CHAPTER- 74=> လူအိုႀကီး Zhou ကိုေႏွာက္ယွက္တဲ့ Yin Zi
တပ္စုေတြက စီစဥ္ထားတဲ့ အလံုပိတ္စခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ညသန္းေခါင္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ စစ္သားအမ်ားစုက ကားေပၚမွာပဲအိပ္လာၾကတယ္။ Bai Luo Yin က ယာဥ္ေမာင္းရဲ႕ေနာက္ခံုမွာထိုင္တယ္။ ကားကစစ္စခန္းကိုေရာက္တာနဲ႔ Bai Luo Yin က ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာစစ္သားေတြဘက္လွည့္ၿပီး အသံအက်ယ္ႀကီးအမိန္႔ေပးတယ္။" စခန္းေရာက္ၿပီေဟ့။ ထၾကေတာ့၊ အိပ္မေနၾကနဲ႔ "
က်ယ္ေလာင္ၿပီး ျပတ္သားတဲ့ အမိန္႔ေပးသံေၾကာင့္ သူ႔ေရွ႕ကယာဥ္ေမာင္း ေတာင္လန္႔သြားတယ္။
* ကားေပၚမွာဒီေလာက္အၾကာႀကီးထိုင္ေနခဲ့ရတာေတာင္၊ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သူက ဒီေလာက္ႏိုးၾကားေနတာပါလိမ့္?*
Bai Luo Yin က အျပင္ဘက္ထြက္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ စစ္သားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ကားေပၚကဆင္းတာကိုစစ္ေဆးတယ္။
Liu Chong က ေနာက္ဆံုးဆင္းရမယ့္အုပ္စုမွာပါတယ္။ ကားတံခါးနားမွာ Bai Luo Yin ရပ္ေနတာကိုေတြ႕ေတာ့၊သူကသတိထားၿပီး ေျခလွမ္းကိုခပ္သြက္သြက္ဆင္းတယ္။ သူဆင္းၿပီးတာနဲ႔ တပ္စုေနာက္ကို ကျပာကယာလိုက္သြားတယ္။
Bai Luo Yin ကသူ႔ကိုဆြဲထားတယ္။
ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္သူ႔ကို Gu Haiက ေသလုေျမာပါးလုပ္ၿပီးကတည္းက ဒီအရာရွိ ေလးဟာ Bai Luo Yin နဲ႔ခပ္ေဝးေဝးမွာပဲေနေတာ့တယ္။
"မင္းကငါ့အေပၚ အၿငိဳးထားေနတာလား?" မၾကံဳစဖူးBai Luo Yin က ေလသံ ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ေမးတယ္။
Liu Chong ကသတိထားၿပီးျပံဳးျပရင္း "ဆရာ့အေပၚဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ အၿငိဳးမထားပါဘူူး။ ကၽြန္ေတာ္စစ္ထဲဝင္တဲ့အခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္တရာဂ႐ုစိုက္ ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာသာ,မရွိခဲ့ရင္၊ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းခဲ့မွာပါ။ ဒီအေတာအတြင္း ကၽြန္ေတာ္အမ်ားႀကီးစဥ္းစားၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ အတၱႀကီးခဲ့တယ္။ ဆရာ့အတြက္စိုးရိမ္ေပးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲထင္ေနခဲ့ေပမယ့္၊ အဲ့ဒါနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ဆရာ့ကို မလိုအပ္ပဲ ဒုကၡေတြပဲျဖစ္ေစခဲ့တယ္ "
Bai Luo Yin ကမ်က္လံုးေမွးၿပီး Liu Chong ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ "အခု ေနာက္ပိုင္း၊မင္း ေပၚမလာေတာ့တာ ဒီအေၾကာင္းေတြစဥ္းစားေနလို႔လား?"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ့္ကို မဟုတ္ရပါဘူးဆရာရယ္...." Liu Chong က ရွက္ရွက္နဲ႔ ေခါင္းကုတ္လိုက္ၿပီး" လြတ္သြားတဲ့ေလ့က်င့္ေရးေတြကို အမွီလိုက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား ေနလို႔ပါ။ အဲ့လိုမွမလုပ္ရင္ ၊ ဒီစစ္ဆင္ေရးမွာ ပါဝင္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး"
Bai Luo Yin ေခါင္းညိတ္ရင္း"မွန္တယ္။ တက္ႂကြေနတာေကာင္းတယ္"
Bai Luo Yin တစ္ေယာက္ ဒီေန႔နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ Liu Chong သတိထားမိတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ျမင့္မားတဲ့စိတ္ခြန္အားနဲ႔ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနၿပီး ညသန္းေခါင္မွာ ေတာက္ပတဲ့ေရာင္ျခည္တန္းကို ထုတ္လႊတ္ေနတယ္။ ဒီခရီးက ပင္ပန္းမႈမရွိသလိုမ်ိဳးပဲ။ သူ႔တကိုယ္လံုးအားအင္ေတြအျပည့္ပဲ။
"Xiao Bai, မင္းလူေတြအကုန္ေရာက္ၿပီလား?" အေဝးကလာတဲ့အသံတစ္သံေပၚလာ တယ္။
Bai Luo Yin က Liu Chong ပုခံုးကိုပုတ္ၿပီး "မင္း,ငါ့ကိုမုန္းမသြားတာေကာင္း ပါတယ္ကြာ။ အခ်ိန္ရွိတဲ့အခါစကားေျပာၾကဦးစို႔။သြားေတာ့။ ေကာင္းေကာင္းနားလိုက္ ေတာ့!"
