CHAPTER 10 - မဂၤလာဦးအိမ္သို႔ လုိက္လည္ျခင္း
Gu Hai ရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာ Bai Luo Yin ရဲ႕ေဘးတစ္ေစာင္း မ်က္ႏွာကုိ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ခုိင္မာတဲ့ ေမးရုိး ေတြက ပံုဆြဲထားသလုိ သပ္ရပ္ေနတယ္။ အရင္က ရင္းႏွီးျပီးသား ပံုစံေတြထက္ အခုပိုသားနား လာတယ္။ ရွစ္ႏွစ္ဆုိတာ တစ္ေန႔ကလုိပဲ။ အထိအေတြ႔ေလးတစ္ခ်က္ တည္းနဲ႔တင္ ခန္႔ညားတည္ျငိမ္ တဲ့အသြင္ကုိေဆာင္ေစတဲ့ အခ်ိန္လႊာ ပါးပါးေလးတစ္ထပ္ဖံုးထားတဲ့ ငယ္တုန္းကပံုစံေလးကို သတိရလာေစ တယ္။
Bai Luo Yin ဟာလြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္တုန္းကလုိ ခ်ိဳေသးရဲ႕လားလုိ႔ Gu Hai က တစ္ကိုက္ေလာက္ေတာ့ျမည္ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။
"ငါျပန္ေတာ့မယ္" Bai Luo Yin ထရပ္လုိက္တယ္။
Gu Hai က သူ႔လက္ေမာင္းရင္းကို ဆြဲလုိက္ျပီး ျပံဳးျပ လုိက္ တယ္ "ဒီေန႔ ငါမင္းကို ညစာခ်က္ေကၽြးမယ္"
"မလုိဘူး!" Bai Luo Yin က ေျပာရင္းဆုိရင္း Gu Hai ရဲ႕ ေႏြးေနတဲ့လက္ကိုဖယ္လုိက္တယ္ "ငါတုိ႔ေစ်းတြက္ တြက္ေနစရာ မလုိ ဘူး"
"ညီအစ္ကုိအခ်င္းခ်င္းၾကားေတာင္ ေစ်းတြက္တြက္သင့္ တယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါတုိ႔ကညီအစ္ကုိအရင္းေတြမဟုတ္ဘူး ဆုိေတာ့"
Bai Luo Yin က လည္တုိင္ကိုေမာ့ျပီး "ငါဒီေန႔လုပ္စရာ ...."
"ငါေနတဲ့အိမ္ကုိ လိုက္မလည္ခ်င္ဘူးလား?" Gu Hai က Bai Luo Yin ျငင္းေနတာကို ၾကားျဖတ္ေျပာတယ္။
Bai Luo Yin ရဲ႕မ်က္ႏွာ နည္းနည္းပ်က္သြားျပီး ယံုတစ္၀က္ မယံုတစ္၀က္နဲ႔ Gu Hai ကုိ ၿကည့္ရင္းေမးတယ္
"မင္းေနတဲ့အိမ္ကုိ ျမင္ေစခ်င္တာလား? မဂၤလာဦး အခန္းကို ငါ့ကုိျမင္ေစခ်င္တာလား?"
