CHAPTER- 76=> တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပခဲလွတဲ့ ေႏြးေထြးမႈ
Gu Hai ကဧည့္ႀကိဳအခန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဆံုးသတ္ မွာေတာ့ ၊အေျဖေတြအားလံုးဟာအတူတူပဲ။ Bai Luo Yin ကသူ႔ကေတြ႕မွာမဟုတ္ဘူး။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၊သူ႔ရဲ႕လစ္လ်ဴရႈမႈဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ Bai Luo Yin ကို ဆိုးဆိုးဝါးဝါးနာက်င္ သြားေစသလဲဆိုတာ Gu Hai သိေတာ့တယ္။
"သူနားတဲ့အခ်ိန္ထိေစာင့္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္တစ္ေခါက္သြားေမးေပးမယ္ေလ။ အဲ့ဒီက်ရင္ ဗိုလ္မႉးလည္းအားခ်င္အားမွာပါ"
Gu Hai ကသူ႔ေနာက္ကေနေျပာတဲ့စကားေတြကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ တယ္။ သူနဲ႔သိပ္မေဝးတဲ့ တတိယထပ္ကကင္တင္းမွာ Bai Luo Yin ကိုသူျမင္လိုက္ရ တယ္။ Bai Luo Yin ဟာ ဆိုင္ေထာင့္မွာထိုင္ၿပီး တစ္ခုခုစားေနတယ္။ သူဘာစားေနလဲ ဆိုတာေတာ့ Gu Hai မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ သူစားေနတုန္းျဖစ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာအမူအရာ ကေတာ့ Gu Hai ျမင္ႏိုင္တယ္။ သူစားေနတဲ့အရာက အရသာမရွိတာမွန္ေပမယ့္၊ ဗိုက္ဆာလို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္စားေနရသလိုမ်ိဳး ပလုပ္ပေလာင္းဝါးၿပီး၊ အလြယ္တကူမ်ိဳခ် ပစ္ေနတယ္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွာ မီတာ (၃၀၀) နီးနီးေလာက္ကြာေဝးၿပီး Gu Hai က Bai Luo Yin ရင္ထဲကစိတ္ပင္ပန္းမႈနဲ႔ လူႏြမ္းနယ္မႈကို ရွင္းရွင္းႀကီးခံစားၾကည့္လို႔ရတယ္။ သူဟာ Bai Luo Yin ကို အေသအလဲေတြ႕ခ်င္တယ္။ Bai Luo Yin တစ္ေယာက္ ပိန္သြား သလား..... ဝလာသလားၾကည့္ခ်င္လို႔။ သူဒဏ္ရာမ်ားရေနသလားသိခ်င္လို႔။ ၿပီးေတာ့ လတ္တေလာ ေနလို႔မွေကာင္းရဲ႕လားဆိုတာလည္းသိခ်င္ေနလို႔။
ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက သတိတစ္ဝက္နဲ႔ေရွ႕ကိုတိုးသြားေပမယ့္ အဆံုးမွာ ေတာ့ အဝင္ေပါက္မွာ ေသနတ္ကိုင္ေဆာင္ထားၾကတဲ့ စစ္သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တားဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္။
" Mr.Gu, အစ္ကိုအထဲဝင္လို႔မရပါဘူး"
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး ...ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုအခက္ေတြ႕ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ"
Gu Hai ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြဟာ လမ္းတဝက္မွာပဲရပ္သြားၿပီး၊သူ႔မ်က္လံုးေတြကေတာ့ Bai Luo Yin ဆီေရာက္ေနၿပီ။
* Yin Zi, မင္း, ကိုယ့္ကို နည္းနည္းမွ မလြမ္းဘူးလားကြာ?*
Bai Luo Yin က ျပတင္းတံခါးကတဆင့္ Gu Hai ကားေမာင္းၿပီီးထြက္သြားတာကို ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ရည္ေတြအားလံုးကို ေပါက္စီနဲ႔အတူနာက်င္စြာ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္။