သူေျပာၿပီးတာနဲ႔ ၊သိပ္မေဝးတဲ့ေနရာက လူတစ္ခ်ိဳ႕ဆီေျပးသြားတယ္။
မနက္လင္းအားႀကီး (၂)ခ်က္ထိုးမွ ၊စစ္သားေတြအားလံုး အိပ္ဖို႔ေနရာေတြစီစဥ္လို႔ၿပီး သြားတယ္။ Zhou Ling Yun က ယာဥ္ထိန္းခ်ဳပ္ေရးတာဝါမွာ မားမားမတ္မတ္ႀကီး ရပ္ေနတယ္။သူ႔မ်က္လံုးေတြက ညအေမွာင္ႀကီးထဲကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနၿပီး၊ သူ႔ ေဘးပတ္ပတ္လည္က ေလ့က်င့္ေရးတစ္ကြင္းလံုးဟာ အဆံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္ေအာက္ မွာ အလွႀကီးလွေနတယ္။ သိပ္မေဝးတဲ့တစ္ေနရာမွာ တိုက္ေလယာဥ္ဒါဇင္ေပါင္းမ်ား စြာက အစီအရီတန္းထားၿပီး၊အသံုးျပဳဖို႔ေစာင့္ဆိုင္းေနတယ္။ Zhou Ling Yun ရင္ထဲ စိတ္ လႈပ္ရွားမႈအရိပ္အေယာင္ေတာ့ျဖစ္မိတယ္။
႐ုတ္တရက္၊သူ႔ေနာက္ကေန ေျခသံၾကမ္းၾကမ္းၾကားရတယ္။ စည္းခ်က္ညီၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ ေျခသံေတြက တက္ႂကြမႈလြန္ကဲေနတဲ့ လူတစ္ဦးဆိုတာကိုေဖာ္ျပေနတယ္။
Zhou Ling Yun ကတိတ္တိတ္ေလးအံ့ၾသမိတယ္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ သူကိုယ္တိုင္ကလြဲလို႔၊ဘယ္သူကမ်ားမအိပ္ဘဲေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲလာၿပီး ေလးစားသြား ေအာင္လာလုပ္ပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။ တစ္ေလွ်ာက္လံုး၊ Zhou Ling Yun ဟာ ေလယာဥ္႐ူးတစ္ေယာက္လို႔သတ္မွတ္ထားခံရၿပီး၊ သူ႔ရဲ႕ေၾကာက္ခမန္းလိလိစိတ္ဓာတ္ကို နားလည္တဲ့လူ,မရွိသေလာက္ပဲ။
"တကယ့္ကိုလွတယ္ဗ်ာ!" မထင္မွတ္ထားတဲ့အသံတစ္သံက သူ႔ေနာက္ကေနေပၚ လာတယ္။
Zhou Ling Yun ခႏၶာကိုယ္ေတာင္ေအးစက္သြားတယ္။ ဒီလူ႔အသံက ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ရင္းႏွီးေနတာပါလိမ့္? သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ Bai Luo Yin မွ Bai Luo Yin အစစ္!! ဒါဟာ Zhou Ling Yun အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ကိစၥပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ သူျဖစ္ ေနတာလဲ? ပံုမွန္ဆိုရင္၊စစ္ဆင္ေရးက ဘာျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊သူတို႔ဘယ္ကိုပဲသြားသြား၊ ခဏေလး နားခ်ိန္ေလးရွိၿပီဆိုတာနဲ႔ ပထမဆံုး ေသခ်ာေပါက္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာက Bai Luo Yin ပဲ။ ဒီေန႔က်မွ ဒီေကာင္ဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္?
