CHAPTER- 75 => Gu Hai ရဲ႕ ခ်စ္ဒုကၡ
Tong Zhe က ႐ုံးခန္းထဲက ထြက္မသြားခင္ ၊ Gu Hai ကိုေမးခြန္းတစ္ခုေမးတယ္။
" ဆရာ အိမ္မျပန္ဘူးေပါ့ ?"
Gu Hai က သစ္တံုးတစ္တံုးလို ၿငိမ္ေနျခင္းျဖင့္ Tong Zhe ရဲ႕ အေမးကို တံု႔ျပန္လိုက္ တယ္။
Bai Luo Yin ထြက္သြားကတည္းက ၊ Gu Hai က ကုမၸဏီမွာပဲေနေတာ့တယ္။ ရက္ေတြေရတြက္ၾကည့္ရင္ တပတ္ေတာင္ရွိသြားၿပီ။ ဒီတပတ္အတြင္း ၊ Gu Hai ဟာ ဘယ္လိုအသက္ရွင္ရမလဲဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။သူ႔ စိတ္ဝိညာဥ္က ၿပိဳလဲလုနီးပါးျဖစ္ ေနၿပီ။ သူတို႔ေတြ ျပန္ဆံုၿပီးကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူေနရတာ ထက္စာရင္ ခြဲရတာကမ်ားေနခဲ့ေပမယ့္ ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ Gu Hai တစ္ေယာက္ ေသလုေျမာပါး ဝမ္းနည္းပက္လက္ ခံစားရတာပဲ။
အရင္က သူတို႔ခြဲေနရေပမယ့္ ၊ ဖုန္းနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိေနခဲ့ေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့၊ Bai Luo Yin က လံုးဝ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားတယ္။ Gu Hai က နည္းလမ္းေပါင္းစံု ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္လည္း၊ Bai Luo Yin နဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ မရေသးဘူး။ Bai Luo Yin သတင္းေတာင္ မၾကားရဘူး။ သူေနေကာင္းလား၊ ေနမေကာင္းဘူးလားဆိုတာေတာင္ Gu Hai မွာ မသိရဘူး။ ေန႔တိုင္း Gu Hai ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ရာေပါင္းမ်ားစြာ ကုတ္ျခစ္ခံရသလို ဒုကၡခံေနရတယ္။အလုပ္ခ်ိန္ကလြဲလို႔၊ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ Bai Luo Yin အေၾကာင္းပဲ ေတြးမိေနတယ္။
ည (၉) နာရီထိုးေတာ့ ၊ ကုမၸဏီမွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေတာ့ဘူး။
Gu Hai, ရံုးခန္းထဲမွာပဲ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကလြဲလို႔ မီးေတြအားလံုးမွိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္ တည္းထိုင္ေနတယ္။သူ႔ ကြန္ပ်ဴတာမွာက Bai Luo Yin ဓါတ္ပံုေတြ အဆက္မျပတ္ေပၚ ေနၿပီး၊တစ္ပံုၿပီးတစ္ပံုပဲ သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာ လင္းလက္ေနတယ္။သူၾကည့္ေလၾကည့္ေလ ၊ သူ႔ရင္ထဲနာလာေလေလပဲ။
ေနာက္တႀကိမ္ ၊ သူက အစိုးရ ေလတပ္ဌာနကဒါ႐ိုက္တာတေယာက္စီ Bai Luo Yin ရဲ႕ သတင္းရဖို႔ အတြက္ ဖုန္းေခၚၾကည့္တယ္။Gu Hai က တႀကိမ္ထက္မက ပိတ္ေျပာ လႊတ္တာပဲခံေနရတယ္။
"Xiao Hai , ဦးေလးက မင္းကိုမကူညီခ်င္လို႔မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဦးေလး တကယ့္ကို ဘာမွမသိလို႔ပါကြာ။ မင္း ဦးေလး Wei ဆီ ဖုန္းတခ်က္ေလာက္ ေခၚၾကည့္ပါ့ လား ?"