"ဒီက အစားအစာေတြကဘယ္လိုေနလဲ?" Gu Wei Ting ကအျပင္မွာ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနသလဲဆိုတာ ဘာမွမသိဘဲေမးတယ္။
Bai Luo Yin ကေျဖးေျဖးနဲ႔မွင္ေသေသျပန္ေျဖတယ္။ "အဆင္ေျပပါတယ္"
အစကေနအဆံုးထိ Bai Luo Yin က သူ႔ေရွ႕မွာရွိတဲ့ဟင္းပြဲ (၂)ပြဲစလံုးကို မစားဘူးဆိုတာ Gu Wei Ting သတိထားမိတယ္။
"မင္း ဘာလို႔ဟင္းေတြမစားတာလဲ? မင္းမစားဘူးဆိုရင္ ေအးကုန္ေတာ့မယ္"
Bai Luo Yin က အစာသြပ္ေပါက္စီကိုေတာင္မနည္းမ်ိဳခ်ေနရတယ္။Gu Wei Ting ရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ၊သူကတူကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ေတြေဝမႈမရွိ ဘဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ပန္းကန္ဆီလက္လွမ္းတယ္။ တူကိုင္ထားတဲ့ တုန္ရီေနတဲ့ သူ႔လက္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ရတာခက္ေနတယ္။ တိုက္ေလယာဥ္ရဲ႕ ဆီထိန္းတံနဲ႔ ပဲ့တံကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔လက္ေတြက တူကိုေတာင္ၿမဲၿမဲ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ဒီရက္ေတြမွာ သူဟာေပါက္စီ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၊ အသားတံုးကိုပဲစားၿပီး ဘာဟင္းမွ မမွာသေလာက္ပဲ။ ဒီကဟင္းပြဲ (၂)ပြဲက ဒီေန႔မွာ Gu Wei Ting က စပါယ္ရွယ္မွာေပးထားတာ။
"ဦးေလးလည္းနည္းနည္းစားပါဦး။ ဒီကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ဆိုရင္ နာရီ အနည္းငယ္ ေတာ့ၾကာဦးမွာ" Bai Luo Yin က သူ႔ရဲ႕ မသက္မသာျဖစ္ေနတာကို တမင္တကာ ဖံုးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ Gu Wei Ting လည္းBai Luo Yin ရဲ႕ အေျခအေနကို နားလည္တယ္။ အျမန္တြက္ဆၾကည့္ရင္၊ဒီကေလး...တပ္ထဲဝင္လာတာ (၉)ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၉)ႏွစ္တုန္းက သူဟာ Gu Wei Ting အတြက္ ပဋိပကၡျဖစ္စရာ စိတ္ ခံစားခ်က္ေတြကို ေမႊေႏွာက္သြားခဲ့တယ္။ Gu Wei Ting က Jiang Yuan နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက Bai Luo Yin ဟာသူ႔ရဲ႕ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ရာထူးကေနတစ္ခါမွ အျမတ္မထုတ္ဖူးခဲ့ဘူး။ ဒီ(၉)ႏွစ္အတြင္း ထူးျခားေျပာင္ေျမာက္ၿပီး စံထားေလာက္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔လႊမ္းျခံဳေနတဲ့ Bai Luo Yin ကိုၾကည့္ၿပီး၊တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ၊ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေသြးေတြ ေခၽြးေတြကိုရင္းကာ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးနဲ႔ ႀကိဳးစားမႈေတြ ကေန ရရွိလာတာသာျဖစ္တယ္။ ဒါေတြအားလံုး Gu Wei Ting နဲ႔မဆိုင္ဘူး။ တကယ္ ဘာမွမဆိုင္ဘူးလားဆိုရင္ေတာ့၊ သူပထမဆံုးစစ္ထဲဝင္တုန္းက Gu Wei Ting နဲနဲ အကူအညီေပးခဲ့တာေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။
