CHAPTER-73:ဒီတစ္ခါေတာ့အရမ္းစိတ္တိုစရာေကာင္းတယ္
Bai Luo Yin တစ္ေယာက္Gu Hai တို႔ကုမၸဏီေရာက္ေတာ့၊သူကခ်က္ခ်င္းပဲ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာကဝန္ထမ္းဆီသြားလိုက္တယ္။သူမကGu Hai ဆီဖုန္းေခၚေပမယ့္ ေခၚဆိုမႈကYan Ya Jing ဆီအလိုေလ်ာက္ေရာက္သြားယ္။Gu Hai ကရံုးခန္းမွာရွိေနၿပီး ခဏအတြင္းေအာက္ထပ္ဆင္းလာမယ့္အေၾကာင္းYan Ya Jing ကခ်က္ခ်င္းပဲ သူမကိုျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
"MD Gu ကခဏအတြင္းဆင္းခဲ့ပါ့မယ္ရွင္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီးခံုတန္းရွည္မွာ ခဏေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေပးပါရွင္"
Bai Luo Yin ခုမွပဲအသက္ရႉခ်ိန္ရသြားေတာ့တယ္။ေခြ်းေတြသူ႔မ်က္ႏွာကေန တေပါက္ေပါက္က်ေနတယ္။ဧည့္ႀကိဳဝန္ထမ္းက သူ႔ကို ပုဝါတစ္ထည္ေပးေတာ့သူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာလိုက္တယ္။
အရင္က အေတြ႕အၾကံဳကေနသင္ခန္းစာယူၿပီးBai Luo Yin ကုမၸဏီမွာေရာက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းကို သတင္းရရခ်င္း၊ Yan Ya Jingက ခ်က္ခ်င္းပဲ Gu Hai ရံုးခန္းကိုသြား တယ္။ တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ Tong Zhe ကခံုရွည္ေပၚထိုင္ၿပီးမဂၢဇင္းဖတ္ေန တယ္။ ၾကည့္ရတာပ်င္းတိပ်င္းရြဲ႕နဲ႔။
"မင္း ဘာလာလုပ္ျပန္ၿပီလဲ?"
Yan Ya Jing အျခားဘာမွမေျပာဘူး။ Gu Hai တံခါးကိုေခါက္ဖို႔ တည့္တည့္ဝင္လာ လိုက္တယ္။ Tong Zhe ကခံုရွည္ေပၚကခုန္ဆင္းၿပီး Yan Ya Jing ဆီေျခႏွစ္လွမ္း တိုးကာ သူမရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကိုအားသံုးၿပီးဖမ္းကိုင္လိုက္ရင္း၊ အခန္းတံခါးေခါက္ တာကိုတားလိုက္တယ္။
"MD Gu ကအနားယူေနတယ္။ဘာမွအေရးမႀကီးရင္၊ သူ႔ကိုမေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔ "
"ကၽြန္မမွာ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ကိစၥရွိတယ္။ ေသေရးရွင္ေရးတမွ်အေရးႀကီး တယ္!" Yan Ya Jing ကTong Zhe ရဲ႕ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကေန ဇြတ္အတင္း႐ုန္း တယ္။ Tong Zhe ကေတာ့ေအးစက္စက္ႏိုင္တုန္းပဲ"ကၽြန္ေတာ္ေျပာၿပီးၿပီပဲ။ MD Gu ကအနားယူေနတယ္လို႔"
"ကၽြန္မဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူ႔ကိုနွိဳးကိုႏွိဳးရမယ္။သူ႔ကိုလာရွာတဲ့သူရွိတယ္။ အဲ့ဒီလူလာရင္၊ သူဘာပဲ လုပ္ေနလုပ္ေန ကၽြန္မတို႔သူ႔ကို အသိေပးရမယ္လို႔ အရင္တုန္းက ၫႊန္ၾကား ထားၿပီးသား"
"Tong Zhe ကေအးစက္စက္ျမည္တြန္ေတာက္တီးတယ္။ "မင္းက လုပ္ၾကံဇာတ္ခင္း တာေတာင္၊ တကယ္အမွန္ထင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္ေနာ္"
"ဘယ္သူကလုပ္ၾကံေျပာေနလို႔လဲ"Tong Zhe ကအဓိပၸာယ္မရွိတာေတြပဲ ေျပာေန တာကို Yan Ya Jing ေတြ႕ေနၿပီမို႔၊ရွင္းျပမေနေတာ့ဘဲ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္။" Gu Hai ေရBai ........"