**$ သံုးမက်တဲ့လူေတြ**
အရင္ကဆို သူတို႔ေတြဟာ တစ္ေယာက္ထက္ေနာက္တစ္ေယာက္က ပိုၿပီး ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်း ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕အကူအညီကို လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ၊တစ္ေယာက္ထက္ေနာက္တစ္ေယာက္ကပိုၿပီး ႏႈတ္လံုေနၾကတယ္။
Gu Hai က ဖုန္းကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္။ သူ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ ခ်မိတယ္။ စီးကရက္တလိပ္ကိုထုတ္ၿပီး၊ သူ႔႐ုံးခန္းျပတင္းတံခါးကေန ၾကယ္ေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေဆးလိပ္ဖြာေတာ့တယ္။
စီးကရက္ (၇) လိပ္ (၈) လိပ္သာကုန္သြားတယ္ ... သူ႔ခံစားခ်က္ေတြက တည္ၿငိမ္ မလာတဲ့အျပင္ သူက ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္လာၿပီး စိတ္ဓါတ္က်လာတယ္။
အျခားလည္း ေရြးခ်ယ္စရာမရွိတာနဲ႔ ၊ Gu Hai က Jiang Yuan ဆီဖုန္းေခၚ လိုက္တယ္။
"Yin Zi ရဲ႕ တပ္ေတြက အလံုပိတ္ေလ့က်င္ေရးစခန္းမွာ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူထြက္သြားေတာ့ အဝတ္အစားေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မပါသြားလို႔..... သူ႔ဆီ အဝတ္အစားနည္းနည္းပါးပါးပို႔ေပးပါဦးလို႔ " Gu Hai က သူမကိုေျပာတယ္။
Jiang Yuan က စိတ္ပူစြာေမးတယ္။
" မင္းက ဘယ္လိုသိတာလဲ ? သူက မင္းဆီဖုန္းဆက္လို႔လား ?"
"မဆက္ဘူး။ သူ႔ဖုန္းက ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။သူ႔တပ္ဖြဲ႕ထဲကတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ကို ေျပာလို႔ "
"OK, အေမ သိၿပီ။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း အေမေလ သူ႔ဆီကို အဝတ္အစားေတြ ပို႔လိုက္ မယ္ "
Gu Hai ကတိုက္တြန္းတယ္။
"ေနာက္ရက္ေတြက်ရင္ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲ ရွိႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ပို႔ေပးတာ ပိုေကာင္းမယ္ "
Jiang Yuan က ခဏေလာက္ေတြေဝသြားၿပီးမွ ျပန္ေမးတယ္။
" မင္းကသြားမပို႔ဘူးလား ?"
"သူ႔ ေလ့က်င့္ေရးမွာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔"
Jiang Yuan တစ္ေယာက္ ဒီစကားၾကားေတာ့ အရမ္းကို ေက်နပ္သြားတယ္။
**Gu Hai တကယ့္ကို ရင့္က်က္ေနၿပီ။ လူေတြကိုဘယ္လို ဂ႐ုစိုက္ရမလဲဆိုတာ သူသိသြားၿပီ **
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ ၊ Gu Hai က အသက္ျပင္းျပင္းရွဴမိတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ပိတ္လိုက္ ေတာ့၊ သူ႔ ႏွလံုးသားက အသူရာေခ်ာက္ႀကီးထဲက်ဆင္းသြားၿပီ။
---###
ညေန ....Gu Wei Ting အိမ္ျပန္လာတဲ့အခါ Jiang Yaun က Bai Luo Yin ဆီ အကႌ် အဝတ္အစားအပိုေတြ သြားပို႔ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။
" မင္း ေနာက္ေနတာလား? "Gu Wei Ting က တံုးတိတိေမးတယ္။
" သူတပ္ထဲမွာရွိတုန္းက မင္းေတြ႕ခ်င္သလိုသြားေတြ႕ေနတာေတာင္လြန္လွၿပီ။ အခုဟာက သူက အလံုပိတ္ေလ့က်င့္ေရးစခန္းမွာေရာက္ေနတယ္။ ငါေတာင္ ဝင္ခ်င္ တိုင္းဝင္ .... ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္လို႔ မရဘူး။ ဒါေတာင္ မင္းက သြားၾကည့္ခ်င္ေသးလား? စဥ္းစဥ္းစားစားလည္းေျပာပါဦး !!"
JiangYuan က စိတ္တိုေနတယ္။
" အလံုပိတ္ေလ့က်င့္ေရးအခန္းက ေထာင္မွ မဟုတ္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္သူ႔ကို သြားေတြ႕လို႔မ ရႏိုင္ရမွာလဲ ?"