Bai Luo Yin က Zhou Ling Yun ဆီဦးတည္လာၿပီး၊သူ႔ေျခသံေတြကခပ္ျပင္းျပင္း။ ၿပီးေတာ့သူ႔ပံုစံကထင္ေပၚေနတယ္။
"ဆရာလည္းဒီမွာရွိေနတာပဲ! တိုက္ဆိုင္လိုက္တာဗ်ာ!"
Bai Luo Yin ကိုညဘက္ႀကီးမွာ ဒီေလာက္တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ စိတ္ခြန္အား ျပည့္ေနတာကို Zhou Ling Yun ျမင္ဖူးတာ ဒါအဦးဆံုးပဲ။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ၾကက္ေသြး ၅၀၀၀ cc ထိုးထားတဲ့အတိုင္းပဲ။
"မင္းကဘာလို႔မအိပ္ေသးတာလဲ?" Bai Luo Yin ရဲ႕အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ Zhou Ling Yun ေၾကာင္ေနတယ္။
Bai Luo Yin ကခပ္ရဲရဲျပန္ေျဖတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားလြန္ၿပီးအိပ္လို႔မေပ်ာ္လို႔!"
Bai Luo Yin နဲ႔ယွဥ္ရင္Zhou Lin Yun ေတာင္နဲနဲေႏွးေနတယ္။
"စိတ္လႈပ္ရွားတယ္၊ဟုတ္လား? ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္စိတ္လႈပ္ရွားေနရတာလဲ?"
Bai Luo Yin အသံအက်ယ္ႀကီးရွင္းျပတာကလည္း ျပန္ဆဲေနတာနဲ႔ေတာင္တူေန တယ္။ "ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ရက္ေပါင္း(၃၀)ေက်ာ္ၾကာတဲ့ စစ္ဆင္ေရး တာဝန္ကို လုပ္ရေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္အတြင္း ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကိုျဖတ္သန္းၿပီး အမိ ကမ႓ာေျမႀကီးကို အထက္စီးကလွမ္းၾကည့္ရင္း ဦးတည္ခ်က္အသစ္ေတြဆီ ေရွ႕ရႈမယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ မထိုက္တန္ေပဘူးလား? ဒီတိုက္ပြဲမွာ မ်ားလွစြာေသာ ေလသူရဲေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပးတဲ့ အမိန္႔ေအာက္မွာပဲ တိုက္ခိုက္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၾက လိမ့္မယ္။ သူတို႔ေတြ ျပင္ဆင္မႈအျပည့္နဲ႔ အဖိုးထိုက္တန္တဲ့ ခရီးစဥ္ကေနေသခ်ာေပါက္ ျပန္ေရာက္လာၾကလိမ့္မယ္"
Zhou Ling Yun "......."
Bai Luo Yin အၾကာႀကီးေစာင့္ေနေပမယ့္ ဘာတံု႔ျပန္ခ်က္မွျပန္မရေတာ့၊ သူလွည့္ ၿပီး Zhou Ling Yun ကို အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ၾကည့္တယ္။
"ဆရာ ဒီေန႔ ဘာေၾကာင့္ တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိမေနတာလဲ?"
Zhou Ling Yun လည္စိလႈပ္သြားတယ္။ "ငါထင္တာေတာ့ မင္းက အတက္ႂကြလြန္ ကဲေနတာပဲကြ၊ ဟုတ္လား?"
Bai Luo Yin က Zhou Ling Yun ရဲ႕ ပုခံုးေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ပုတ္လိုက္ေတာ့ ၊သူ႔အားေတြက လူကိုေတာင္ေၾကာက္သြားေစတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေသအလဲ ျကိဳးစားၾကစို႔!!! ဟားဟားဟားဟား..."