Bai Luo Yin ရဲ႕ ႐ုန္းကန္မႈေတြ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကိုျမင္ရေတာ့၊ မိသားစုဆိုတဲ့ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္မႈမရွိရင္ေတာင္မွ Gu Wei Ting ရဲ႕မ်က္စိထဲမွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ အခက္အခဲေတြကို ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနရတာကိုၾကည့္ရင္း မၾကည့္ရက္ဘူးျဖစ္လာတယ္။ ဒါကသူ႔ရဲ႕မယားပါသားဆိုေတာ့ ထည့္ကိုမေျပာနဲ႔ေတာ့။
Bai Luo Yin က တုန္ရီေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ တူကိုင္ၿပီးအသားတစ္ခ်ိဳ႕ကိုၫွပ္ကာ Gu Wei Ting ရဲ႕ ပန္းကန္ထဲကိုထည့္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ မႈန္မႈန္သုန္သုန္နဲ႔ သူ႔ေပါက္စီ ကိုဆက္စားတယ္။
Gu Wei Ting က သူ႔ပန္းကန္လံုးထဲကအသားကိုစားေနၿပီး Bai Luo Yin ကို တခ်က္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ပါးစပ္ထဲကအသားေတာင္မ်ိဳခ်ဖို႔ခက္သြားတယ္။
Gu Hai ျပန္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး ရင္နာနာနဲ႔ဆို႔နင့္ေနတဲ့အတြက္၊ သူ႔ပန္းကန္လံုး ရဲ႕ေရွ႕တည့္တည့္မွာ တူတစ္စံုေရာက္ေနတာကိုေတာင္ သတိမျပဳမိဘူး။
"စား" Gu Wei Ting က မျပဘူးတဲ့ႏူးညံ့မႈနဲ႔ေျပာတယ္။
Bai Luo Yin ကတူနဲ႔ၫွပ္ထားတဲ့အမဲသားတံုးကိုေငးရင္း သူ႔မ်က္လံုးေအာက္က တူတစ္စံုကိုၾကည့္ၿပီး ၾကက္ေသေသေနတယ္။ သူ႔နႈတ္ခမ္းေတြလႈပ္ရွားလာၿပီး အသိ စိတ္မဲ့စြာ နႈတ္ခမ္းပြင့္သြားတယ္။ သူ႔ရင္ထဲ တသက္မေမ့ႏိုင္ေတာ့မယ့္ Gu Hai ဖခင္ရဲ႕ ၾကင္နာမႈေတြပါတဲ့ အရသာရွိတဲ့အမဲသားတံုးက သူ႔ပါးစပ္ထဲဝင္လာတယ္။
အခုလိုဂုဏ္သေရရွိဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ သီးသန္႔ေကၽြးေမြးတာကိုခံရတဲ့ သာမာန္ စစ္သားေလး (Bai Luo Yin) သာဆိုရင္ ၊အခုလို အံ့ၾသဝမ္းသာမႈက သူတို႔ေတြရဲ႕ ေဝးကြာလွတဲ့ ရာထူးအဆင့္အတန္းေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္မယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုရသြားတဲ့ Bai Luo Yin ရင္ထဲက အံ့ၾသဝမ္းသာမႈဟာ သူ႔ကို ၾကင္နာျပတဲ့လူက Gu Hai ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ဒီပုဂၢိဳလ္က လြန္ခဲ့တဲ့ (၉)ႏွစ္တုန္းက Gu Hai ကို ေမွာင္မဲၿပီး ေအးစက္တဲ့ လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ ပိတ္ထားခဲ့တဲ့သူ.... သူ႔ကိုလည္းၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တဲ့သူ.... သူတို႔ႏွစ္ဦးခိုး ေျပးတဲ့အဆင့္ေရာက္ေအာင္ထိ တြန္းပို႔ခဲ့တဲ့သူျဖစ္တယ္။ ကားမေတာ္တဆမႈမွာ Gu Hai ထိခိုက္သြားေတာ့ သူ႔ကိုအျပစ္တင္ၿပီး၊ ယူက်ံဳးမရခံစားရေအာင္လုပ္ခဲ့တာလည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ ပါပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ သူ႔ရဲ႕တုန္ရီေနတဲ့လက္ေတြနဲ႔ ဘာမွ မယူစားႏိုင္တာကို သိလို႔၊ သူ႔ရဲ႕ ႏုညံ့ညင္သာတဲ့လက္ေတြနဲ႔ အသားတံုးကိုၫွပ္ၿပီး သူ႔ကိုသီးသန္႔ ခြံ႕ေကၽြး ေနေလရဲ႕။