Tong Zhe ကျမန္ျမန္ပဲသူမပါးစပ္ကို သူ႔လက္နဲ႔ ပိတ္လိုက္ၿပီးအျမင္ကတ္ကတ္ နဲ႔ သူမကိုစိုက္ၾကည့္တယ္။" မင္း ႐ူးေနလား?"
Yan Ya Jing က Tong Zhe ရဲ႕လက္ကိုအားျပင္းျပင္းနဲ႔ကိုက္တယ္။ နာက်င္မႈ ေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ သူ႔လက္ေတြကိုဖယ္လိုက္တယ္။
"မင္းလိုမိန္းမမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ မၾကံဳဖူးပါဘူး"
Yan Ya Jing ကခါးခါးသီးသီးနဲ႔ ေလကိုတခ်က္႐ွိဳက္လိုက္ၿပီးမွ"ကၽြန္မကလည္း ရွင္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔မၾကံဳဖူးေသးဘူး"
အဲ့လိုေျပာၿပီးတာနဲ႔၊သူမက Gu Hai ရဲ႕လက္ကိုင္ဖုန္းကို တိုက္႐ိုက္ေခၚတယ္။
**ကၽြန္မကို မေအာ္ခိုင္းမွေတာ့ တိုက္႐ိုက္ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့မွာေပါ့*
ေနာက္ဆံုးေတာ့ Tong Zhe အိတ္ကပ္ထဲက ဖုန္းကျမည္လာတယ္။
Tong Zhe ကသူ႔လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဟန္းဖုန္းကိုၫွပ္ယူၿပီးYan Ya Jing ေရွ႕မွာေထာင္ျပေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေလွာင္ရိပ္ေတြေပၚေနတယ္။
"မင္းအခ်ိန္ေတြကိုမျဖဳန္းပါနဲ႔လား"
အခ်ိန္ခဏၾကာေအာင္ Yan Ya Jing ရဲ႕ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြကTong Zhe အေပၚပံုမွန္မဟုတ္တဲ့ ပံုစံနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ အဆံုးသတ္ေတာ့ သူမတခုခုကိုသတိရ သြားတဲ့အခါ သူမရဲ႕မ်က္လံုးထဲက အပူမီးဟာတျဖည္းျဖည္းနဲ႔အရွိန္က်သြားတယ္။
"ေကာင္းၿပီေလ။ဒါဆိုရွင္ဆက္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေနလိုက္ဦးေပါ့"
Bai Luo Yin က၅မိနစ္ျပည့္တဲ့အထိေစာင့္တယ္။ Gu Hai ဆင္းမလာေသးတဲ့အခါ သူထသြားၿပီး ဧည့္သည္ေကာင္တာဆီသြားတယ္။
"ကၽြန္မတို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ Mr.Bai။ Gu Hai ကယာယီအလုပ္ရွဳပ္ေနလို႔ သူဆင္း မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူးရွင္"
"သူအလုပ္ရႈပ္ေနတယ္...ဟုတ္လား?" Bai Luo Yin ကမ်က္ခံုးကိုနဲနဲပင့္ရင္း" ညီမ ေျပာေတာ့ သူအလုပ္ရႈပ္မေနဘူးဆို?"
ဧည့္ႀကိဳဝန္ထမ္းက အားနာတဲ့ပံုနဲ႔ "အေစာပိုင္းက သူတကယ္ကိုအလုပ္ရႈပ္မေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္မွ ဒုဥကၠဌ Yan ကဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲကိစၥေလး ေတြေပၚလာလို႔တဲ့။ပထမအစပိုင္းက သူမကGu Hai နဲ႔မဆက္သြယ္ရေသးလို႔ပါရွင့္"
Bai Luo Yin ဟာဒီစကားေတြၾကားၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ေတြ ထပ္မျဖဳန္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူကခ်က္ခ်င္းပဲဖုန္းကိုဆြဲထုတ္ၿပီး Gu Hai ဆီ တိုက္႐ိုက္ ေခၚလိုက္တယ္။
ဖုန္းcallကလိုင္းဝင္သြားေပမယ့္၊အျခားသူတစ္ေယာက္ကိုင္တာျဖစ္ေနတယ္။
"ဟယ္လို"Tong Zhe အသံေပၚလာတယ္။
Bai Luo Yin ခပ္ဖြဖြေမးတယ္"Gu Hai ေရာ?"