"မင္းကို ေျပာထားမယ္ေနာ္ ..... အခုသူတို႔က ႏွစ္ႀကီးအက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ဘာမွမကြာ ဘူး။ ကြာတာဆိုလို႔ တာဝန္ေတြပဲရွိမယ္ "
ဒီလိုၾကားလိုက္ေတာ့ Jiang Yuan က ပိုၿပီးေဒါသထြက္မိတယ္။
" ရွင္က ဘာေျပာခ်င္တာလဲ? ကၽြန္မသားေလးက တပ္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ လို ဆက္ဆံခံေနရတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား ? ဒါေတြသာသိခဲ့ရင္ ၊ သူ႔ကို ကၽြန္မ အလုပ္ေျပာင္းခိုင္းပါတယ္ရွင္။ တပ္ထဲဝင္လိုက္ရင္ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ၊ အာဏာေတြရလာၿပီး ကၽြန္မ သားေလးအကန္႔အသတ္ေတြမရွိပဲ သူ႔ဘဝသူရပ္တည္ႏိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္ခဲ့တာ"
သူမ ဆက္ေျပာေလေလ ၊ သူမ ရင္နာရေလေလပဲ။ သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ ငိုေယာင္သန္း လာတာေတြ႕ေတာ့၊ Gu Wei Ting က ျမန္ျမန္ႏွစ္သိမ့္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
"ငါေရာ ဒီလိုႏွစ္ေတြ မျဖတ္သန္းခဲ့ရဘူူလား? မင္း ထင္သေလာက္လည္းမခက္ပါဘူး ကြာ။ ေလ့က်င့္ေရးကိစၥေတြလုပ္ေဆာင္မွ နဲနဲပဲပင္ပန္း႐ုံပါ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္၊ တပ္ထဲမွာ ဘယ္ဟာကမ်ား သက္သာလို႔လဲ? သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းေတာင္ မိုးရြာရြာ၊ ေလတိုက္တိုက္ မပ်က္မကြက္လာရေသးတာပဲ။ ေန႔တိုင္း သတင္းစာေလးဖတ္ၿပီး ေရေႏြးေလးေသာက္ ေန႐ုံနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ ႂကြယ္ဝမႈက သူ႔အလိုလိုေရာက္လာမယ္လို႔မ်ား မင္းထင္ေန သလား? ဒီလို ခက္ခက္ခဲခဲအရာေလးေတြလည္း ရွိအံုးမွေပါ့ !"
Jiang Yuan မ်က္ႏွာထားက ေက်နပ္လွခ်ည့္ရဲ႕လည္းမဟုတ္ေသးဘူး။
" ကၽြန္မ အဲဒါေတြ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဝတ္အစားေတြကို ကၽြန္မ သားေလး ဆီသြားပို႔မွာပဲ။ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲရွိႏိုင္တယ္တဲ့ ..... ကၽြန္မသားေလး အေအးမိလို႔ မျဖစ္ဘူး , မဟုတ္လား ?"
" သူက အခု ေဘဂ်င္းမွာမွ မရွိတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရာသီဥတုအေျပာင္းအလဲက သူ႔ ကို ဒုကၡေတြ႕ေစမွာလဲ ? ၿပီးေတာ့ သူက (၂၇) ႏွစ္ေတာင္ရွိပါၿပီကြာ ..... သူ႔ကိုယ္သူ အေအးပတ္ခံပါ့မလား?"
Gu Wei Ting ကလည္းေခါင္းေၾကာမာတယ္။
Jiang Yuan ရဲ႕ ေဒါသကမေျပဘူး။
" ရွင့္သားလည္း အသက္ (၂၇) ႏွစ္ပဲ။ သူ႔ဘာသာသူ ခ်က္စားတတ္တယ္။ ဒါကိုရွင္က ဘာကိစၥနဲ႔ သူ႔ဆီ ဟင္းေတြပို႔ေပးေနသလဲ ?"
ဒီစကားက Gu Wei Ting ကို လည္ပင္းနင္သြားေစတယ္။
ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ သူ .... ေနာက္ဆံုးတခြန္းေျပာတယ္။
"ဒီလိုလုပ္ရင္ေကာ?အဲဒီမွာရွိတဲ့ေခါင္းေဆာင္ဆီငါဖုန္းဆက္ၿပီး Yin Zi ဆီ အဝတ္အစား အပိုေတြ ေပးလိုက္ပါလို႔ေျပာရင္ေရာ ... ရမလား ?"