Gu Hai လည္းBai Luo Yin ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခြံ႕ေကၽြးဖူးေပမယ့္ သူငိုခ်င္ သလိုလို တခါမွမခံစားခဲ့ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ Gu Wei Ting က သူ႔ကိုတစ္လုတ္ ကေလး ခြံ႕ေကၽြးလိုက္တာနဲ႔၊ သူ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆို႔နင့္လာတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့(၉)ႏွစ္တုန္းက စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔မတူေတာ့ဘဲ Bai Luo Yin တစ္ ေယာက္ စိတ္ဓာတ္နဲ႔လုပ္ရပ္ေတြက အခ်ိန္နဲ႔အမွ်တိုးတက္လာၿပီး အခက္အခဲေပါင္းစံု၊ ဒုကၡေပါင္းစံုကိုလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ တာဝန္ဝတၱရားရဲ႕အဓိပၸာယ္ အမွန္ကို နားလည္စျပဳလာၿပီ။ သူေနာက္ဆံုးေတာ့ နားလည္သြားတာက သူအလြန္အကၽြံ နဲ႔ေသေကာင္ေပါင္းလဲ လိုအပ္ေနခဲ့တာက Gu Wei Ting ရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳမႈနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈပဲ။
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ မ်က္ရည္မက်ႏိုင္ေအာင္ထိန္းထားတဲ့ Bai Luo Yin ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြဟာ Gu Wei Ting ရဲ႕စိတ္ထဲေနရာယူထားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြလဲ့ေနတဲ့သူ ႔မ်က္ဝန္းေတြက Gu Wei Tingရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အၫွာအတာကင္းမဲ့စြာ ညိတြယ္သြားတယ္။
_______#####_______
ညနက္နက္ ...ေလ့က်င့္ေရးအၿပီး တပ္အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ Bai Luo Yin တစ္ေယာက္ သူ႔ကုတင္ေပၚက ေစာင္ေပ်ာက္ေနမွန္း သတိထားမိတယ္။
သူအေၾကာင္းအရင္းကိုသိခ်င္ေနတုန္း ၊သူ႔ေနာက္ကေနတံခါးေခါက္သံေပၚလာ တယ္။
Liu Chong ကေခါင္းျပဴဝင္ၿပီး ဖြဖြေမးတယ္။ "ဗိုလ္မွဴး ကၽြန္ေတာ္ ဝင္လာလို႔ရမလား ခင္ဗ်?"
Bai Luo Yin ကေခါင္းလွည့္ၾကည့္ၿပီး "မင္းလာတာပဲဥစၥာ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ဝင္လာလို႔ မရရမွာလဲကြ?"
Liu Chong လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာေတာ့ ၊သူ႔ပုခံုးေပၚမွာ ျခံဳေစာင္သယ္လာတာကို Bai Luo Yin ျမင္တယ္။
"မင္းက ဘာကိစၥငါ့ေစာင္ကို ယူသြားရတာလဲ?" Bai Luo Yin ေမးတယ္။
Liu Chong ကေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲျပန္ေျဖတယ္။ " ဒီမွာက စိုထိုင္းဆမ်ားၿပီး ၊လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)ရက္က မိုးရြာေတာ့၊ဆရာ့ေစာင္က မိႈနံ႔နည္းနည္းစြဲေနလို႔၊ေနပူထုတ္လွမ္းေပးရမလား လို႔ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိလို႔။ အေစာပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတုန္းက ဆရာ့ အိမ္တံခါးကပြင့္ေနတာေတြ႕ေတာ့၊ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေစာင္ကိုထုတ္ခဲ့လိုက္တာ။ ဗိ္ုလ္မႉး ၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ဆူမွာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္?"