Bai Luo Yin ျပန္ထြက္သြားေတာ့ Zhou Ling Yun တစ္ေယာက္ သူ႔ေနာက္ေက်ာ ကိုေငးၾကည့္ရင္း ၊သူ႔ရင္ထဲ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတယ္။
"ဒီကေလး သရဲမ်ားဝင္ပူးေနသလား"
Zhou Ling Yun က တစ္နာရီေတာင္ျပည့္ေအာင္မအိပ္ရေသးဘူး..... ျပန္ႏိုုးလာတယ္။ တပ္ထဲမွာဆို ေန႔တိုင္းအေစာႀကီးထတာသူပဲ။ ရာသီမေရြး ၊အခ်ိန္မေရြး ၊ မနက္ (၄)နာရီ ေဒါင္ဆိုတာနဲ႔ သူႏိုးေနၿပီ။ သူ႔ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ဇီဝနာရီဟာလူေတြေတာင္ လန္႔သြားေစတယ္။
သူ,ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးတာနဲ႔ Zhou Ling Yun က စစ္ဆင္ေရးကြင္းထဲကို ေလ့က်င့္ေရးလုပ္ဖို႔ လာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ေကာင္းကင္က ေမွာင္ေနေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ သူ႔ျမင္ကြင္းထဲ လူတစ္ေယာက္သဏၭာန္ေပၚလာတယ္။ဒါက သန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းမဟုတ္ ရင္ အေစာင့္တေယာက္ပဲျဖစ္ရမယ္။
မေန႔ညက အတက္ႂကြလြန္ကဲေနတဲ့ Bai Luo Yin အေၾကာင္းကိုစဥ္းစားမိေတာ့ Zhou Ling Yun ႏွာမႈတ္လိုက္တယ္။ * ဒီကေလး ဒီေန႔ေတာ့ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ*
" ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္၊ အခုမွ ႏိုးလာပံုေထာက္ရင္၊ဆရာေတာ္ေတာ္အပ်င္းထူတာပဲ"
အသံလာရာကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Zhou Ling Yun လန္႔သြာတယ္ လူပံု သဏၭာန္က လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းေျပးဝင္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပံုသဏၭာန္က ပိုပိုၿပီး ရင္းႏွီးလာတယ္။ သူေရွ႕ကိုေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့၊သူသိသြားၿပီ..... အဲ့ဒါ Bai Luo Yin ပဲ။
"မင္း မအိပ္ဘူးလား?" Zhou Ling Yun ကေမးတယ္။
Bai Luo Yin နဖူးေပၚကေရွ႕ဆံပင္ေတြက ေခၽြးေတြနဲ႔စိုရႊဲေနၿပီ။ Zhou Ling Yun ရဲ႕ ႏွလံုး ခုန္သံက Bai Luo Yin ရဲ႕ ေျခသံနဲ႔ စည္းခ်က္က်ေနတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္အိပ္ၿပီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ (၁၀)မိနစ္ အိပ္ၿပီးပါၿပီ"
သူေျပာၿပီးတာနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ အရွိန္တင္လိုက္ၿပီး Zhou Ling Yun ေဘးကေန ျမင္းတစ္ေကာင္လို အလ်င္နဲ႔ ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။
Zhou Ling Yun ႐ုတ္တရက္ႀကီး ရပ္ေနမိၿပီး ေဘးနားကအေစာင့္ကိုေမးတယ္။
"သူဒီမွာ ေျပးေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ"
အေစာင့္ကေျဖဖို႔ ခက္ခဲေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူ႔မ်က္ႏွာကေတာင့္တင္းေနတဲ့ ႂကြက္သားေတြ ကလႈပ္ရွားသြားတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနတာေတာ့ ....သူေျပးေနတာ အပတ္ (၂၀) ေက်ာ္သြားၿပီခင္ဗ်"
Zhou Ling Yun "......"