" မရဘူး " Jiang Yuan က ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ထားတယ္။ " ကၽြန္မ သီးသန္႔ ပို႔ေပးမွ ရမယ္။ ရွင့္လူေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ရွင္က ရွင့္ပါးစပ္က လြယ္လြယ္ေျပာၿပီး ၊ ေနာက္ ခဏလည္းေနေရာ ရွင္ေမ့သြားဦးမွွာပဲ "
Gu Wei Ying ကလည္း အေလ်ာ့မေပးဘူး။
" အလံုပိတ္ စစ္ဆင္ေရးလုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ၊တပ္ျပင္ပက ဘယ္သူမွ ဝင္လို႔မရဘူး။ မင္း ဒီအေတြးကို အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ေမ့လိုက္ေတာ့ "
Jiang Yuan ရဲ႕မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းပဲ ေအးစက္စက္ျဖစ္သြားတယ္။ သူမက အျခားအခန္းထဲကို လွည့္ဝင္သြားၿပီးGu Wei Ting ကို လံုးဝ အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူး။
အိပ္ယာေပၚထိ စစ္ေအးတိုက္ပြဲက မၿပီးေသးဘူး။ Jiang Yuan က Gu Wei Ting ကို ေက်ာေပးထားတယ္။ သူမ တကိုယ္လံုးကေန ေက်ာခ်မ္းစရာ ေလေအးေတြကို ထုတ္ လႊတ္ေနတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီးGu လည္းေနာက္ဆံုးေတာ့ လက္ေျမႇာက္သြားၿပီ။
" ငါ့ကို အဝတ္အစားေတြေပးလိုက္ ။ သူ႔ဆီမနက္ျဖန္သြားပို႔ေပးမယ္ "
Jiang Yuan က Gu Wei Ting ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး " တကယ္လား ? ရွင္ လမ္းက်မွ လႊင့္ပစ္ခဲ့မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ?"
" မင္း မ်က္စိထဲမွာ ငါက ဒီေလာက္မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ေနလား ?"
Jiang Yuan ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဆူေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးရိပ္ေတြ ေပၚလာၿပီ။ သူမက အိပ္ယာေပၚကဆင္းၿပီး ၊ အေစာပိုင္းကတည္းက ျပင္ဆင္ထားတဲ့အဝတ္အစားေတြကို ဗီဒိုထဲက ထုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ သူမကအဝတ္အစားထုတ္ကိုကုတင္ေဘးက စားပြဲေပၚ တင္လိုက္ျပီး ၊ Gu Wei Ting ကို ခဏခဏ သတိေပးေနတယ္။
" မနက္ျဖန္ ရွင္သြားတဲ့အခါ ၊ ဒါကိုယူသြားဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ "
----###
ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာ ၊ Gu Hai က စစ္တပ္ရိပ္သာအေဆာင္နားတဝိုက္မွာ ပုန္းကြယ္ၿပီး Gi Wei Ting သြားတဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတယ္။
Gu Wei Ting ရဲ႕ကားက မနက္(၉) နာရီမွာ စထြက္သြားတယ္။
လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားတဲ့ စစ္ေလ့က်င့္ေရး စခန္းကိုေရာက္ဖို႔ (၄) နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ သြားရၿပီး Gu Hai က Gu Wei Ting ရဲ႕ ကားေနာက္ကေန ေနာက္ေယာင္ခံၿပီး လိုက္ခဲ့တယ္။ Gu Hai က သူကေလးဘဝတုန္းက ဒီေနရာကို Gu Wei Ting နဲ႔အတူ လိုက္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၊ အခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ လွ်ပ္တျပတ္ အတြင္းမွာပဲ အႏွစ္ (၂၀) ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က ကုန္သြားၿပီ။ ဒီေနရာ အခုထိ ရွိေနဦးမယ္လို႔ သူ,မေမွ်ာ္လင့္မိသလို၊ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီမွာ သူနဲ႔သိတဲ့လူလည္း ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ ဘူး။
Gu Hai က စစ္တပ္က ကားကို ေမာင္းလာခဲ့ေပမယ့္ ၊ သူ ဂိတ္ေပါက္ကိုေရာက္ေတာ့ အေစာင့္ေတြက ကားရပ္ခိုင္းတယ္။
" ေက်းဇူးျပဳၿပီး မွတ္ပံုတင္ျပပါ "
Gu Hai က မွတ္ပံုတင္ကဒ္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ၊ အေစာင့္ေတြကို ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ အေစာင့္က ကဒ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေနာက္ Gu Hai ကို ျပန္ၾကည့္တယ္။
" အစ္ကိုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးGu ရဲ႕ သားမဟုတ္လား ?"