"သူ အခု အိပ္ေပ်ာ္ေနပါတယ္"
သူ-အခု-အိပ္-ေနတယ္......
ဒီစကားလံုး ၄လံုးကBai Luo Yin ရဲ႕ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ႏွလံုးသားကို ထိုးစိုက္ေနတဲ့ ဓား၄ေခ်ာင္းလိုပဲ။
Bai Luo Yin ဟာပထမထပ္ဧည့္ခန္းမွာပဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနၿပီး၊ ဓာတ္ ေလွကားကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ,၁၀စကၠန္႔ထက္မနည္းေၾကာင္အ,ေနတယ္။ ေနာက္ ေတာ့၊ သူအျပင္ကိုလွည့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။
လမ္းေရာက္ေတာ့ Bai Luo Yin က ကားမွန္တံခါးကိုခ်ၿပီး သူ႔ဟန္းဖုန္းကို စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ဟန္းဖုန္းက မွန္တံခါးနဲ႔ "ေဒါင္"ကနဲျမည္ေအာင္ ဝင္တိုက္ၿပီး၊ ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္သြားတယ္။
Gu Hai ႏိုးလာေတာ့ Bai Luo Yin ထြက္သြားတာ မိနစ္၃၀ေတာင္ရွိသြားၿပီ။
Bai Luo Yin ဖုန္းေခၚထားေသးလားဆိုတာ သိခ်င္လို႔ Gu Hai ရဲ႕လက္ေတြက အက်င့္အတိုင္းဖုန္းကိုလိုက္စမ္းတယ္။ သူကဖုန္းကိုေခါင္းအံုးေပၚစမ္းတယ္။ အေတာ္ရွာ လိုက္ရေပမယ့္၊ ဖုန္းေတာ့ရွာမေတြ႕ဘူး။ သန္းေဝရင္း သူထြက္လာခဲ့တယ္။
Tong Zhe ကပါးစပ္ေထာင့္မွာစီးကရက္တန္းလန္းနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက စာရြက္စာတမ္းတခုကိုေမွာင္ကုပ္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ အဲ့ဒီ စာရြက္ စာတမ္းမွာ စိတ္တိုင္းမက်တဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကမၾကည္မသာ ျဖစ္ေနတယ္။
"Yan Ya Jing လာေသးလား?"Gu Hai ေမးတယ္။
Tong Zhe ကေခါင္းေမာ့မၾကည့္ပဲ ျပန္ေျဖတယ္။"သူမ ခဏခဏလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္"
လွ်ိဳ႕ဝွက္တဲ့ အျပံဳးရိပ္နဲ႔အတူ သူတို႔ႏွစ္ဦး မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားတယ္။
"သူမဘာေျပာသြားေသးလဲ?"
"ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးပါပဲ" Tong Zhe ကေျပာၿပီး စာရြက္စာတန္းကိုခ်လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ခံုးေတြကိုပြတ္ရင္း "ဒီလို ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ မိန္းကေလးမ်ဳိးက ဒီေလာကမွာရွား တယ္ေနာ္။ ဆရာ၊ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းလဲဆိုတာ ဆရာသိမွာမဟုတ္ဘူး!"
