się stało. Harry stał nad umywalką brudną od krwi, którą wcześniej wymiotował. Z miny Furii wywnioskowali, że to jeszcze nie koniec. Evelyn wygoniła chłopców z łazienki, zostając z brunetem.

— Silver, to może być coś poważniejszego — rzekł jeszcze Draco, zanim zamknęła drzwi.

— Jakby co to będę krzyczeć — odparła. — Chyba Weasley nie jest takim idiotą, żeby narażać czyjeś zdrowie.