Gu Hai က ေခါက္းညိတ္ျပတယ္။
" ေကာင္းပါၿပီ ။ ဝင္ပါ "
သူဂိတ္ေပါက္ကိုျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ခြင့္ရဖို႔ တမ္းတေနခဲ့ရတဲ့ ဇနီးေလးကို သူေတြ႕ရမွာပဲလို႔ Gu Hai ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ေလာက္ လွမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ၊ အရာရွိ (၂) ဦးက ေနာက္တေခါက္ သူ႔ကို တား ထားတယ္။
"Sorry ပါ အစ္ကို။ ဒီထဲဝင္လို႔မရပါဘူး။ ဒီဟာက စစ္ေရးေလ့က်င့္ေရးေျမျပင္ျဖစ္ၿပီး၊ ကြင္းဆင္းတဲ့ ဧရိယာပါ။ အစ္ကိုက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လာရွာတာဆိုရင္၊ ေက်းဇူး ျပဳၿပီး ဧည့္ႀကိဳ အခန္းမွာေစာင့္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္သတင္းသြားပို႔ေပးပါ့မယ္ "
ဒီမွာရွိတဲ့ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္မႈက ႐ိုး႐ိုးတပ္စခန္းေတြထက္စာရင္ ပိုၿပီးလံုျခံဳတာက ေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ Gu Hai က တပ္ထဲကလူမဟုတ္ေတာ့ ၊ Gu Wei Ting လို အလြယ္တကူဝင္လို႔မရတာေတာ့ သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က လည္း အထဲဝင္ဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ Bai Luo Yin နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ရၿပီး၊ စကားနည္းနည္းေလာက္ ေျပာလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ Gu Hai ေက်နပ္ပါၿပီ။
Gu Hai ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့၊ ဧည့္ႀကိဳအခန္းထဲမွာပဲ သူေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ၾကာလာေတာ့၊ သူအျပင္ထြက္ၿပီး၊ ေကာင္းကင္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္တယ္။ တိုက္ေလယာဥ္အခ်ိဳ႕က ေလယာဥ္ပံုစံသ႐ုပ္ေဖာ္ေနၿပီး၊ ဒီဂရီႀကီးႀကီး ေစာင္းၿပီး လွည့္ပတ္ျပတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ေလ့က်င့္ရင္း ေကာင္းကင္မွာ စတန္႔ ျပေနတယ္။
ဒီေလယာဥ္ေတြထဲက ေလသူရဲေတြကို သူမျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ၊ Bai Luo Yin ေမာင္းတဲ့ ေလယာဥ္ က ဘယ္တစ္စီးလည္းဆိုတာေတာ့ေရးေရးေလးခံစားႏိုင္တယ္။
"သူတို႔ေတြ ဒီလိုေန႔တိုင္းေလ့က်င့္ရတယ္ "သူ႔ေနာက္က အရာရွိတစ္ဦးက ႐ုတ္တရက္ လွမ္းေျပာတယ္။
Gu Hai က ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို တစ္စင္းတည္းေသာ တိုက္ ေလယာဥ္ေပၚမွာပဲ စူးစူးစိုက္စိုက္အာ႐ုံစိုက္ထားတယ္။
" ေလယာဥ္အၿမီးကေန မီးခိုးတန္းေတြ ထြက္တဲ့အခ်ိန္ ၾကည့္ခ်င္တာဗ်ာ။ အဲဒါက တကယ့္ကိုလွတယ္ " အဲဒီအရာရွိက ဆက္ေျပာတယ္။
အျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ ၊ ဒီလိုပ်ံသန္းစစ္ဆင္ေရးဆိုတာေတြက သူတို႔ ရႈစား႐ုံသက္သက္ သ႐ုပ္ေဖာ္ျပကြက္တစ္ခုလို၊ ၿပီးေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ခုလိုပဲ သေဘာ ထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ ၊ အခုလိုခက္ခဲတဲ့ ေမာင္းႏွင္မႈပံုစံေတြက ျပင္းထန္ၿပီး၊ လုပ္ေဆာင္ဖို႔မလြယ္တဲ့ ေလ့က်င့္ေရးေတြရဲ႕ ရလဒ္ဆိုတာကိုေတာ့ Gu Hai