"ဒါေလးအတြက္ ငါက မင္းကို ဘာကိစၥဆူရမွာလဲ?" Bai Luo Yin နႈတ္ခမ္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျပံဳးတစ္ခုအျဖစ္ေကြးသြားတယ္။ "ငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့မင္းရွိေတာ့ ငါလည္းဝမ္းသာရတာေပါ့ကြာ။ ဘာကိစၥမင္းကိုဆူရမွာတုန္း?"
"ဗိုလ္မႉး ၊ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ေမးလို႔ရမလားလို႔?"
Liu Chong ရဲ႕မ်က္ႏွာေပးကိုၾကည့္ၿပီး ၊သူဘာေမးခ်င္သလဲဆိုတာကို Bai Luo Yin သိသြားၿပီ။ စေမးဖို႔ခက္ေနတဲ့ Liu Chong ကို အခက္ေတြ႕ေအာင္လုပ္မယ့္အစား၊ သူ႔ဖာသာသူရက္ရက္ေရာေရာ ဝန္ခံလိုက္တာပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။
"ဟုတ္တယ္....ငါနဲ႔ Gu Hai နဲ႔ကခ်စ္သူေတြ"
Liu Chong တစ္ေယာက္ စိတ္ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေပမယ့္ ၊သူအံ့ၾသမင္သက္ေနမိၿပီး ၊ ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။
"ဘာျဖစ္တာလဲကြ? ငါ,မင္းကိုေျခာက္လွန္႔မိလို႔လား?"Bai Luo Yin ကခပ္ဖြဖြ ေမးတယ္။
Liu Chong က အျမန္ေခါင္းရမ္းျပၿပီး " ဟိုတုန္းကအခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရတုန္းက ၊Gu Hai ....ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတဲ့အရာေတြေၾကာင့္ ၊ ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အဲ့ဒီလို ပတ္သတ္မႈမ်ိဳးရွိလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းမိၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္,ဆရာ့အခန္းကိုလာတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ၊သူ,ကၽြန္ေတာ့္ကို အလကားေနရင္း ရန္ရွာေနတဲ့အေၾကာင္းကို အံ့ၾသေနခဲ့တာ"
Bai Luo Yin ရင္ထဲတိတ္တိတ္ကေလးေတြးမိတယ္။
*Wow! မလြယ္ဘူးဟ.... ေနာက္ဆံုးေတာ့ဒီကေလးေတာင္ ေတာ္ေတာ္လည္လာၿပီ*
"အမွန္တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္မႉးရယ္... ကၽြန္ေတာ္လည္းဗိုလ္မႉးကိုသေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာဆို ဆရာ့အေၾကာင္းပဲအၿမဲေတြးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ Gu Hai ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာရွာတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲ့ဒီအေတြးမရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္,သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔ၾကား ကြာဟခ်က္က အရမ္းႀကီးတယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိလို႔။ ဆရာ့အေပၚရွိတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြက ဆရာ့ကိုေလးစားလို႔၊ ၾကည္ညိဳလို႔ျဖစ္မယ္။ ဥပမာ- ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္သားေတြ အားကစားသမားေတြကို သေဘာက်သလိုေပါ့။ ခ်စ္သူေတြလိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ေတာ့ မတူဘူူေပါ့"
ဒါဟာ Bai Luo Yin အတြက္ Liu Chong ပါးစပ္ကေန အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့စကား ထြက္လာတာကို ၾကားဖူးတာ ပထမဦးဆံုးပဲ။
"Ok, ေတာ္ေလာက္ၿပီီ။ဒီကိစၥေတြ ေတြးမေနစို႔နဲ႔။အဓိကကေတာ့ စစ္ဆင္ေရးမွာ ေကာင္းေကာင္းအာရံုစိုက္ထားဖို႔ပဲ။ေနာက္၊ မင္း ေအာင္ျမင္လာတဲ့အခါ၊ ဘယ္ မိန္းကေလးကိုမဆို ရွာလို႔ရတာပဲ"
Liu Chong က Bai Luo Yin ကို ပေဟဠိဆန္ဆန္ၾကည့္ေနတယ္။
"အခုဆိုရင္ ဆရာ့အေျခအေနကအရမ္းေကာင္းသားပဲ။ ဆရာနဲ႔တြဲခ်င္တဲ့မိန္းကေလး ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ဆိုတာခန္႔မွန္းလို႔ေတာင္ရတယ္။ ဆရာကဘာလို႔ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေနခ်င္ရတာလဲ?"