စိန္ေခၚမႈမ်ားတဲ့တိုက္ေလယာဥ္ စစ္ဆင္ေရးေလ့က်င့္ခန္းက ဒီမနက္မွာပဲ တရားဝင္ စတင္တယ္။ တိုက္ေလယာဥ္ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚ တက္လာၾကၿပီး ထြက္ခြါဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႔ကေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ ေကာင္းကင္ ယံဆီကို ပ်ံတက္သြားၾကတယ္။ ေငြေရာင္လင္းယုန္ (တိုက္ေလယာဥ္) ႏွစ္စင္းက ေကာင္းကင္ကိုထိုးေဖာက္ၿပီး ဟိုးအေဝးႀကီးထိ အျမန္ႏႈန္းနဲ႔ပ်ံတက္တယ္။ ခပ္မတ္မတ္ ေစာင္းၿပီး ေလေပၚမွာဝဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ေျမျပင္ကို နိမ့္နိမ့္ေလးရွပ္ပ်ံတယ္။ အရွိန္တင္ထား တုန္း ေထာင့္ခ်ိဳးၿပီးေကြ႕တယ္။ ဒီလိုရင္တုန္စရာ ေမာင္းႏွင္မႈပံုစံမ်ိဳးေတြဟာ ဆက္တိုက္ ဆိုသလို Zhou Ling Yun ရဲ႕ ျမင္ကြင္းထဲမွာေပၚလာတယ္။
Zhou Ling Yun ကပံုမွန္ဆိုရင္ ယာဥ္ထိန္းခ်ဳပ္ေရးတာဝါမွာပဲေနၿပီး အမိန္႔ေပးရေပမယ့္၊ ရံဖန္ရံခါ သူကိုယ္တိုင္ဝင္ၿပီး သ႐ုပ္ျပရတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္။ ဒီ ေငြေရာင္လင္းယုန္ေတြက ပံုမွန္တိုက္ေလယာဥ္နဲ႔ လံုးဝျခားနားတယ္။ ဒီလိုတမူထူးတဲ့ ေမာင္းႏွင္မႈမ်ိဳးကို(၃)-(၄)နာရီဆက္တိုက္ေမာင္းရတာဟာ လူသားေတြရဲခႏၶာေဗဒကန္႔သတ္ခ်က္ကို စိန္ေခၚတဲ့လုပ္ရပ္မ်ိဳးပဲ။ Zhou Ling Yun တစ္ဦးတည္းသာ ဒီလိုေလ့က်င့္မႈမ်ိဳးကိုလုပ္ခိုင္းရဲၿပီး သူ႔တပ္သားေတြပဲ ဒီလိုႏွိပ္စက္မႈကို ေတာင့္ခံႏိုင္တာျဖစ္တယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ Zhou Ling Yun ဟာ ေလ့က်င့္ေရးၿပီီးဆံုးေၾကာင္း အခ်က္ျပဟြန္းကိုတီးလိုက္တယ္။
ေလသူရဲအားလံုးက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တိုက္ေလယာဥ္ေတြေပၚက ဆင္းလာၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေခၽြးေတြနစ္ေနၿပီး အခ်ိဳ႕ကေတာ့ေျခေထာက္နဲ႔ေျမႀကီး မထိသလိုခံစားရတယ္။ ပံုမွန္ဆို ခံႏိုင္ရည္အားရွိပါတယ္ဆိုတဲ့လူေတြေတာင္ အခုေတာ့ ေခါင္းမူးလိုက္၊အန္လိုက္ျဖစ္ေနတယ္။
သူတို႔ေတြ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းက ထြက္လာၾကေတာ့ Zhou Ling Yun စစ္ေဆးတယ္။
သူတို႔ေတြနားဖို႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊႐ုတ္တရက္ တိုက္ေလယာဥ္ (၃)စီးက ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ျပန္တက္သြားျပန္တယ္။ (၃) စီးထဲက (၁)စီးက Bai Luo Yin ရဲ႕ တိုက္ ေလယာဥ္ျဖစ္ၿပီး၊ က်န္(၂)စီးကသူ႔တပ္သားေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေလယာဥ္ (၃)စီးဟာလည္း အေစာပိုင္းကလုပ္သလို ခက္ခဲတဲ့ေမာင္းႏွင္မႈပံုစံမ်ိဳးေတြကို ထပ္လုပ္ေနျပန္တယ္။ (၁၀) တန္ေက်ာ္ေလးတဲ့ ေလယာဥ္ဟာ သူတို႔ေတြရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔ ငွက္တစ္ေကာင္ အလား ေပါ့ပါးေနတယ္။
Zhou Ling Yun ကမ်က္လံုးအနည္းငယ္ေမွးလိုက္တယ္။ သူနဲနဲေတာ့အံ့ၾသမိ တယ္။
ဒီစစ္ဆင္ေရးမွာ Bai Luo Yin တစ္ေယာက္ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲသြားပံုပဲ။
Zhou Ling Yun က ေလ့က်င့္ေရးရပ္လိုက္ေတာ့လို႔ အမိန္႔ေပးၿပီီးတာေတာင္၊ ေလ့က်င့္ေရးကိုဆက္ၿပီးလုပ္ေနတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာနဲ႔အတူတူပဲ။
ဒီလိုတက္ႂကြမႈမ်ိဳးက ဆုခ်ဖို႔ေတာင္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းလမ္းေတာ့ သိပ္မက်ဘူး။