တစ္ေယာက္အထင္သားသိျမင္သြားတယ္။သ႐ုပ္ေဖာ္ျပကြက္က ရင္သပ္ရႈေမာစရာ ေကာင္းေလေလ၊ အဲ့ဒီေနာက္ကြယ္က ေလ့က်င့္ေရးက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေလေလ၊Gu Hai ရင္နာေလေလပဲ။ အျခားသူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ အဲဒီ 720' ေစာင္းၿပီး အဆက္မျပတ္လည္ပတ္ျပတဲ့ ျပကြက္က အထူးစတန္႔ျဖစ္ေပမယ့္ ၊ Gu Hai မ်က္စိထဲမွာ ေတာ့၊ကမ႓ာ့ဆြဲအားကို အႀကီးႀကီးဆန္႔က်င္ေနတဲ့အရာထက္ပိုတယ္။
ေလ့က်င့္ေရး ပထမအခ်ိန္ၿပီးဆံုးသြားတာကို ျမင္တဲ့အခါ၊ ဆက္သြယ္ေရးတပ္သားက ေနာက္ဆံုးေတာ့ Bai Luo Yin ကို ေျပာရၿပီ။
" ကြန္မန္ဒါ Bai, ဆရာကို လူတစ္ေယာက္လာရွာတယ္ "
Bai Luo Yin က ေရအလုပ္ႀကီးႀကီးေမာ့လိုက္ၿပီးမွ "ဘယ္သူတုန္းကြ ?"
" Gu Hai ပါ"
Bai Luo Yin တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ထဲက ေရေတာင္နင္သြားမတတ္ပဲ။ သူက ေရဘူးကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ၊ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖတယ္။
" သူ႔ကို မေတြ႕ဘူး " "ၿပီးေနာက္ သူဟာ တိုက္ေလယာဥ္ေပၚ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္တက္သြားတယ္။
တကယ္ဆိုရင္ ၊ Bai Luo Yin က ေလ့က်င့္ေရး ဒုတိယအခ်ိန္မွာ ပါဝင္စရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ Gu Hai လာတယ္ဆိုတာ ၾကားတာနဲ႔ ၊ ႐ုတ္တရက္ သူ, ဂနာမၿငိမ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေတြးက Gu Hai ကို ေတြ႕ဖို႔ တားျမစ္ထားေပမယ့္၊ ခံစားခ်က္အရ သူ,မေတြ႕ပဲနဲ႔ မေနႏိုင္ဘူး။ အခုလို ခက္ခဲတဲ့ ေလ့က်င့္ေရးတာဝန္ကို အသံုးခ်ၿပီး သူ႔ရဲ႕ နာက်င္စရာ ဒြိဟ ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္ကို သက္သာရာရေစဖို႔၊ Bai Luo Yin ဟာ ေလယာဥ္ေခါင္းခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြား႐ုံပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္မွာေမွာင္မဲလာတဲ့အခါ ၊ Bai Luo Yin ရဲ႕တိုက္ေလယာဥ္တစ္စီးပဲ ေလထဲမွာရွိေနသလို ၊ Gu Hai ကလည္း မျပန္ေသးဘူး။
ဆက္သြယ္ေရးစစ္သားေလးက လာျပန္တယ္။
" ကြန္မန္ဒါ Bai , Gu Hai က မျပန္သးဘူး။ ဆရာ သြားေတြ႕ဦးမလား ?"
Bai Luo Yin ရဲ႕ စိတ္ကလည္းခိုင္တယ္။ "ငါသူ႔ကိုသြားမေတြ႕ဘူးဆိုရင္၊ မေတြ႕ဘူးပဲ "
ေျခသံေတြ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို နားေထာင္ရင္း ၊ Bai Luo Yin ႏွလံုးသားက နဲနဲေတာ့နာက်င္မိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ေျခသံေတြ ျပန္ေပၚလာျပန္တယ္။ Bai Luo Yin က လက္သီးဆုပ္ၿပီးေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ေျပာတယ္။
"ငါ သူ႔ကို မေတြ႕ဘူးလို႔ ေျပာၿပီးၿပီးမလား ?" " ဒီတစ္ခါ Gu Hai မဟုတ္ဘူး .... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးGu။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးGu က ဆရာကို ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့"
Bai Luo Yin ခဏေလာက္ၾကာေအာင္ ေတာင့္ခဲေနၿပီးမွ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
End of CH- 75