"ဘာကြာလုိ႔လဲ?" Gu Hai က ျငိမ္ျငိမ္ပဲေျပာတယ္။
Bai Luo Yin ၀မ္းနည္းသြားတယ္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဘာမွမကြာပါဘူး။ ကဲသြားစို႔"
Gu Hai ရဲ႕ အိမ္သစ္က West City မွာရွိျပီး ေပတစ္ရာ ပတ္လည္ေက်ာ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အျခားအိမ္ေတြနဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ သူ႔ အတြက္ ဒီအိမ္က က်ဥ္းေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ေနဖို႔ဆုိရင္ေတာ့ အေတာ္ ပါပဲ။ အက်ယ္ဆံုးအခန္းက အားကစားခန္းမျဖစ္ျပီး အိပ္ခန္းကေတာ့ တစ္ခန္းတည္း။ Gu Hai ဟာ Bai Luo Yin ကို တမင္အိမ္ အလည္ေခၚ တာျဖစ္တယ္။ ေသခ်ာတာက သူ႕အိမ္က Bai Luo Yin ေနရာနဲ႔ တစ္ျခား စီပဲ။ Bai Luo Yin ဟာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုးႏွစ္လံုး ေစာင္ႏွစ္ထည္ရွိ တာကို ၾကည့္မိတယ္။
"မင္းဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္မွာလဲ?" Bai Luo Yin ကေမးလုိက္ တယ္။
ဘာမွျပန္မေျဖတာနဲ႔ Bai Luo Yin ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ Gu Hai က ေနာက္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ သူက စာဖတ္ခန္းထဲသြား ေတာ့ Gu Hai ရဲ႕ computer က ပြင့္ေနတယ္။ သူ႔screen cover ပံုက ကမ္းေျခမွာ ရုိက္ထားတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ပံု။ Bai Luo Yin က ရုတ္တရက္ၾကီး လန္႔သြားတယ္။ ေဖာ္မျပႏုိင္တဲ့ခံစားခ်က္ တစ္ခုခုက သူ႔ကို ဆြဲလုိက္ သလုိ ရင္ထဲမွာခံစားရလုိ႔ mouse ကုိ ေရႊ႕ျပီး desktop ေပၚလာေအာင္ လုပ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ desktop ေပၚက ပံုကလညး္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ပံုပဲ ဆိုတာသိသြားတယ္။ Bai Luo Yin ဟာ အဲ့ဒီပံုေတြ အစား အျခားပံုေတြနဲ႔ အစားထိုးထားခဲ့တယ္။
Gu Hai က အခု မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ဟင္းခ်က္ေနတယ္။ Bai Luo Yin ဟာ မီးဖုိေခ်ာင္တံခါးကို မွီျပီး ေဆးလိပ္ဖြာရင္း Gu Hai ရဲ႕ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ပံုကုိ တိတ္တိတ္ေလးၾကည့္ေနတယ္။
** သူက အရင္တုန္းကပံုအတုိင္းပဲ မ်က္ႏွာတည္ျပီး ခက္ထန္တဲ့ ပံုစံေပ မယ့္ ႏူညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ ႏွလံုးသားရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သံသယၾကီးျပီး၊ တစ္ခါတစ္ေလအရမ္းပြင့္လင္းတယ္၊သူက လူေတြကို စိတ္ထင္သလုိ ဆက္ဆံတတ္ေပမယ့္ သူ႔ခ်စ္သူအေပၚဆုိ အညင္သာဆံုးခ်စ္တယ္ ဂရုစိုက္တတ္တယ္။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းကုိ ဦးစီးေနတဲ့အျပင္ ခ်စ္သူကိုလည္းၾကင္နာတတ္တဲ့ ကိုလူေခ်ာ.... အဲ့လုိလူဟာ အမ်ိဳးသမီး ထုရဲ႕ အိပ္မက္မင္းသားေလး ... အဲ့ဒီလူရဲ႕ အရာရာကို တစ္ခ်ိန္က ငါ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူး ပါတယ္**
Gu Hai က အုိးထဲကုိ အစားအစာေတြ ထည့္လုိက္တယ္။ သူခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့အသံေတြက သူ႔ရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ လုိက္ဖက္ေန တယ္။
Bai Luo Yin က ရုတ္တရက္ေျပာလုိက္တယ္ "မင္းက တကယ္ကို ေစာ္ၾကည္ဘဲပဲ"
Gu Hai က ဟင္းခ်က္တန္းလန္းၾကီး Bai Luo Yin ဘက္ လွည့္ျပီး "ဘာေျပာလုိက္တာလဲ?"