Zhou Ling Yun ဟာ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းဆီအျမန္သြားတယ္။
တိုက္ေလယာဥ္ (၃)စီး ေျမျပင္ေပၚဆင္းသက္လိုက္ၿပီ။ Bai Luo Yin အျပင္၊က်န္တဲ့ တပ္သား(၂)ေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အမူအရာမရွိဘူး။
"ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ သြားနားၾကေတာ့" Zhou Ling Yun ကရွားရွားပါးပါး သေဘာ ေကာင္းျပေနတယ္။ "မင္းတို႔အင္အားေတြကိုေခၽြတာၾကဦး။ ေနာက္ရက္ (၃၀)ေလာက္ က်န္ေသးတယ္"
မေမွ်ာ္လင့္ပဲ Bai Luo Yin ကခ်က္ခ်င္းျငင္းဆန္တယ္။ "မျဖစ္ဘူး။ ဒီေန႔ ေလ့က်င့္ေရးက စံခ်ိန္မမွီေသးဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလို႔မျဖစ္ေသးဘူး"
အရင္တုန္းကဆိုရင္ အခက္ေတြ႕ေအာင္လုပ္တာက Zhou Ling Yun ျဖစ္ၿပီး Bai Luo Yin က စစ္သားေတြကို ကာကြယ္ေပးေနခဲ့ေပမယ့္၊ဒီေန႔ေတာ့ .....ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ ေနၿပီ။
"ဒီလိုပံုစံ ေလ့က်င့္ေရးမ်ိဳး ....ထပ္မေလ့က်င့္တာေကာင္းမယ္"
Bai Luo Yin ကစိတ္မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ "လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလ့က်င့္ေရးစြမ္းရည္ ဆိုတာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားနဲ႔ ဖိအားေပးရတဲ့အရာမ်ိဳးပဲ။ လူတိုင္းရဲ႕ စြမ္းရည္သတၱိမွာ အဆံုးဆိုတာမရွိဘူး။ မင္းတို႔ေတြေလယာဥ္ေပၚျပန္တက္ၾက!"
Zhou Ling Yun ရဲ႕ ေၾကာင္အ,ေနတဲ့အမူအရာေအာက္မွာပဲ တိုက္ေလယာဥ္ (၃)စီးဟာ ေကာင္းကင္ယံဆီ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္တက္သြားၾကၿပီ။
Zhou Ling Yun ကညစာစားခ်ိန္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ၊ Bai Luo Yin နဲ႔ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာခ်င္တယ္။
Bai Luo Yin,ေလသူရဲဝတ္စံုနဲ႔ပဲ အခန္းထဲဝင္လာတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ခုမွ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းလာတဲ့အတိုင္းပဲ။ သူ႔ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းတစ္ေခါင္း လံုး ေခၽြးေတြနစ္ေနၿပီး သူ႔ဆံပင္ေတြက စိုရႊဲေနတယ္။
"ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ?" အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႉရင္း Bai Luo Yin ေမးတယ္။
Zhou Ling Yun က သူ႔ကို ထိုင္ဖို႔အရိပ္ျပလိုက္တယ္။ "ထိုင္ဦး ။ စကားေ ျပာရေအာင္"
ခဏေနေတာ့ စစ္တပ္က စားဖိုမႉးတစ္ေယာက္က ဟင္းေတြလာခ်ေပးၿပီး Bai Luo Yin အတြက္ အထူးစပါယ္ရွယ္ အပိုေဆာင္းဟင္းေတြယူလာေပးတယ္။ မေန႔ညကတည္းက Bai Luo Yin တစ္ေယာက္ အိပ္လဲမအိပ္.... ေလ့က်င့္ေရးကိုလည္း အေသႀကိဳးစားထား တာကို Zhou Ling Yun ေတြ႕ထားတာေၾကာင့္၊သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အားအင္ေတြျပည့္ပါေစ ေတာ့ဆိုၿပီး Bai Luo Yin ကို ေကာင္းေကာင္းစားခြင့္ေပးထားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဟင္းေတြကို Bai Luo Yin ျမင္တဲ့အခါ ၊ဟင္းလာခ်ေပးတဲ့စားဖိုမႉးကို သူကေဟာက္တယ္။ "ငါ့အတြက္ ဟင္းအပိုလုပ္ေပးဖို႔ မင္းကိုဘယ္သူကေျပာလို႔လဲ? မင္းက ခြဲျခားခြဲျခားလုပ္ၿပီး၊ငါနဲ႔ ငါ့တပ္သားေတြၾကား ေသြးခြဲခ်င္တာလား!"
"မဟုတ္....." စားဖိုမႉးကစိတ္ပူပန္စြာနဲ႔ Zhou Ling Yun ကိုၾကည့္ရင္း "ဒါ ...ဒါက...."