"မင္းကငါ့ကို အေျခအေနေကာင္းတယ္လို႔ထင္လို႔လား? မိန္းကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ကမ်ား စစ္သားတစ္ေယာက္ကိုလက္ထပ္ခ်င္မွာလဲ? သူမကလက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆို ေတာင္၊ ငါကသူမကိုလက္မထပ္ရဲဘူး။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ သူမဘဝက ၿငီးျငဴစရာ ေကာင္းေအာင္ အထီးက်န္သြားမွာ။တစ္ႏွစ္အတြင္း၊ ငါတို႔ေတြဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေတြ႕ရမလဲ? အခ်ိန္တိုင္းဖုန္းနဲ႔ခ်ည္းပဲ ဆက္သြယ္ရမွာကြ။ ၿပီးေတာ့ mission ရွိတဲ့အခါ ငါအႏၲရာယ္ကင္းေၾကာင္းသြားၿပီး သတင္းပို႔ေနရမွာ..... စဥ္းစားရင္းနဲ႔ေတာင္ ဒုကၡ မ်ားတယ္ကြာ..."
"ဒါေပမယ့္.." Liu Chong သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ "ဒါေတြေၾကာင့္ ဆရာ,သူနဲ႔ တြဲျဖစ္ သြားတာလား?"
"ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲကြ!" Bai Luo Yin ကမျပံဳးခ်င္ျပံဳးခ်င္နဲ႔ျပံဳးျပရင္း "ခံစားခ်က္ဆိုတာ ရွင္းျပလို႔ေတာ့မရဘူး။ ဥပမာ ပင္လယ္ဓါးျပဆိုတာ ေလွေပၚတက္လာၿပီဆိုရင္ ျပန္မဆင္း ေတာ့သလိုေပါ့ကြာ"
"အာ ၊ ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္,ဘယ္လိုျဖစ္လို႔တြဲျဖစ္ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားလို႔ေတာင္မရဘူး။ ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ကနည္းနည္းေလးေတာင္ မလိုက္ဖက္ ဘူူး!"
Bai Luo Yin ကလက္ရွိမွာ Gu Hai ကိုစိတ္ဆိုးေနေပမယ့္လည္း ၊ Liu Chong ဒီလိုေျပာတာၾကားရေတာ့ သူ႔ရင္ထဲေနလို႔ထိုင္လို႔မေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲ။
"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘာကိစၥမလိုက္ဖက္ရမွာတုန္း?"
Liu Chong ကဘြင္းဘြင္းပဲေျပာတယ္။ "တကယ္လို႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲမယ္ဆိုရင္ေတာင္၊အေပ်ာ့ဓာတ္နဲ႔ အမာဓာတ္ ညီမွ်ရမယ္ မလား? ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ကၾကည့္ဦးေလ..... ႏွစ္ေယာက္လံုးအားေကာင္း ေမာင္းသန္ေတြ။ ဘယ္သူ႔ကိုအေပၚကေနခိုင္းမွာလဲ , ဟမ္?"
"မင္းက ဒါသိခ်င္တာလား?" Bai Luo Yin က အၫွာအတာမဲ့စြာ Liu Chong ကို တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေအာ္ေငါက္ပစ္တယ္။ " ဒီကိစၥက မင္းပူစရာကိစၥလား?"