Bai Luo Yin က ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြကို ေျဖးေျဖးမႈတ္ ထုတ္ လုိက္ျပီး Gu Hai ကုိ အားယူျပီး ျပံဳးျပလုိက္တယ္ "မင္း ဟုိတစ္ေခါက္ ငါ့ဆီလႊတ္လုိက္တဲ့ မိန္းကေလးက မင္းကုိအရမ္း ခ်ီးက်ဴးတာပဲ။ သူတုိ႔ သူေဌးက ရုပ္လဲေခ်ာတယ္ စိတ္ကူးယဥ္လည္းဆန္တယ္တဲ့။ ရုိးရိုးနဲ႕ လည္းဆန္းတယ္တဲ့။ အရည္အခ်င္းလည္း ျပည့္၀တယ္တဲ့။ ရုိးလည္း ရိုးသားတယ္တဲ့။ အာရံုစူးစိုက္တတ္ျပီး တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ ပိေတာက္ဆုိ ပိေတာက္ပဲတဲ့။ ေနာက္ရွိေသးတယ္.. တာ၀န္လည္း သိတတ္တယ္တဲ့။ က်န္ေသးတယ္ - ပုိက္ဆံလည္းရွာႏုိင္ျပီး အိမ္မႈကိစၥ လညး္ ႏုိင္နင္းတယ္တဲ့။ ဒါေတြက ငါမွတ္မိတာေတြ အကုန္ ပဲ"
Gu Hai က တမင္ေမးလုိက္တယ္ "ဒါဆုိ မင္းစိတ္ပါလာျပီလား?"
Bai Luo Yin ခ်က္ခ်င္းပဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။
ဟင္းပြဲအခ်ိဳ႕ကုိ စားပြဲေပၚတင္ထားတယ္။ ဖက္ထုပ္ႏွစ္ပန္းကန္က ေတာ့ Gu Hai ကုိယ္တိုင္ထုပ္ထားတာ။
Bai Luo Yin ဟာ စားပဲြေပၚက ဟင္းေတြကိုၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးပဲ။ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ကုိေျပာမလုိ႔လုပ္တုန္း Gu Hai က ျဖတ္ေျပာ လုိက္တယ္
"မင္းကုိ ဒါေတြသနားလုိ႔လုပ္ေကၽြးတာေနာ္ လူပ်ိဳၾကီး Bai"
Bai Luo Yin ရဲ႕ ပူပူေႏြးေႏြးခံစားခ်က္ေလးဟာ ေရေအးနဲ႔ ေလာင္းခ် ခံရသလုိပဲ။ အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ဖက္ထုပ္ကိုၾကည့္ျပီး Bai Luo Yin ကတစ္ခုေကာက္စားလုိက္ တယ္။ သူကခရမး္သီးဖက္ထုပ္ ျဖစ္မယ္ထင္ျပီး တစ္ကုိက္၀ါးၾကည့္ေတာ့မွ ၾကက္သြန္ျမိတ္ဖက္ထုပ္ျဖစ္ ေနတယ္။ Bai Luo Yin ကစိတ္ပ်က္သြားေပမယ့္ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ မျပဘူး။ သူက ႀကိဳးစား၀ါးျပီး မ်ိဳခ်တယ္။
Gu Hai က အျခားပန္းကန္က ဖက္ထုပ္ကိုေကာက္ျပီး Bai Luo Yin ကို ေပးလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခုကေတာ့ ခရမး္သီးဖက္ထုပ္ျဖစ္ ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာျပီး တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေကာက္စားေန တယ္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲ အရသာငန္ငန္ေလးနဲ႔ ပုစြန္လည္းပါျပီး အရသာ ကေတာ့ရွယ္ပဲ။ ဒီလုိဖက္ထုပ္မစားရတာ ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။
သူက ခရမး္သီးဖက္ထုပ္ပဲစားခ်င္တယ္။ ၾကက္သြန္ျမိတ္ဖက္ထုပ္ ကုိ ထိေတာင္မထိခ်င္ဘူး။ အဲ့လုိဆုိ သူဟန္ေဆာင္ထားတာလဲ ေပၚသြား ေတာ့မယ္
**ေသစမ္း ငါ့ကုိဟင္းခ်က္ေကၽြးျပီး ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္တယ္ ေပါ့**
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ Bai Luo Yin အၾကံရသြားတယ္။ သူက ခရမ္းသီး ဖက္ထုပ္ တစ္ခုစားျပီးတုိင္း ၾကက္သြန္ျမိတ္ဖက္ထုပ္ တစ္ခု စားလုိက္ တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္ပန္းကန္စလံုးကုန္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။