"အဓိပၸာယ္မရွိတာေတြ ေတာ္လိုက္ေတာ့! မင္းကစကားႏိုင္လုခ်င္ေသးလို႔လား? ျမန္ျမန္ထြက္သြား! ကင္တင္းမွာရွိတဲ့ဟင္းေတြသာယူလာခဲ့။ ဒီဟင္းေတြကိုဆာေလာင္ေနတဲ့တပ္သားေတြကိုေပးလိုက္"
ေနာက္တႀကိမ္ Bai Luo Yin ရဲ႕ မူမမွန္တဲ့အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ Zhou Ling Yun ၾကက္ေသေသရျပန္ၿပီ။ Bai Luo Yin ဟာ အစားေခ်းေပါတယ္လို႔ အရင္တုန္းက သူၾကားဖူးတယ္။ Bai Luo Yin ဟာ ကင္တင္းကအစားအစာဆိုရင္စားခဲတယ္။ ေန႔တိုင္း လူတစ္ေယာက္က သူ႔ဆီထမင္းဘူးလာပို႔ေပးရတာ။ အခုမွဒီေကာင္ ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ?
Bai Luo Yin က ႐ိုးရွင္းၿပီးႀကိဳးစားတဲ့ဘဝကို လိုခ်င္ေနမွေတာ့ Zhou Ling Yun ဟာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမွအတိုက္အခံမေျပာလိုေတာ့ဘူး။ ဟင္းက်န္ေတြနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ကို Bai Luo Yin စားေနတာကိုသာ Zhou Ling Yun တစ္ေယာက္ ေဘးကေနအေဖာ္လုပ္ေပးေနလိုက္တယ္။
Bai Luo Yin က ေပါက္စီကို အလုပ္ႀကီးႀကီးကိုက္ရင္း (၃)ကိုက္ေလာက္နဲ႔ ေပါက္စီ တစ္လံုးကုန္သြားတယ္။ ေပါက္စီ (၅)လံုးသာ Bai Luo Yin ဗိုက္ထဲေရာက္သြားတယ္... Zhou Ling Yun ကေတာ့ တူေတာင္မကိုင္ရေသးဘူး။ Zhou Ling Yun က ေပါက္စီတစ္ကိုက္ပဲကိုက္ရေသးတယ္.... ဟိုဘက္လူကေတာ့ စြပ္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားၿပီ။
ေလေတြဘာေတြတက္ၿပီး Bai Luo Yin က Zhou Ling Yun ကိုေမးတယ္။
"ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ?"
Zhou Ling Yun သူ႔ပါးစပ္ထဲကေပါက္စီနင္သြားၿပီး၊ ခဏေလာက္ Bai Luo Yin ကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ အလိုအေလ်ာက္ ေခါင္းခါျပမိတယ္။
Bai Luo Yin က သူ႔ဦးထုပ္ကိုျမန္ျမန္ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ Zhou Ling Yun ကိုေျပာတယ္။ "ဒါဆိုလည္း၊ကၽြန္ေတာ္ေလ့က်င့္ေရးလုပ္ဖို႔ျပန္သြားဦးမယ္"
Bai Luo Yin အခန္းကမီးပိတ္သြားတာကို Zhou Ling Yun အတည္ျပဳၿပီးမွ၊ သူ႔အခန္းကိုအနားယူဖို႔ျပန္လာခဲ့တယ္။
သူေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခါစရွိေသးတယ္.... "ဂ်ိန္း"ဆိုတဲ့အသံႀကီးေၾကာင့္ လန္႔ႏိုး လာတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေလသူရဲလုပ္ခဲ့တဲ့ Zhou Ling Yun ဟာ ဒီအသံက ဘယ္က လာလဲဆိုတာ ရွင္းရွင္းႀကီးသိတယ္။
*မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီပဲ၊ အျပင္မွာဘယ္သူကမ်ား တိတ္တဆိတ္ေလ့က်င့္ေနပါလိမ့္?*
သူဟာအျမန္ပဲရွပ္အက်ႌကိုပုခံုးေပၚတင္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ကေတာ့ ပ်ံတက္သြားၿပီ။ Zhou Ling Yun ျဖတ္ကနဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာခ်က္ခ်င္း ျဖဴဖပ္သြားတယ္။
Bai Luo Yin ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ!