Gu Hai က Tong Zhe ေဘးဝင္ထိုင္ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအးစီးကရက္ဖြာေနတယ္။
"ငါက အဲ့လိုပံုစံဆို မႀကိဳက္ဘူး"
"ထင္ပါတယ္။"Tong Zhe ေလသံကခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။"ဆရာက ခပ္ကဲကဲ၊ခပ္ရဲရဲ ပံုစံကို ႀကိဳက္တဲ့ပံုပဲ။ သူမလို မိသားစုေကာင္းေကာင္းကေနေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ ထားတဲ့သူက ဆရာရဲ႕ခက္ထန္ထန္စ႐ိုက္မ်ိဳးနဲ႔ ကိုက္မွာမဟုတ္တာေတာ့အေသအခ်ာပဲ"
Gu Hai စကားတလံုးမွမေျပာပဲရယ္တယ္။
Tong Zhe ကGu Haiရဲ႕ဟန္းဖုန္းကိုလွမ္းေပးတယ္။
"မင္းကဘာကိစၥ ငါ့ဖုန္းကိုယူထားရတာလဲ" Gu Hai သိခ်င္ပါတယ္။
"ဆရာကိုေခၚတဲ့ဖုန္းေတြကိုပိတ္ေျပာဖို႔ကၽြန္ေတာ့မွာတာဝန္ရွိတယ္ေလ။ အခ်ိဳ႕ မိန္းမေတြ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ဆရာအိပ္ေနတုန္းဆရာ့ဆီဖုန္းေခၚမွာစိုးလို႔"
Gu Hai က Tong Zhe နဖူးကို လက္ၫွိဳးနဲ႔ေခါက္ၿပီးရယ္တယ္။"မင္း ငါ့ကို အေတာ္ နားလည္တာပဲ"
Gu Hai ကအဝင္call အထြက္call ေတြကို လွန္ေလွာၾကည့္တဲ့အခါ Bai Luo Yin ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေတြ႕ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္း ေအးခဲသြားတယ္။
"သူ ငါ့ဆီဖုန္းေခၚေသးလား?"Gu Hai ခက္သြက္သြက္ေမးတယ္။
Tong Zhe ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။"ဟုတ္တယ္ဆရာအိပ္ေနတုန္းက"
Gu Hai မ်က္ႏွာ,႐ုတ္တရက္ အေရာင္ေျပာင္သြားတယ္။"သူဘာေျပာေသးလဲ?"
"သူ ဘာမွမေျပာဘူး၊ဆရာဘယ္မွာလဲဆိုတာပဲေမးတယ္"
"မင္းက ဘာေျပာလိုက္လဲ?"Gu Hai ရင္ထဲတင္းၾကပ္ေနၿပီ။
Tong Zhe စိတ္ရႈပ္ရႈပ္နဲ႔ျပန္ေျဖတယ္။"ဆရာအိပ္ေနတယ္လို႔ပဲ ေျဖလိုက္တာေပါ့"
Gu Hai မ်က္ခံုးေတြကက်ံဳ႕ထားလြန္းလို႔ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ထပ္ေတာ့မွာပဲ။
ဒီေနရာသူေဒါသထြက္ဖို႔ေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူး။သူ အျမန္ပဲBai Luo Yin ဆီ ဖုန္းေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့လိုင္းမဝင္ဘူး။ သူ႔ဖုန္းက call log ကိုလွန္ေလွာၾကည့္ေတာ့Yan Ya Jing လည္း တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဖုန္းေခၚထားတာကိုေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူခ်က္ခ်င္းထထြက္သြားတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ Gu Hai မ်က္ႏွာကိုျမင္ရၿပီမို႔ Yan Ya Jing မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ေတြလွ်ံက်ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့မေမွ်ာ္လင့္ပဲ Gu Hai ဝင္လာၿပီး သူမကို ေအးစက္စက္ ေမးခြန္းထုတ္တယ္။"အေစာပိုင္းက Bai Luo Yin လာသြားလား?"
"ေအး။လာသြားတယ္"Yan Ya Jing ကခပ္ဖြဖြေျဖတယ္။"နင္ကအိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး ဒုဥကၠဌ Tong Zhe ကငါ့ကိုေျပာခြင့္မေပးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုျပန္လိုက္ေတာ့လို႔ ငါေျပာလိုက္တယ္"
သူက ဒုဥကၠဌTong Zhe ဆိုတာကို တမင္တကာထည့္ေျပာလိုက္တာပါ။
Gu Hai မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္သြားတယ္။သူ႔ေဒါသေတြကိုTong Zhe အေပၚပံုမခ်တဲ့အျပင္ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ Yan Ya Jing ကိုပစ္ပစ္ခါခါေျပာတယ္။" နင္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ? နင္....သူ႔ကိုႏွင္ထုတ္လိုက္တာ ၂ ခါရွိသြားၿပီ!! Tong Zhe ကနင့္ကိုေျပာခြင့္မေပးဘူး ဆိုလဲ....နင္ကသူ႔စကားနားေထာင္စရာလား? ဒါဆိုလည္းနင့္ကို ဒုဥကၠဌဘာအတြက္ ခန္႔ထားရဦးမွာတုန္း? သူရွိေနၿပီပဲ!!"