**မင္းဘယ္လုိေျပာမလဲ ငါသိတယ္**
တကယ္ေတာ့ Bai Luo Yin ဖက္ထုပ္ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမစားခင္က တည္းက Gu Hai က သူ႔စိတ္ကုိ သိျပီးသြားျပီ။ ဒါေပမဲ့သူဘာမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာ မေနေတာ့ဘူး။ သူကိုစကားေတာင္မေျပာႏုိင္ဘဲ အစားကိုပဲ မဲစားေနတဲ့ Bai Luo Yin ကုိၾကည့္ျပီး သူ႔ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ အထူးသျဖင့္ Bai Luo Yin က မၾကိဳက္ဘဲ က်ိတ္မွိတ္စားေနတာကုိ သူရင္နာေနတယ္။ သူဒီလုိ စမ္းသပ္မႈမ်ိဳး အစကတည္းက မလုပ္ခဲ့သင့္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ Bai Luo Yin က ၾကက္သြန္ျမိတ္ဖက္ထုပ္ကုိ ႏိႈက္မလုိ႔အလုပ္ ပန္းကန္က ေပ်ာက္သြား တယ္။
"ေတာ္ျပီ ဟန္ေဆာင္မေနနဲ႕ေတာ့ မင္းခ်စ္ခ်စ္ၾကီး (Liu Chong) လည္းဒီမွာ မရွိဘူး" ဆုိျပီး Gu Hai က ၾကက္သြန္ျမိတ္ဖက္ထုပ္ ေတြကို သူပဲ ကိုယ္တုိင္ ကုန္ေအာင္စားပစ္လုိက္တယ္။
ဒီစားပြဲမွာစားရတာ ခံစားခ်က္ေတြေရာေထြးလြန္းလုိ႔ စားပြဲေပၚ ကဟင္းေတြ ကုန္သြားတာေတာင္ ဘာေတြစားခဲ့လဲဆို တာကို Bai Luo Yin မမွတ္မိ။ သူမွတ္မိတာက ဟင္းပြဲအားလံုးက အရမ္းအရသာရွိတယ္ ဆုိတာပဲ။ အရင္တုန္းကလည္း အရသာ ရွိခဲ့တာ ပါပဲ။
စားျပီးေတာ့ Gu Hai က ပန္းကန္ေဆးေနတယ္။ Bai Luo Yin က ဧည့္ခန္းမွာ Gu Hai ကိုေစာင့္ေနတယ္။ Gu Hai လည္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ျပီးတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ Bai Luo Yin ဟာ sofa ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားျပီ။
Gu Hai ဟာ Bai Luo Yin ရဲ႕ေဘးကို တိတ္တဆိတ္ သြားလုိက္တယ္။ သူ႔ဒူးေထာက္ျပီး နီးနီးကပ္ကပ္ ၾကည့္ေနတယ္။ ရုတ္တရက္ သူထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနသလုိေတာင္ ေတြးမိတယ္။
Bai Luo Yin ဟာ သူ႔တပ္အိမ္မွာတုန္းကဆုိ အရမ္းပဲ သတိရွိ တယ္။ ဒီမွာေတာ့ အခန္းကပဲ ေႏြးလုိ႔လား (သို႔မဟုတ္) ဘာေၾကာင့္ မ်ားလဲ သူမသိ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ ေယာက္သူ႔ကုိထိေနတာေတာင္ မႏိုးဘူး။
Gu Hai က Bai Luo Yin လက္ကေလးကို ရြရြေလး ကုိင္လုိက္ တယ္။ သူ႔မွတ္ဥာဏ္ထဲကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ လက္ခံုေဖြးေဖြးက ပုိၾကီးလာတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြမွာ အသားမာေတြတက္ေနတယ္။ လက္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းရဲ႕ လက္သည္းေတြဟာ ဒဏ္ရာရထားတယ္နဲ႔တူတယ္။ လိမ္ ေကာက္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေကြးေနတဲ့ လက္သည္းခြံဒဏ္ရာက Bai Luo Yin ဟာ ကားေမွာက္တုန္းက Gu Hai ကုိကယ္ဖုိ႔ ကားတံခါးစတီးေဘာင္ ေတြကို ကုတ္ျခစ္ဖဲ့ခဲ့တုန္းကရခဲ့တာဆုိတာေတာ့ Gu Hai မသိရွာဘူး။