(၁)-(၂)ႀကိမ္သာဆိုရင္ Zhou Ling Yun တစ္ေယာက္ အံ့ၾသရံုပဲ အံ့ၾသမိမွာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳးခဏခဏျဖစ္ေနေတာ့၊ဒါဟာလံုးဝကို အႀကီးႀကီးလြဲေနၿပီ။
သူဝတ္စံုျပည့္ဝတ္ၿပီးတာနဲ႔ Zhou Ling Yun က Bai Luo Yin ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဆင္းလာဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၊သူဟာ Bai Luo Yin ကိုခ်ဳပ္ၿပီး သူ႔တပ္အိမ္ဆီပို႔ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ အိပ္ယာေပၚဇြတ္သိပ္ရတယ္။ သူက Bai Luo Yin ရဲ႕ အဝတ္ေတြကိုကူလဲေပးၿပီး ေစာင္ျခံဳေပးကာ မီးေတြအားလံုးလိုက္ပိတ္တယ္။ ဒါေတြၿပီးမွ Zhou Ling Yun လည္း စိတ္ေအးလက္ေအးျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ သူ႔ေစာင္ေတာင္မေႏြးေသးဘူး....အျပင္ဘက္ကေန "ဂ်ိန္း" ဆိုတဲ့ အသံႀကီး ၾကားရျပန္ၿပီ။ Zhou Ling Yun မ်က္ႏွာက ညိဳေမွာင္ေနၿပီးအျပင္ကို ျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။
ဒီတစ္ခါ Bai Luo Yin ကို တပ္အိမ္ထဲပို႔ေပးရံုတင္မကဘူး၊ တံခါးကို အျပင္ဘက္ကေနေသာ့ခတ္ထားခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ၊Bai Luo Yin ကေသာ့ျပင္တဲ့ေနရာမွာ ဆရာႀကီးဆိုေတာ့ (၃)မိနစ္ေတာင္မၾကာဘူး၊ သူတံခါးျပန္ဖြင့္လိုက္ႏိုင္တယ္။
Zhou Ling Yun က အိပ္ယာေပၚတက္ခါစ၊ "ဂ်ိန္း" ဆိုတဲ့အသံကို ထပ္ၾကားရျပန္ ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့သူစိတ္တိုေနၿပီ။
သူဟာခ်က္ခ်င္းပဲ Bai Luo Yin ကို သူ႔အခန္းထဲဆြဲေခၚလာၿပီး သူ႔ေခါင္းအံုးေဘး ကပ္ရက္မွာပဲသိပ္ကာ ၊အိပ္တဲ့အစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညကတိတ္ဆိတ္သြားၿပီ။
Zhou Ling Yun လည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။သူက စစ္ေျမျပင္ထိ တိုက္ေလယာဥ္ ေမာင္းပ်ံသြားတယ္လို႔ အိပ္မက္မက္ေနတယ္။ သူကရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံနဲ႔ ရန္သူေတြကို တိုက္ခိုက္ေနတုန္းမွာပဲ....သူ႔ေလယာဥ္က႐ုတ္တရက္ႀကီးရမ္းခါလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲသူႀကိဳးစားၿပီးထိန္းထိန္း၊ ေလယာဥ္ကတည္ၿင္ိမ္မလာဘဲ၊သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေတာင္လႈပ္ခါေနၿပီ။
႐ုတ္တရက္ သူႏိုးလာေတာ့၊တကယ္ပဲလူတစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုလႈပ္ႏွိဳးေနတယ္။ သူ႔ဦးေခါင္းအထက္ကေန ေတာက္ပေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ တစ္ခုေပၚလာတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ေပးစမ္းပါ" Bai Luo Yin မွင္ေသေသေျပာတယ္။
Zhou Ling Yun က Bai Luo Yin နဖူးကိုလက္နဲ႔စမ္းတယ္။
Bai Luo Yin ကသူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖမ္းကိုင္ၿပီး ဆြဲရမ္းပစ္လိုက္တယ္။ Zhou Ling Yun ေတာင္ Bai Luo Yin လုပ္တာနဲ႔ ကုတင္ေပၚကျပဳတ္က်ေတာ့မလို႔။
Bai Luo Yin ကအာၿပဲႀကီးနဲ႔ Zhou Ling Yun ရဲ႕ ထက္ျမက္တဲ့ နားရြက္နားကပ္ၿပီး ေအာ္တယ္။ "ဆရာ ဘာလို႔ကၽြန္ေတာ့္ကိုမေလ့က်င့္ခိုင္းရတာလဲ? ဆရာ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေလ့က်င့္ခိုင္းရတာလဲ? ကၽြန္ေတာ္ေလ့က်င့္ေရးလုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ဗ်ဗ်....!!"
Zhou Ling Yun "......"
End of CH-74