Yan Ya Jing လည္းစိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး Gu Hai ကိုစိန္ေခၚတယ္။
"နင္ကငါ့ကိုဘာလုပ္ေစခ်င္တာလဲ?ငါ ,နင့္ရံုးခန္းကိုသြားေတာ့လဲ၊ Tong Zhe က တားတယ္။ နင့္ကိုဖုန္းေခၚေတာ့လဲ နင့္ဖုန္းကသူ႔ထဲမွာပဲ၊ သူ႔စကားကို ငါနားေထာင္ခ်င္ တယ္လို႔မ်ားနင္ထင္ေနသလား? သူ႔ရဲ႕သီးခံလို႔မရေတာ့တဲ့ အႏိုင္က်င့္မႈေတြေၾကာင့္ ငါ့မွာ ဒီမွာပဲ ငံု႔ဆံုပစ္ထိုင္ေနရတာ"
ဒါေပမဲ့ သူမရဲ႕ရွင္းျပခ်က္အၿပီးမွာေတာ့ Gu Hai ရဲ႕တံု႔ျပန္ခ်က္က ပိုေတာင္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေနတယ္။
"နင္အခုေအာ္ေနသေလာက္သာေအာ္ေျပာလိုက္ရင္၊ ငါလည္းႏိုးလာၿပီး phone ေခၚစရာေတာင္လိုမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
Yan Ya Jing ရဲ႕မ်က္ရည္ဥႀကီးေတြက လွွ်ံက်လာေတာ့မယ္။ အသက္ႀကီးလာတာ နဲ႔အမွ်၊သူမဟာ ေရႊမင္းသမီးလို အၿမဲတမ္းအလိုလိုက္ခံရတယ္။ အခ်စ္ခံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ တရားမမွ်တမႈကိုခံစားေနရၿပီး Gu Hai ကေတာင္ အႏိုင္က်င့္ေနၿပီ။
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္နင္ႀကိဳက္သလိုသာေျပာေတာ့။ငါ့ကိုအလုပ္ထုတ္လိုက္ရင္ ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္!!" Yan Ya Jing ကေအာ္တယ္။
Gu Hai လည္းဘာမွရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေျပာေတာ့ဘဲ၊ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ လွည့္ထြက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။အေျခအေနေတြဆိုးဝါးေနတာကို Tong Zhe တစ္ေယာက္သတိမျပဳမိဘူး။ Gu Hai ကသူ႔ရံုးခန္းထဲျပန္ေရာက္တဲ့အခါ Tong Zhe ကေလွာင္ေျပာင္တဲ့ပံုစံနဲ႔ "သူမနဲ႔အတူရွိမယ့္အခ်ိန္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ခ်င္တယ္လို႔ ဆရာပဲေျပာခဲ့တယ္မလား?သူမ ရံုးခန္းကိုဘာကိစၥသြားခဲ့တာလဲ?"
ပထမအစကေတာ့Bai Luo Yin ကိုသြားရွာဖို႔ပဲ Gu Hai စိတ္ေလာေနခဲ့တယ္။ သူျပန္လာေတာ့မွTong Zhe ကိုပစ္ပစ္နစ္နစ္ေျပာပစ္ရမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ။ ဒါေပမဲ့ Tong Zhe ကဒီစကားေတြေျပာလာေတာ့ Gu Hai, လံုးဝကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရ တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ Gu Hai ကTong Zhe ရဲ႕အက်ႌေကာ္လံကိုဆြဲေဆာင့္ၿပီး ဟိန္းေဟာက္ တယ္။
"မင္းကဘာကိစၥသူမကို မဝင္ခိုင္းရတာလဲ? ဘာကိစၥသူမကိုတားခဲ့တာလဲ?!"
Tong Zhe ကအရမ္းတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ျပန္ေျဖတယ္" ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမကိုတား ဖို႔ခိုင္းခဲ့တာ ဆရာပဲ,မလား?"
Gu Hai ကစကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ Tong Zhe ကိုၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္ေနၿပီး သူ႔မ်က္ခြံေတြ မွိတ္သြားလုနီးပါးျဖစ္ၿပီးမွ၊ ျပန္က်ယ္သြားတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြမွာ မီးေတြ တေငြ႕ေငြ႕ေတာက္ေနတယ္။ "Gu Yan က ငါ့ကိုႏွိပ္စက္ဖို႔မ်ား မင္းကိုပို႔လိုက္သလား ကြာ?"