Bai Luo Yin ရွက္သြားတာကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ Liu Chong ျမင္ဖူးတာပဲ။ သူ႔ရဲ႕နန္႔ေၾကာထေနတဲ့ႏွလံုးသားေလးကေတာ့ အခ်ိန္အၾကာႀကီး သူ႔ကို ကလိကလိျဖစ္ေနေစတဲ့ကိစၥကို ညစ္က်ယ္က်ယ္ေမးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
"ဗိုလ္မႉး ၊ ဆရာတို႔ေယာက္်ားအခ်င္းခ်င္း ဟိုဝွာျပဳေတာ့ ေကာင္းလားဟင္?"
Bai Luo Yin ျပံဳးရင္း "မေကာင္းရင္ ဘယ္သူက လုပ္ခ်င္ေနဦးမွာလဲကြ?"
Liu Chong ရဲ႕ပါးေတြ ရဲတြတ္သြားၿပီး ၊သူက Bai Luo Yin ေရွ႕တိုးၿပီးေတာင္ တိုးတိုးဆက္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ "ဒါဆို၊ ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အေပၚမွာေနတဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြဆိုေတာ့၊ ဘယ္သူကေအာက္မွာေနလဲ?"
"ဒါကေတာ့ ခံစားခ်က္အေပၚမွာပဲမူတည္တယ္!"
Bai Luo Yin ရဲ႕အေျဖက အရမ္းအရမ္းကိုကာကြယ္လြန္းတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာေၾကးဆိုရင္ ၊အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ခံစားခ်က္ပိုေကာင္းေနတဲ့သူကေတာ့ Gu Hai ပဲ။
"ဘုရားေရ၊ ဗိုလ္မႉးလည္း ေအာက္ကခံ....." Liu Chong ဟာ ဒီအမွန္တရားကို လက္မခံႏိုင္ေသးတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ "ဆရာေအာက္ကေနရေတာ့ အရမ္းခံရခက္ ေနမွာေပါ့? Gu Hai ထိုင္ခံုေပၚထိုင္တဲ့အခါ၊ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာေတာ့ ... သူကေအာက္ပိုင္း မွာ ေတာ္ေတာ့္ကိုထြားတယ္ေနာ္"
Bai Luo Yin က Liu Chong ကို ေဒါသတႀကီးၾကည့္ၿပီး "သူ႔ေအာက္ပိုင္းကို သြားေငးတာထက္ ပိုေကာင္းတဲ့အလုပ္မရွိေတာ့ဘူးလား?"
Liu Chong ကခါးခါးသီးသီးတုန္႔ျပန္တယ္။ "ကၽြန္ေတာ္က တမင္တကာ သြား ေငး တာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ တခါဆိုတခါေလးျဖတ္ကနဲၾကည့္လိုက္မိ..." Liu Chong က လက္ၫွိုဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး သူအမွန္အတိုင္းေျပာေနတာပါဆိုတဲ့အေၾကာင္း Bai Luo Yin ကို ထပ္ခါတလဲလဲအယံုသြင္းေနတယ္။
"Ok, မဆံုးႏိုင္ေတာ့တဲ့စကားေၾကာကို ျဖတ္ၾကစို႔။ ျမန္ျမန္သြားအိပ္ေတာ့!"
Liu Chong က မျပန္ေသးဘဲရပ္ၿမဲရပ္ေနတယ္။ " ေနာက္ဆံုးတစ္ခုထဲပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေနာက္ဆံုးေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခြင့္ျပဳမယ္မဟုတ္လားဆရာ?"
Bai Luo Yin က စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ေခါင္းညိတ္တယ္။
"ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ၾကမွာလားဟင္?"
Bai Luo Yin ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အၾကာႀကီးေနမွ သူကဆို႔ဆို႔နင့္နင့္နဲ႔ျပန္ေျဖ တယ္။
"လက္ထပ္ဖို႔လား? ဒီလိုပတ္သတ္မႈကို ဆက္ထိန္းထားႏိုင္ရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီကြာ"
"ေအာ္"
End of CH-76