Gu Hai ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာက ဒဏ္ရာနဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ ဒါက ဘာမွ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ုာပါတယ္။
ရုတ္တရက္ တယ္လီဖုန္းျမည္သံက ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတဲ့ Bai Luo Yin ကို နုိးသြားေစတယ္။
Bai Luo Yin မ်က္လံုးဖြင့္လုိက္ေတာ့ Gu Hai မ်က္ႏွာဟာ သူနဲ႔ လက္တစ္လံုးေလာက္ပဲ ကြာေတာ့တာကိုျမင္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေခတၱ ေၾကာင္သြားတယ္။ ျပီးမွ Gu Hai မ်က္ႏွာကို ေရွာင္ထသြားျပီး ဖုန္းေျဖ တယ္။
"OK ငါအခုလာခဲ့မယ္"
Gu Hai က အေ၀းကေန Bai Luo Yin ကိုၾကည့္ေနတယ္ "အေရးေပၚကိစၥလား?"
"ဟုတ္တယ္ အေရးေပၚ!" Bai Luo Yin က ေျပာရင္းနဲ႔ ဖိနပ္စီး ေနျပီ။ ေျပာေနတုန္းပဲ ဖိနပ္စီးျပီးသြားျပီ။ သူက ႏႈတ္ဆက္စကား ေတာင္မေျပာ ဘဲ ျပန္သြားတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက အရမး္ျမန္ျပီး စကၠန္႔သံုးဆယ္ ေတာင္ မၾကာလုိက္ဘူး။ Bai Luo Yin ရဲ႕သ႑ာန္ဟာ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ Gu Hai မွတ္မိေနတာကေတာ့ အရင္က သူ Bai Luo Yin ကို အိပ္ယာကႏႈိးရင္ မ်က္စိပြင့္ဖို႔ကို ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ အခုေတာ့ အိပ္ရင္းက ထထိုင္တာ ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္။
**ဘယ္လုိ training မ်ားလုပ္ခဲ့ရလုိ႔ မင္းေလးရဲ႕ အက်င့္ေတြ ေျပာင္းလဲ သြားရသလဲကြာ? ျပီးေတာ့ ဒီရွစ္ႏွစ္အတြင္း ငါ့အစား မင္းေလးကို ဘယ္သူေတြက ဂရုစိုက္ခဲ့သလဲ?**
Bai Luo Yin က စစ္ေဆးရုံဆီကို ေျပးသြားတယ္။ Liu Chong က အခုေတာ့ တံုးေက်ာ္သြားပါျပီ။
စံုစမ္းလုိက္ေတာ့ ေလယာဥ္ေမာင္းေလ့က်င့္ရင္း ေလထီးဖြင့္ခုန္ခ် တာ ေရျပင္မညီတာနဲ႔ပဲ နံရံန႔ဲ ေဆာင့္မိသြားတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အရိုးေတြ အက္သြားျပီး ေမးရိုးက်ိဳးသြားတယ္တဲ့။
တပ္သားတစ္ဦးက "ဗိုလ္ၾကီး ၀င္ၾကည့္ခ်င္ေသးလား?"
Bai Luo Yin က မွင္ေသေသနဲ႔ "သူေနေကာင္းမွပဲ လာၾကည့္ေတာ့ မယ္ကြာ!"
ေျပာျပီးတာနဲ႔ Bai Luo Yin က ျပန္လွည့္ျပီး ေဆးရံု၀န္းထဲက ထြက္သြား တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပမိေပမယ့္ အခုသူက ေသြးျမင္ရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ လူနာကို ကိုယ္တုိင္သြားၾကည့္ဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ အေရးေပၚ အခန္းက မီးသီးအနီၾကီးျမင္ရင္ေတာင္ ေခၽြးစီးေတြျပန္လာျပီ။
End of Chapter 10
