Bitwa Myśli/Instynkt Mordercy

Rozdział 13 - "Malfoyom się nie odmawia!"

Pierwszy dzień szlabanu miał już kolejnego wieczora. Równo o dziewiętnastej zapukał do kwater opiekuna, który wpuścił go do środka.

— Dzisiaj zajmiemy się nie tylko legilimencją. Drugą część szlabanu przeznaczymy na efimutaryzację. Jest ona jedną z form ułatwienia sobie wydostania przeciwnika ze swojego umysłu lub samodzielnego wyrzucenia go. Jest to przekształcenie obrazu przesłanego przez atakującego. Może to być zarówno przekształcenie obrazu na taki, jaki jest w rzeczywistości, jak i całkowite przeobrażenie go. W wyższym stadium będziesz mógł dzięki temu z łatwością przejść do efikreansacji, wysyłając Czarnemu Panu obrazy, które zaatakują jego umysł, choć to on zaatakuje ciebie. Nie musisz znać żadnych zaklęć, tak jak przy większości dziedzin magii umysłu. Kiedy ktoś włamuje się do twojego umysłu, zaczynacie dzielić oba połączone umysły między sobą, co daje ci możliwość panowania nad nimi, jeśli tylko zdołasz pokonać umysł przeciwnika. Wszystko zależy też od silnej woli. Niszczysz wyobrażenie atakującego, przekształcając na przykład krew w wodę czy też biczowanie jako trzepanie dywanu. Wszystko zależy od tego, jak bardzo ci to będzie przypominać. Przekształcając konkretną część danego obrazu, musisz się na niej skupić. Gdy będziesz chciał przejść do kolejnej części, musisz także pamiętać o utrzymaniu tamtej części, żeby atakujący z powrotem jej nie przekształcił. Wszystko jasne?

— Tak mi się wydaje — odpowiedział szczerze.

— Opuścisz swoje bariery umysłowe, a ja włamię się do twojego umysłu i podeślę obraz, który będziesz musiał zmienić.

Harry zmarszczył brwi.

— Każdy może robić coś takiego, gdy zna odpowiednie dziedziny magii umysłu?

— Tylko jeśli ma się bezpośredni kontakt z osobą, której chcemy podesłać obraz. Połączenie twoje i Czarnego Pana jest wyjątkowe i bardziej skomplikowane. Zmusza ofiarę do walki. W przypadku, kiedy ja rzucam na ciebie zaklęcie, jest to mniej intensywne i możesz się obronić, znając tylko oklumencję. Więź łącząca ciebie i Czarnego Pana nie może być porównywana do tego, co tutaj robimy. Dopiero przy Bitwie Myśli wykorzystujesz to, co ja ci przekazuję, w zaawansowanym stopniu.

Na tym zakończyli teorię i zajęli się praktyką. Harry z lekkim wahaniem opuścił bariery umysłowe, do których w znacznym stopniu już się przyzwyczaił. Jednak nie mógł ich pozostawić na miejscu, skoro chciał się czegoś nauczyć. W jego umyśle nie pojawiły się żadne wspomnienia, lecz jeden obraz. Duży pokój z obdrapanymi ścianami, plamami krwi i pająkami zwisającymi z sufitu. Po ziemi pełzały węże wielkości Nagini, a między nimi siedziało małe, przerażone dziecko.

W pierwszej kolejności skupił się na krwi, którą chciał zamienić w czerwony dywan. Skoncentrował się na tym obrazie, jak tylko mógł. Miał być puchaty i przyjemny w dotyku. Zaciskał zęby, żeby skupić się na tym jak najbardziej, co nie było takie proste, gdy pod nogami pałętały mu się olbrzymie gady. Czuł napór ze strony Snape'a, który utrzymywał wytworzony przez siebie obraz. Kałuża krwi przez moment uniosła się w imitacji dywanu, lecz na nowo wrócił jej stary kształt. Nie było to wcale takie proste, jak mogło mu się wcześniej wydawać. Zmrużył oczy, wysyłając w stronę atakującego jednego z węży przez niego wytworzonych, który miał go zdekoncentrować. Ku jego zdumieniu, podziałało, a kałuża krwi zmieniła się w dywan, który sobie wyobrażał. W następnej kolejności zajął się obdrapanymi ścianami, które chciał zmienić w dekoracyjne smugi. Jednak napór ze strony Snape'a mu to uniemożliwił, gdyż dywan ponownie zaczął zmieniać swój wygląd. Szybko skupił się na jego utrzymaniu, co ledwo mu się udało. Miał ogromne trudności z utrzymaniem materiału i zmienianiem ścian jednocześnie, choć bardzo się starał.

Po kilku nieudanych próbach Snape opuścił jego umysł. Stwierdził, że będą to ćwiczyć na tym przykładzie, dopóki nie zmieni całego pokoju. Teraz mieli zająć się znienawidzoną legilimencją.