သူ႔စကားဆံုးတာနဲ႔ Gu Hai က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထြက္လာခဲ့တယ္။
———###
Gu Hai ကစစ္တပ္ကိုအရွိန္တင္ေမာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ Bai Luo Yin ရဲ႕ တပ္အိမ္ ကိုသူေရာက္တဲ့အခ်ိန္ တံခါးကေသာ့ခတ္ထားတယ္။ သူ႔ေသာ့နဲ႔တံခါးကိုဖြင့္ေတာ့ အထဲမွာဘယ္သူမွမရွိဘူး။ Bai Luo Yin ရဲ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြက မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔ေစာင္ကသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေခါက္ထားတယ္။
Gu Hai ရင္ထဲခ်က္ခ်င္းပဲ တင္းၾကပ္သြားတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးအခန္းထဲကို သူသြားေတာ့ အရာရွိတစ္ဦးက သူ႔ကိုသတင္းေပးတယ္။ "လြန္ခဲ့တဲ့မိနစ္၃၀ကမွ သူ ထြက္သြားတာဗ်။ သူ႔ကားကေနာက္ဆံုးမွထြက္သြားတာ။ ခင္ဗ်ားသာေစာေစာလာခဲ့ရင္ သူနဲ႔ေတြ႕သြားေလာက္တယ္။ ဒီေလာက္ခံစားရခက္တဲ့နာက်င္မႈျပင္းျပင္းကို Gu Hai ႏွလံုးသားမွာခံစားေနရတယ္။
Bai Luo Yin တစ္ေယာက္ထြက္ခြာရမည့္အမိန္႔ရရခ်င္း၊ သူ႔ကို ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္ ေတြ႕ခ်င္လို႔ ကုမၸဏီကိုအေျပးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေရာက္လာေတာ့၊ သူကအိပ္ေပ်ာ္ ေနၿပီး ဖုန္းကို တျခားသူတစ္ေယာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ......
Bai Luo Yin ထြက္ခြာတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနမယ့္ ရႈတည္တည္မ်က္ႏွာကို Gu Hai က စိတ္ကူးၾကည့္လို႔ရတယ္။ Bai Luo Yin ရဲ႕ေရေရလည္လည္စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာထား ကိုသူ႔စိတ္ထဲ ပံုေဖာ္ၾကည့္ႏိုင္တယ္။
ေနာက္တေခါက္ Bai Luo Yin ရဲ႕တပ္အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မေန႔ညက ကဲထားၾကတဲ့ ပံုရိပ္ေတြေပၚေနတယ္။
ကုတင္ေအာက္မွာ၊စာအုပ္ေသတၱာကသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေဘးကပ္ထားၿပီး စာအုပ္ တိုင္းမွာ Bai Luo Yin ရဲ႕လက္ေဗြရာေတြခ်ည္းပဲ။
**ဒါဆို ေနာက္ဆံုးတခါေလးေတာင္ သူ႔ကိုမေတြ႕လိုက္ရဘဲ၊ ေနာက္ဆံုးထမင္းတနပ္ ေတာင္ အတူတူမစားလိုက္ရဘဲ ျပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးဂ်ီက်ေနတဲ့အသံေလးေတာင္ မၾကားလိုက္ရဘဲ၊ ထြက္သြားလိုက္ရတာေပါ့.......ခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းဖို႔ သူထြက္သြားလိုက္ရတာေပါ့...... ဒီတခါထြက္သြားတာ၊ တစ္လၾကာမယ္..... တစ္လ ေလာက္ သူဟာ ေအးစက္စက္ျခံဳေစာင္ေအာက္မွာအိပ္ရလိမ့္မယ္။ အရသာမရွိတဲ့ အစာေတြ စားရလိမ့္မယ္။ ေန႔တိုင္း သန္းေခါင္အထိ စစ္ဆင္ေရးေလ့က်င့္ရလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူအသက္ရႉဖို႔ ခက္ခဲလာတဲ့အထိ ပင္ပန္းေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူ႔ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးမယ့္၊ သူ႔နဲ႔စကားေျပာမယ့္လူေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ရင္ေတာ့.......*
End of CH-73
